De in de Provence wonende Vlaming Koen Strobbe was vijftien jaar wijnboer, voor hij begon met schrijven. Zijn start was een kortverhaal, waarmee hij genomineerd werd voor de Pieter Aspe award in 2015. Dit voelde zo goed dat hij besloot in de wintermaanden, wanneer het toch rustig is op de wijngaard, zijn eerste boek te schrijven.: “Kruis en munt” werd een bestseller waarmee Strobbe de Hercule Poirot debuutprijs won.De tragische eindes van Boris Bastarache is zijn vierde boek.
Recensies
De tragische eindes van Boris Bastarache: “Sterk staaltje psychologisch vakmanschap.”
“Boris was elf, toen zijn leven een heel andere wending kreeg. Elke dag trok Boris met zijn vier vrienden erop uit om het doen en laten te volgen van de Duitsers, in de hoop dat zij iets zouden ontdekken wat ze konden doorbrieven aan ‘het verzet’. Maar na die nacht zal de elf jarige zich nooit meer elf voelen, over de nacht zelf wordt niet meer gesproken door de jongens, maar wat bleef zijn de nachtmerries. Vanaf dan is het leven nooit meer hetzelfde, er is een nieuwe Boris geboren.”
Twee gezichten
De omslag zou niet mijn eerste keus zijn geweest bij het kiezen van een boek, daarentegen weet de achterflap mijn aandacht wel te trekken, wat een aantrekkingskracht. Het verhaal begint als een roman, je zult als lezer niet een heel duidelijk idee krijgen waar de schrijver heen wil, maar dan komt een siddering door het verhaal en blijkt dat het verhaal twee gezichten heeft
Dreiging
Er hangt veel dreiging rondom de hoofdpersonages, dit maakt dat je je aandacht bij het boek houdt. Deze dreiging is niet heel overheersend aanwezig, maar siddert als een aal rond de karakters. De schrijver had wellicht die dreiging iets meer kunnen uitbreiden, het is nu een kabbelende sfeer waar wat mij betreft meer actie in had mogen zitten. Dit gevoel blijf je het hele verhaal door houden. Het blijft trekkend maar je mist de actie.
“Maar Léo staarde me aan met de blik van iemand die in de zoo tegenover de panterkooi stond en zich plots realiseerde dat op en of andere onverklaarbare wijze de tralies tussen hem en het beest verdwenen waren.”
Beeldende woordkeuzes
Toch weet Strobbe door de manier van zijn zinsbouw en zijn woordkeuzes, wel de sjeu in het verhaal te houden, het leest bijna melodisch wat het verhaal een extra flow geeft. Aan niets merk je dat dit een Vlaamse schrijver is, zijn woordkeuze en zijn opbouw is volkomen Nederlands, en misschien vind je hier of daar een verwijzing naar het Vlaams taalgebruik, maar deze zijn sporadisch. Het verhaal leest heel prettig, de tendens is vlot en mysterieus waardoor je ondanks het kabbelende gevoel toch veel mooie leesmomenten zal beleven. Koen Strobbe staat bekend om zijn beeldende woordkeuzes, waarmee hij de gebeurtenissen en de omgeving beschrijft, ook in dit verhaal weet hij hiermee de lezer in te pakken, dit is toch wel zijn handelsmerken zijn kracht.
“Op de Place Garibaldi, vlak bij de oude haven en het kasteel, speelden zich de eerste tekenen van bedrijvigheid af. Het was ongeveer halfzeven en de zon kwam op. Met het nodige gepiep en geknars openden zich een voor een de rolluiken en de luifels van de ‘typische’ restaurantjes en andere toeristenvallen.”
Vakmanschap
Koen Strobbe laat met “De tragische eindes van Boris Bastarache” weer zien dat hij een groot schrijver is, zijn manier van schrijven is serieus vakwerk. Had er van mij iets meer kracht achter het verhaal mogen zitten, het heeft niet afgedaan aan mijn leesplezier. Niets is wat het lijkt… dat is één ding dat zeker is. Strobbe bewijst het maar weer met dit psychologisch stukje vakmanschap.
Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates.
Meer boeken zoals De tragische eindes van Boris Bastarache
Deel dit artikel
Delen
