Veronica Rossi: “Schrijvers houden van moeilijke vragen, want daar komt alle goede drama vandaan”

De Braziliaans-Amerikaanse schrijfster Veronica Rossi brak door met haar trilogie Een wereld zonder hemel. In mei verscheen Zoeker, het laatste deel in Riders-serie. Op het YALFest 2017 sprak redacteur Marjolein haar voor bol.com Lees Magazine over haar boekenseries, het genre Fantasy en de boeken die zij leuk vindt.

Fantasy is vaak een manier voor een schrijver om een bepaalde waarheid in onze wereld te belichten. Welke waarheden hoop jij te belichten?
Voor mij is het denk ik iets persoonlijker, want ik weet niet of ik dat kan belichten voor andere mensen. Wel voor mezelf. Riders gaat over het idee dat je echt gebreken kunt hebben, maar dat die gebreken soms in je voordeel werken. Het wordt dan juist iets goeds. En zelfs al zijn we niet perfect, we verdienen goede dingen, zoals vergeving en liefde. Daar was ik naar op zoek in Riders.

Je Riders-serie is een ander genre dan je trilogie, Een wereld zonder hemel. Wat heeft je geïnspireerd om Riders te schrijven?
Ik ben altijd al een beetje bang geweest voor de Vier Ruiters (van de Apocalyps). Toen dacht ik: “Hoe kom ik aan dit idee van wie ze zijn?” Ik wilde meer over ze weten. Daarnaast wilde ik dus weten hoe het is om grote gebreken te hebben. Hoe het is om oorlog te zijn. Hoe je van de personificatie van oorlog een sympathiek personage maakt. Het was best een uitdaging om te schrijven. Dat sprak me aan en ik wilde het proberen.
Ik wilde beginnen met schrijven toen de stem van Gideon, het hoofdpersonage, tegen mij begon te praten. Ik weet dat het gek klinkt dat de personages tegen mij praten, maar ik bleef zijn stem maar horen. Als dat gebeurt, weet ik dat ik een boek moet gaan schrijven waar dat personage in voorkomt. Want de personages komen tot leven en zijn echt voor mij. Dat was dus een andere inspiratiebron voor mijn boek.

Wilde je over de Vier Ruiters schrijven omdat je Gideon hoorde in je hoofd?
Allebei. En ik dacht na over hoe je oorlog sympathiek kunt maken. Ik heb een vriend die kolonel in het leger is. Ik vroeg hem naar dingen die hij had gedaan en het idee dat je iets doet waarvan je denkt dat het nobel is, maar wat eigenlijk verschrikkelijk is. Geweld gebruiken is vreselijk, maar als je het doet voor een nobel doel, is het anders. Schrijvers houden van moeilijke vragen, want daar komt alle goede drama vandaan. Zoals vragen waar geen eenvoudig antwoord op gegeven kan worden. Die komen vaak voor in Riders. Gideon is een goed mens, maar hij moet moeilijke dingen doen. Hoe voelt het voor hem als hij iemand moet doden? Zijn je motivatie en wie je bent belangrijk als je verschrikkelijke dingen doet?

Als een acteur op het personage lijkt, maar niet getalenteerd is, geloof je hem niet. Dan is de betovering verbroken.

Je zei al dat het een uitdaging was om over de personificatie van oorlog te schrijven. Welke andere uitdagingen kwam je tegen bij het schrijven van Riders?
Er waren er heel veel. Bijvoorbeeld het creëren van het magische systeem, als je het zo wilt noemen, want dat is geïnspireerd op materie uit de Bijbel. Ik wilde iets maken dat van mij was, maar ook ergens op gebaseerd was. Dat was een uitdaging.
Ik wilde er ook voor zorgen dat de andere personages genoeg voor kwamen in het verhaal. Eerst dacht ik dat ik een boek zou schrijven vanuit het perspectief van elk personage. Eerst dus Gideons boek, daarna die van Sebastian en daarna Marcus’ en Jodes. Maar ideeën veranderden, dus wilde ik ervoor zorgen dat elk personage uniek werd en duidelijk naar voren kwam in het boek.

Waarom heb je besloten twee boeken te schrijven in plaats van vier?
Aan het eind van Riders had ik het gevoel dat ik bijna alles wat ik wilde zeggen al had gezegd. Dat veranderde omdat ik aan het einde van het boek meer van Daryn wilde horen in plaats van de jongens. Geloof me ik ben nog steeds gek op ze, maar ik wilde meer van haar weten. Het volgende boek is vanuit het perspectief van zowel Daryn als Gideon. Ik vind het leuk om over romantiek te schrijven, dus dat komt voor in het tweede boek. Het is leuker om dat vanuit twee perspectieven te schrijven. In die zin is het vergelijkbaarder met de Een wereld zonder hemel-trilogie. Er zijn twee stemmen.

Welke andere boeken zou je lezers van Riders aanraden?
Goh, dat weet ik niet zo snel. Ik denk het boek van Gena Showalter, Alice in Zombieland. Maar er zijn niet veel Fantasyboeken voor tieners met een jongen als hoofdpersonage. Meestal is dat voor volwassenen of kinderboeken. Maar Brandon Sanderson schrijft geweldige Fantasyserie voor Young Adult. Zijn De wrekers-serie zit vol met actie.

Er is een optie genomen op de filmrechten van je trilogie Een wereld zonder hemel. Wie zou jij casten voor de rollen van Perry, Aria en Roar?
Ik wil het liefst dat het onbekende acteurs zijn, want ik wil niet dat het verkeerd geïnterpreteerd wordt. Ik wil niet dat je gaat kijken en dat je zegt: “Oh ja, jij speelde Gayle in The Hunger Games.” Dan blijft die persoon altijd Gayle voor mij. Net zoals Emma Watson altijd Hermelien zal blijven. Ik heb net Beauty and the Beast gezien en ik dacht: “Wow, Hermelien was echt goed.” Ze is een geweldige actrice, maar het spreekt me aan om onbekende, goede acteurs te gebruiken. Ik heb liever een goede acteur die minder lijkt op het personage dan een acteur die er meer op lijkt. Als een goede acteur het personage echt vertolkt, kun je alles geloven. Als een acteur op het personage lijkt, maar niet getalenteerd is, geloof je hem niet. Dan is de betovering verbroken.

Als een boek geen ‘happy end’ heeft, onthoud je het beter.

Als je schrijfles zou geven, welke boeken staan er dan op de verplichte literatuurlijst?
Ik zou Challenger Deep van Neal Shusterman erop zetten. Die heeft vorig jaar de National Book Award gewonnen en het is echt een prachtig boek. Het is een mooi verhaal, verteld vanuit het ik-perspectief. Het gaat over een jonge man die een psychose heeft en wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting. Het is prachtig geschreven, echt heel mooi en eerlijk. Ik werd helemaal meegenomen in dat boek. Ik vond het geweldig. Dat boek moet echt op de lijst.
Er is nog een ander boek dat ik geweldig vond. Het is vorig jaar uitgekomen. Het zwarte hart, van Stephanie Garber. Ze schrijft heel beschrijvend en kleurrijk. Het is een goed boek om te bestuderen hoe ze visueel schrijft.
Ik zou ook meer klassiekers op de lijst zetten. Ik ben een grote fan van de klassiekers. Spaar de spotvogel (To Kill a Mockingbird) of iets van Jane Austen.
En poëzie natuurlijk. Het is belangrijk dat schrijvers poëzie lezen en bepaalde songteksten. Songteksten zijn een goede manier om te zien hoe je beknopt kunt schrijven. Songteksten zijn soms net poëzie.

Als je in elke fictieve wereld zou kunnen leven, welke wereld zou dat dan zijn?
In de wereld van Het zwarte hart. Ik zag het helemaal voor me toen ik dat las. Daar moest ik meteen aan denken. De kleding was echt cool. Ik zou die wereld zeker willen zien.

Welk einde van een boekenserie vond je als lezer perfect?
Ik vond dat The Hunger Games goed eindigden. Met een bitterzoet einde, daar hou ik van. Mijn eerste serie eindigde wat positiever. Daar ben ik blij om, maar ik denk dat als een boek geen ‘happy end’ heeft, je het beter onthoudt. Het effect is groter. Dat heeft The Hunger Games goed gedaan.

Wat kunnen wij nog meer van jou verwachten?
Daar kan ik nog niet zoveel over zeggen, want het is nog niet aangekondigd. Maar het is weer iets heel anders. De wereld zonder hemel was sciencefiction en een beetje dystopie/Fantasy-achtig. Riders was meer Fantasy. Maar nu ga ik meer de kant van historisch en realistisch op, in ieder geval voor het volgende boek. Heel anders, maar nog wel met romantiek en actie. Ik wilde kijken naar vrouwen in de geschiedenis die we zijn vergeten. Ik heb een vrouw gevonden die echt heeft bestaan, maar die heel mysterieus is. We weten niet veel over haar. Ik ga schrijven over wie ze misschien wel is geweest. Ik ga haar verhaal schrijven. Want de geschiedenis is niet zo aardig geweest voor vrouwen.

Foto header Veronica Rossi © Sherman Chu
Foto Veronica Rossi & Victor Dixen © Karim Safar