Heb je zelf geweld ondervonden?
Ik ben met de dood bedreigd door de Hofstadgroep. De democratie moest omver geworpen worden. Die man is veroordeeld tot 14 jaar gevangenisstraf. Hij is aangehouden met een doorgeladen uzi op het station van Amsterdam. Tijdens een huiszoeking troffen ze een plattegrond van mijn straat, mijn huis, de tijden waarop ik naar het station fietste om naar Den Haag te gaan. Een half jaar heb ik bewaking gehad. Daarvoor wist ik niet eens dat ik gevaar liep. In diezelfde tijd was er iemand op internet aan het roepen dat hij mij en Henk Krol wilde vermoorden omdat we homo zijn en Nederland verpesten. Die man is ook opgepakt. In die zin heb ik zijdelings iets meegekregen. Een bloedneus heb ik nog nooit gehad.
Een ander thema dat aan de orde komt, is pesten.
Ik werd niet gepest. Ik had die worstelingen met mezelf, maar dat heb ik nooit met iemand gedeeld, ik voelde haarfijn aan dat dat niet handig zou zijn. Pesten is afschuwelijk, het kan letterlijk dodelijk zijn. Het was belangrijk voor de ontwikkeling van het karakter van Lilian in het boek.
Discriminatie binnen het politiekorps, ook een thema.
Dit komt rechtstreeks uit het zwartboek van de politie dat om de zoveel tijd wordt gemaakt. Als je van Turkse afkomst bent en je wisselt van kantoor waar ze je niet kennen, dan kan zo maar worden gezegd “Wacht even. We zijn nog aan het vergaderen. Kom later maar terug om schoon te maken.” Dat gebeurt nog dagelijks, ja, echt waar.
Stalking. Ook een politiek thema waar je zelf bij betrokken was en hebt verwerkt in BARST. Zijn we als mens allemaal in staat tot geweld, een misdaad?
Ja. Als rechter ben ik ervan doordrongen geraakt dat ieder ‘normaal oplettende burger’ door bepaalde omstandigheden verkeerde keuzes kan maken. Hoe je aan de andere kant van de streep kunt belanden wanneer je je in het nauw gedreven voelt en een misdaad kunt begaan. Het is makkelijk denken dat iedereen een held was in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar zo zwartwit is het niet en zal het nooit zijn. Voor wat betreft het stalken: toen ik advocaat was, ben ik langurig gestalkt. De man stak de banden lek van mijn auto, hij achtervolgde mij. Het punt was dat ik zijn vrouw verdedigde. Hij was alcoholist, hij sloeg haar, schreeuwde iedere nacht onder haar raam. Ik kreeg voor haar bij de rechter een straatverbod. Toen hij haar niet meer kon lastigvallen, ging hij mij opzoeken. Mijn man is Joods, die moest vergast worden. Hij kwam zelfs achter mij in de tram zitten en begon vervolgens een appel te schillen met een mes. Onderwijl fluisterend “jij moet dood, jij moet dood, jij moet dood”. Iedereen ziet in die tram een man in pak en een man met een appel. En ik dacht alleen maar aan dat mesje dat ik door die appel hoorde gaan.
Truth is stranger than fiction.
Jazeker. Want vlak daarna kwam de vraag of ik de stalker van Mulisch wilde verdedigen. Hij zou een manuscript bij Mulisch in de brievenbus hebben gedaan, maar daar nooit een reactie op hebben gekregen. Het nieuwste boek van Mulisch had naar zijn idee echter wel veel elementen die in zíjn manuscript zaten. Hij beschuldigde hem van plagiaat, gooide brandende kranten in diezelfde brievenbus. Ik heb heel veel met deze man gesproken. Uiteindelijk, na een nieuw kort geding, kwam het op neer dat deze man erkenning wilde als schrijver. Gewoon erkenning en gehoord worden. Later kon hij zijn verhaal doen in HP, nu HP/De Tijd. Daarna was het stalken voorbij.