Barry Hay: vooral mooie verhalen

Seks, drugs en rock and roll

Rockbiografieën, je kunt me er ‘s nachts voor wakker maken. Bij wijze van spreke dan. De fijnste biografieën zijn toch die met saillante details over seks, drugs en rock and roll. Vooral Amerikaanse artiesten kunnen er wat van. Maar ook dichter bij huis zijn prima legendarische rockverhalen te vinden. Zoals die van Barry Hay van de Golden Earring. Ik las een voorpublicatie van dit boek en had direct enorm veel zin om aan het boek te beginnen. En dat terwijl ik helemaal niet zo’n Golden Earring liefhebber ben.

Maar dat is eigenlijk geen enkel bezwaar, want Hay van Sander Donkers is gewoon tof leesmateriaal voor alle muziekliefhebbers. Journalist Sander Donkers voerde in een periode van een aantal maanden urenlange gesprekken met Hay, zijn vrouw Sandra, zijn dochters en vele vrienden en bekenden. Het boek is een weergave van deze openhartige gesprekken en heeft daardoor een lekker nonchalante sfeer. Meer een extreem lang interview dan een biografie waar geprobeerd is om ieder detail van iemands leven te beschrijven en te doorgronden. Dat maakt dat je ook in hoog tempo door het boek heen gaat. Verder past de toon en schrijfstijl precies bij die van Barry Hay, plenty of Engelse termen, hier en daar een krachtterm maar vooral mooie verhalen.

Geen blad voor de mond

Hay neemt geen enkel blad voor de mond en vertelt uitgebreid over zijn jeugd, zijn leven, zijn muzikale carrière en de seks, drugs en rock and roll. Een uitspraak die regelmatig voorbij komt in het boek is: There’s no such thing as a perfect paradise. Want hoe tof zijn leven ook vaak is geweest, er waren ook de nodige moeilijkheden en teleurstellingen. Een behoorlijk heftige jeugd, gedoe met drank en drugs, botsingen binnen de band. Maar op een of andere manier weet Hay altijd weer een positieve draai te geven en zijn leven weer de goede kant op te draaien. Als is het ‘perfect paradise’ nog zeker niet gevonden.

Nederlandse rockgeschiedenis

De echte hitperiode van de Golden Earring heb ik niet zo bewust meegemaakt, maar de band hoort gewoon bij de Nederlandse rockgeschiedenis. Zo’n band die er altijd geweest is en er altijd zal zijn. Want zoals Hay zelf zegt: Zolang ik niet ga stuiptrekken, ga ik nog even door. Gelijk heeft hij. Want wat het boek meer dan iets duidelijk maakt is hoe Barry Hay nu, na een pad vol ups en downs, het leven heeft gevonden dat precies bij hem past. En dat dat ook nog een zeer vermakelijk boek oplevert is dan mooi meegenomen.

Fun fact: Als ik een jongen was geweest dan hadden mijn ouders me waarschijnlijk Barry genoemd vertelde mijn moeder laatst. Niet zozeer beïnvloed door Barry Hay, maar wel door Barry Gibb. Vond ik wel behoorlijk grappig, zeker omdat ik een neef heb die Maurice heet (en dat ze mijn broertje dan toch geen Robin hebben genoemd is natuurlijk een gemiste kans).