Lars Kepler is het pseudoniem van het Zweedse schrijversechtpaar Alexander en Alexandra Ahndoril. Ze veroveren de wereld met hun bloedstollende thrillers rond Joona Linna en schrijven boek na boek. Maar hoe is het eigenlijk om als echtpaar samen een boek te schrijven? En waar halen zij telkens inspiratie vandaan?
Het stel debuteerde in 2009 met hun thriller Hypnose en hebben sindsdien de thrillerliefhebbers in zijn greep gehouden. Inmiddels zijn er van hun boeken in Nederland meer dan 600.000 exemplaren verkocht. Ook dit jaar weten ze ons te verrassen met hun nieuwe boek: Spiegelman.
Hoe kwamen jullie op het idee om samen een boek te schrijven?
“Het was een wens van ons om de barrière van eenzaamheid te doorbreken die erbij komt kijken als je een schrijver bent. We waren lange tijd schrijvers, in onze eigen naam, en hoewel het de beste baan ter wereld is, is het ook een eenzame baan. We doen graag dingen samen, dus leek het ons ook gemakkelijk om samen te schrijven. Maar het bleek best ingewikkeld te zijn om twee verschillende stemmen samen te voegen.”
Waarom zijn jullie onder een pseudoniem gaan schrijven en niet jullie eigen namen?
“We moesten een manier vinden om ons ego achter ons te laten, zodat we samen konden gaan schrijven. Lars Kepler was de sleutel. Het klinkt een beetje gek: een derde schrijver maken en doen alsof je die schrijver bent, maar voor ons werkte het echt, al vanaf het eerste moment. Toen we ons realiseerden dat Lars Kepler de sleutel was voor onze samenwerking, konden we ook meteen zijn toon, zijn verhalen en de verschillende personages vormgeven waarover hij wilde schrijven.”
Zit er een speciale gedachte achter de naam Lars Kepler?
“Ja, absoluut! Kepler komt van de Duitse briljante wetenschapper Johannes Kepler, die de paden van planeten ontdekte. En Lars is een eerbetoon aan Stieg Larsson, de Zweedse schrijver die stierf voordat hij kon zien dat zijn boeken werden gepubliceerd.”
Hoe is het om samen te schrijven?
“Het is fantastisch! Al vanaf het begin is het een creatieve rush en bij elk boek genieten we er steeds meer van. We houden ervan wanneer het voelt alsof onze hersenen verbonden zijn en onze werkruimte gevuld is met een elektrische creativiteit. Het enige wat je dan kunt horen is het geluid van de vingertoppen op het toetsenbord van onze computers.”
Hebben jullie een vast proces of routines tijdens het schrijven?
“We delen elk moment en elk detail van het schrijfproces. Als we een boek uit hebben, staat er geen enkele zin die een van ons alleen heeft geschreven. Het begint met een idee, het hart van een verhaal en dan ontwikkelen we de plot rond dit hart. Het duurt enkele maanden. Daarna beginnen we met het onderzoek. We beginnen nooit met schrijven voordat we ons verhaal tot in de puntjes hebben gepland. We schrijven honderden aantekeningen met alle verschillende scènes erop en hangen de aantekeningen aan de muur. Maar na dit alles, als we echt beginnen met schrijven, zitten we naast elkaar op onze computers. We mailen constant onze teksten naar elkaar, vullen hiaten op en veranderen dingen. De magie gebeurt wanneer het verhaal en de personages hun eigen leven beginnen te leiden.”
Hoelang zijn jullie bezig met het schrijven van een boek?
“Tussen één en twee jaar. Het hangt van verschillende factoren af, zoals wanneer we ingewikkeld onderzoek moeten doen of tegelijkertijd bezig zijn met promoties, wat meestal betekent dat we veel aan het reizen zijn. Spiegelman kostte ons ongeveer twee jaar om te schrijven. We hebben namelijk veel onderzoek gedaan naar psychische aandoeningen en gekeken naar verschillende staten van psychologisch trauma.”
Als jullie een boek schrijven, kunnen jullie dan je gedachten over werk uitschakelen in jullie vrije tijd?
“We hebben onze werkruimte aan huis, en we zijn getrouwd dus er is geen mogelijkheid om zomaar 'kantooruren' te schrijven. We schrijven elke dag van de week en praten de hele tijd over ons verhaal, als we koken, als we naar bed gaan en als we huishoudelijk werk doen.”
Hoe komen jullie iedere keer aan inspiratie voor jullie volgende boek?
“Onmogelijk om te zeggen, we zouden willen dat we dat wisten. Hetzelfde geldt voor de personages, want we weten niet waar ze vandaan komen. Elke keer dat we een boek uit hebben, voelt het alsof we nooit meer zullen kunnen schrijven. We voelen ons dan helemaal leeg, we hebben alles gegeven wat we hebben. Toen we klaar waren met Spiegelman was het proces zo intens geweest dat we uiteindelijk onze huishoudelijke taken verwaarloosden. Toen het boek af was, begonnen we met schoonmaken, de was doen, dingen repareren en plotseling, net na een dag of twee hadden we het idee voor het volgende boek in de serie. Het boek dat we nu aan het schrijven zijn...”
Waar gaat Spiegelman precies over?
“Het begint met een zeer wrede moord: een vrouw wordt midden in de nacht in Stockholm opgehangen op een speelplaats. Hoofdinspecteur Joona Linna kan een getuige opsporen via bewakingscamera's, een man die recht naar de moord staarde. Maar het blijkt dat deze getuige geestelijk ziek is, hij praat nauwelijks en hij weet niet meer wat hij heeft gezien. Joona Linna moet zijn vriend, de hypnotiseur, om hulp vragen. En dan ontwikkelt het verhaal zich op een totaal onvoorspelbare manier. We wilden dat Spiegelman een heel snelle thriller zou worden, maar ook een duister, psychologisch labyrint.”
Waarom schrijven jullie graag thrillerverhalen?
“Dit genre heeft zoveel mogelijkheden, het kan alle verschillende lagen van de samenleving beschrijven. Het kan de lezer meenemen naar plaatsen waar ze nog nooit zijn geweest en hoewel de boeken bedoeld zijn om te entertainen, zijn ze ook geschikt voor discussies over het falen van de samenleving. Omdat wanneer er een misdaad plaatsvindt, het nooit de schuld is van één persoon, het is in zekere zin de schuld van de hele samenleving. Maar we maken elkaar natuurlijk erg bang. Toen we Spiegelman schreven, was het soms zo intens dat we bij de computers weg moesten lopen en in de zon op het balkon moesten staan en een tijdje moesten ademen voordat we verder gingen.”
Wat is het belangrijkste element dat nodig is voor de perfecte thriller?
“Het belangrijkste is empathie. Ook al is de plot met cliffhangers en keerpunten erg belangrijk, ook al is authenticiteit noodzakelijk, je hart gaat er niet sneller van kloppen als je niet om de personages geeft. Elk personage is belangrijk en moet als het ware tot leven komen. We willen boeken schrijven die de lezers het gevoel geven dat ze er zijn, midden in deze extreme situaties, het gewicht van het pistool in hun handen voelen en de terugslag in hun schouders wanneer ze de trekker overhalen.”
Fotograaf auteursfoto: Ewa-Marie Rundquist
