Anouk, Lianne en Suzette: “Het leven dat je op internet ziet, is niet het echte leven. Daarom schrijven wij erover.”

Op komische en schaamteloze wijze beschrijven journalisten Anouk Kemper (31), Lianne Marije Sanders (29) en Suzette Hermsen (30) hoe zij het doodnormale leven ervaren. Tess Hakvoort, van Lees Magazine, sprak Anouk, Lianne en Suzette tijdens de boekpresentatie van hun boek Zeik niet zo – het echte leven van de millennial.

Hoe is de samenwerking tussen jullie ontstaan?

Lianne: “Nou, eigenlijk door mij. Ik was in overleg met een uitgeverij over het schrijven van een boek over het overlijden van mijn vader, maar dat vond ik te zwaar. Ik had het er met Anouk en Suzette daar los over dat ik dat niet wilde. Toen vertelden zij ook wel een boek te willen schrijven. Toen dacht ik: misschien moeten we eens met zijn drieën afspreken en kijken of we iets met zijn drieën kunnen doen. Na wat brainstormen kwamen we al vrij snel op dit idee.

Ik weet nog dat we het erover hadden dat je altijd veel verhalen ziet over perfecte millenials; mensen die alles goed voor elkaar hebben en die een Instragram-waardig leven leiden. Toen zei Anouk: “Ik zou weleens een keer willen schrijven over hoe het leven echt is.” En dat werd de werktitel: hoe het écht is.”

Wat kunnen lezers verwachten van Zeik niet zo?

Anouk: “Heel open, grappige verhalen. We nemen onszelf niet al te serieus. We zijn heel eerlijk over de dingen die niet zo mooi of leuk zijn. Hopelijk is het op deze manier herkenbaar, dat de lezer denkt: aha, we klooien dus allemaal maar wat aan.”

Jullie schrijven alle drie al voor verschillende bladen. Waarom hebben jullie dan nu gekozen voor een boek?

Anouk: “Omdat een boek het hoogst haalbare in een schrijversleven is.” (Lacht)

Suzette: “En een boek is ook heel tastbaar natuurlijk. Wij werken veel online en dan is een boek veel leuker dan al die teksten op het internet die zo snel weer vervlogen voelen. Een boek heb je voor altijd.”

In het boek delen jullie veel persoonlijke verhalen, bijvoorbeeld over eetstoornissen, drugsgebruik of over het overlijden van een dierbare. Hoe is dat voor jullie om zoveel persoonlijke verhalen naar buiten te brengen?

Lianne: “Ik vind dat wel prettig. Ik geloof heel erg in de kracht van openheid en kwetsbaarheid. Ik denk namelijk dat als je je kwetsbaar opstelt, dat je jezelf beter begrijpt en dat anderen je ook beter begrijpen. Ik vind het nooit erg om open te zijn, want ik heb niks te verbergen en ik denk dat het mezelf en anderen alleen maar verder helpt.”

Suzette: “Mensen zeggen wel: “Oh, is dat niet heel heftig om allemaal bloot te geven?” Maar ik denk dat wij alle drie best wel open mensen zijn. Het voelt voor mij niet als iets heel kwetsbaars.”

Jullie vertellen ook persoonlijke verhalen over anderen, bijvoorbeeld over jullie familie. Hoe staat jullie omgeving daar tegenover?

Anouk: “Nou, mijn vriend spreekt geen Nederlands, dus dat scheelt al. En mijn ouders zijn wel gewend dat ik over ze schrijf vanwege mijn columns voor NSMBL. Maar ik maak een soort eigen fabricaat van mijn familie en vrienden. Ze zijn het niet écht, ik maak ze tot karakters. En daar kunnen ze meestal wel om lachen.”

Lianne: “Ik moet wel zeggen dat ik de wat persoonlijkere verhalen, zoals over het overlijden van mijn vader, heb laten lezen aan mijn familie. Maar ik heb niet elke ex of scharrel gecontacteerd over dat ik over hem heb geschreven. Alles is wat dat betreft anoniem.”

Waar klagen jullie in het dagelijks leven het meest over?

Anouk: “Over heel kleine dingen. Ik ben bijvoorbeeld enorm neurotisch. Als mijn vriend het verkeerde kopje gebruikt voor mijn koffie, smaakt die koffie gewoon minder. En wanneer mensen te langzaam lopen, word ik gek.”

Suzette: “We klagen ook altijd tegen elkaar, bijvoorbeeld in onze WhatsApp-groep. We zeggen wel “zeik niet zo,” maar we zeiken zelf net zo goed. Wel over de kleine dingen in het leven. Als het echt over de grote dingen gaat, dan zijn wij niet zo’n zeikerds. Dan is het schouders eronder en gaan.”

Heeft het schrijven van dit boek jullie bewuster gemaakt van jullie eigen gezeik?

Anouk: “Nogal. Ik dacht altijd dat ik niet zo’n zeikerd was, maar dan lees je al je verhalen terug en denk je: goh, hier wordt best veel geklaagd. Maar als het om de grote dingen des levens gaat kan ik me er vrij snel overheen zetten, zoals Suzette ook al zei.”

Lianne: “Eens! Ik dacht altijd dat ik een heel lief, warm en fijn mens was. Maar toen ik mijn stukken teruglas dacht ik: nou, ik ben soms ook best wel kort door de bocht en heel ongenuanceerd en onaardig. Dat vond ik wel confronterend.”

Lianne schrijft: “Ik hou niet van vreemde geluiden in m’n gehorige kuthuis, eten dat niet lekker smaakt (onnodige calorieën) en de vraag ‘waar zie je jezelf over vijf jaar?’. Toen onze uitgever opperde dat het leuk was om af te sluiten met een stuk over hoe we de toekomst zagen, kreeg ik meteen jeuk.”

Het schijnt dat mensen aan het eind van hun leven het meest spijt hebben van dingen die ze niet hebben gedaan. Wat willen jullie absoluut in jullie leven hebben gedaan?

Suzette: “Wat ik wel heel erg heb is dat ik terug ga kijken naar bepaalde periodes. Dus in iedere periode waarin ik leef denk ik: de vorige periode was echt zo leuk, want toen was ik nog student en had ik nog vrij. Ik moet soms echt tegen mezelf zeggen dat ik moet genieten van het nu, want over tien jaar denk ik waarschijnlijk: toen ik samenwoonde, dat was leuk. Of: toen ik nog geen kinderen had was mijn leven pas leuk. Dus niet altijd maar denken: vroeger was het leuker - en dan heb ik het over drie jaar ofzo -, maar genieten van het moment, want het leven is gewoon leuk.”

Lianne: “Ja, daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb zelf niet per se iets wat ik nog gedaan wil hebben, maar ik wil wel meer in het nu leven en blij zijn met wat ik heb in plaats van kijken naar wat ik niet heb.”

Anouk: “Ik kan best wel negatief zijn. Ik hou bijvoorbeeld niet van nieuwe dingen proberen, want ‘dat is vast stom’. Daar probeer ik mezelf steeds meer overheen te zetten: dóé het nou maar gewoon. Ik hoop dat ik dat een beetje kan vasthouden, dat ik vaker ‘ja’ zeg in plaats van ‘nee’.”

Anouk, heb je dan ook ergens spijt van?

“Dat ik me te veel druk heb gemaakt om dingen die er helemaal niet toe deden. Zoals hoe ik eruitzag en of ik wel dun genoeg was.”

Jullie schrijven: “Dit boek is niet alleen een beleefde middelvinger naar de babyboomer, het is met name een ode aan het leven van de millennial.”

Wat is het mooiste aan het leven van een millennial?

Anouk: “Dat we veel vrijheid hebben, er kan heel veel. We kunnen bijvoorbeeld makkelijk de wereld over reizen, want het is allemaal niet meer zo duur en ingewikkeld als vroeger.”

Suzette: “Ja, je hoort nog wel eens van vroeger dat je niet samen met je vriend mocht slapen, je moest dan eerst trouwen. Dat is wel echt iets wat niet in onze wereld past. Inderdaad, vrijheid vind ik wel iets moois.”

De ondertitel is: ‘Het echte leven van de millennial.’ Vanwaar het woord ‘echt’? Gaan jullie gebukt onder een leven vol filters?

Lianne: “Ja soms. Op social media zie je wel wat gefilterde levens en wij laten meer de realiteit zien. Wij geven onze imperfecties en valkuilen bloot. Wij laten zien hoe wij ons erdoorheen stuntelen.”

Suzette: “Het leven dat je overal op internet ziet, is helemaal niet wat het echt is. Wat wij hebben geschreven, is wat het echt is.”

Wat is jullie ultieme tip tegen het zeiken?

Lianne: “Eerst het eruit laten en daarna relativeren.”

Anouk: “Ventileren en dan relativeren.”

Lianne: “Ja! Ventileren en dan relativeren.”

Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates.