Karin Slaughter is terug. Het nieuwste boek van de 'queen of crime' heet Gespleten en is een standalone zoals we die nog niet van haar kennen. Voor Lees Magazine interviewde Silvie van der Zee Karin Slaughter over de positie van vrouwen, de jaren '80 en de ingrediënten van een goede thriller.
Je nieuwe boek heet Gespleten. Het is een iets ander boek dan je vorige boeken. Het heeft 2 verhaallijnen en speelt zich niet alleen af in Georgia, maar ook andere delen van de VS. Waarom heb je het deze keer anders aangepakt?
Om een paar redenen. Mijn vorige boek Goede dochter is een heel ander soort boek. Hoe geweldig ik dat boek ook vond, ik moest iets totaal anders doen. Daarom wilde ik me richten op 2 vrouwen, Andy en Laura, en hoe hun levens van elkaar verschillen. Toen Laura even oud was als Andy nu, moest ze keuzes maken die haar leven zouden beïnvloeden. Andy staat nu op hetzelfde kruispunt. Ik wilde het hebben over 1986 versus 2018 en hoe anders het nu is voor vrouwen. En ik reis veel, dus het leek me leuk om wat te vertellen over de verschillende delen van het land waar ik ben geweest. Ik ben in elke staat geweest, behalve Alaska. En dan is er nog het fenomeen helikopterouders, ouders die het hun kinderen erg makkelijk maken, er alles aan doen om alle obstakels voor ze uit de weg te ruimen. Dat is niet altijd goed. Bij Andy is dat ook gebeurd, en daardoor weet ze niet hoe ze moet omgaan met tegenslag. Gespleten is haar proces om uit te zoeken hoe ze volwassen moet zijn. Ik vond het een interessante overgang van iemand die op haar 31e nog thuis woont en haar was laat doen door haar moeder naar zelfstandigheid. Hoe verder ze weg is van haar moeder, hoe sterker ze wordt.
Vrouwen, geweld tegen vrouwen en het welzijn van vrouwen zijn belangrijke onderwerpen in je boeken.
Ja. De meeste vrouwen die ik ken, krijgen veel shit over zich heen. Ik wil in boeken graag een projectie lezen van wie ik wil zijn, net zoals jongens dat hebben met Superman. Schrijven over sterke vrouwen is hetzelfde eigenlijk. En het is een thriller, dus er staat meer op het spel. Er is meer drama en het gaat om leven en dood.
Je wilt vrouwen dus eigenlijk een voorbeeld geven?
Ja, maar dan geen fantasy. Andy en Laura zijn voor mij heel echt, en ook wat er in hun leven gebeurt. Daardoor begrijp je aan het einde hoe ze zo geworden zijn. En dat fascineert me altijd. Wat gebeurt er in je leven dat je maakt tot wie je bent? Ik wilde boeken schrijven waarin de vrouw de heldin was, want die had ik niet in mijn jeugd. We hadden geen Hermelien of Catwoman. Je had alleen de irritante sidekick die stiekem verliefd was op de man. Toen dacht ik: ik ga de boeken schrijven die ik zelf wil lezen, dat is belangrijk. Dus zo is het begonnen.