Dit jaar is het 75 jaar geleden dat Nederland bevrijd werd van de Duitse bezetter. Één van de laatste overlevenden van kamp Ravensbrück is de 97-jarige Selma van de Perre. Zij schoof op 7 januari aan bij de Wereld Draait Door, om te vertellen over haar nieuwe boek. Mijn naam is Selma is een bundeling van herinneringen uit haar leven gedurende de Tweede Wereldoorlog.
Speciaal voor deze uitzending is ze vanuit Londen overgevolgen. Haar dagen vult ze op dit moment met schilderlessen, bridgen en tot voor kort golfde ze veel. Ook al is de oorlog al lange tijd geleden, toch besloot Van de Perre het boek nu pas uit te brengen. Zelf geeft ze aan dat dat onder andere komt doordat ze lange tijd actief bezig was met de wederopbouw van haar leven. ''Maar ook omdat ik merkte dat in Nederland veel boeken gepubliceerd worden over de oorlog. In eerste instantie vond ik dat helemaal niet nodig, tot ik me besefte dat men in Engeland er helemaal niets van wist. Bijna niemand wist dat Holland een verzetgroep had en dat een heleboel mensen in de kampen terecht waren gekomen. Toen zei mijn neefje: 'Selma, je bent de laatste van de generatie. Je moet iets opschrijven.' Die bleef mij aanmoedigen, maar daar kwam nooit iets van.'' Tot nu.
Het boek is een eerbetoon aan iedereen die heeft geleden en is gestorven tijdens de Tweede Wereldoorlog. ''Wij waren gewone mensen die in ongewone omstandigheden werden geworpen. Dit boek is geschreven als getuigenis van onze strijd tegen onmenselijkheid. De gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog en de daden van de mensen die ze trotseerden mogen nooit vergeten worden.''
Wereld op zijn kop
De Tweede Wereldoorlog brak uit toen Selma van de Perre nog maar zeventien jaar was. Tot die tijd had het feit dat ze joods was geen grote rol in haar leven gespeeld, maar nu was het iets dat ze geheim moest zien te houden. Haar hele wereld stond op zijn kop. In 1942 werd ze opgeroepen om zich te melden voor een werkkamp, maar daar wist ze onderuit te komen. Ze sloot zich aan bij het verzet, onder de naam Margareta van der Kuit. Onder die naam vervalste ze documenten en koerierde ze door het hele land. Ze ontsnapte meerdere malen aan de nazi's, maar in juli 1944 werd ze verraden.
Via kamp Vught werd ze naar het vrouwenkamp Ravensbrück getransporteerd, waar ze anders dan haar zusje en ouders de gruwelen van het kamp wist te overleven. Al die tijd wist niemand van haar joodse identiteit af en niemand wist wie ze echt was. Pas na de oorlog durfde ze haar echte naam weer uit te spreken: Selma. ''Aan mijn familie durfde ik niet te denken, dat heb ik wegverdrongen. Ik wist dat dat de enige manier was om te overleven. Ik wilde niet dat die Duitsers mij dood zouden krijgen.''
Durf te leven en geniet van het leven
Splinter Chabot, tafelheer van de avond, heeft haar boek ook gelezen en zei daarover het volgende: ''Dat boek lezen was heel verdrieting, je had eigenlijk een doos tissues nodig om er doorheen te komen. Maar wat ik het allermooiste vond, was dat toen het boek dichtging, je in het gezicht van Selma kijkt. Als je al die dingen hebt meegemaakt, verwacht je een droevig en serieus gezicht te zien. Maar wat zien we? Selma toelachend met een twinkeling in haar ogen, de jongeren generatie oproepend: durf te leven en geniet van het leven.''
