Isabel Allende schreef al meer dan twintig boeken, en met Bloemblad van zee hebben we er weer een nieuwe bij. Het verhaal gaat over Victor die samen met zijn vriendin Roser gedwongen wordt om Barcelona te verlaten. We spraken met Isabel Allende over de inspiratie voor haar boek.
Allereerst gefeliciteerd met je nieuwe boek Bloemblad van zee. Laten we het over inspiratie hebben; je hebt inmiddels meer dan twintig boeken geschreven. Hoe zorg je er voor dat je zo geïnspireerd blijft?
“De wereld zit vol met verhalen. Ik denk niet dat ik ooit een gebrek zal hebben aan inspiratie. Ik hou van onderzoeken, schrijven en herschrijven. Veel van mijn personages zijn op echte personen geïnspireerd, en echte gebeurtenissen. Ik heb een aantal historische romans geschreven, want het verleden zit vol verrassingen. Als ik start met research dan heb ik al de helft van mijn verhaal. Daarnaast raak ik geïnspireerd door reizen en lezen.”
Met alle inspiratie die jij krijgt van de verschillende factoren die je net beschreef, hoe verwerk je dat tot een boek?
“Ik moet het boek in mijn buik voelen, net als een zwangerschap. Soms weet ik niet waarom ik een bepaald verhaal wil schrijven, maar ik heb geleerd om op mijn instinct te vertrouwen. Soms zit het in de lucht, dan wordt een thema een obsessie. Soms droom ik over een verhaal of een personage, ik weet dan uiteindelijk dat ik erover moet schrijven. Jaren geleden schreef ik over Het eiland onder de zee, een boek over de slavenopstand in Haïti in 1790. Ik had geen idee waarom ik zo’n moeilijk onderwerp wilde behandelen. Het had geen connectie met mijn achtergrond of cultuur; in Chili zijn er geen plantages of slaven. Ik heb vier jaar aan research besteed, en schreef het pijnlijke verhaal. Het was pas op het einde, toen het boek af was, dat ik begreep waarom ik dit wilde schrijven. Het thema van het boek gaat over een macht die niet gestraft wordt. Dat beangstigt mij soms. Er is geen grotere straffeloze macht dan die van een baas over een slaaf.”
Ik kan me voorstellen dat, terwijl je een boek schrijft, dat verhaal continu in je hoofd zit. Zelfs als je totaal iets anders aan het doen bent. Maar als je het boek af hebt, ben je het verhaal dan ook kwijt of blijft het dan nog lang na sudderen in je hoofd?
“Ja, als ik schrijf leef ik in het verhaal. Ik word een van de karakters. Ik denk aan hen, de hele dag, en ’s nachts droom ik over het verhaal. Het is echt een obsessie. Ik maak geen notities of volg een script, ik schrijf organisch. Dat betekent dat ik elk stukje van het boek in mijn hoofd heb, dus ik kan niet afgeleid worden. Wanneer het boek af is voel ik me bevrijd en zeg de personages gedag. Hoewel de personages soms terugkomen in andere boeken, maar onder andere via namen en in vermomming.”
Zoals ik eerder zei heb je meer dan twintig boeken geschreven. Was er ooit een tijd waarin je een verhaal schreef of een personage creëerde en dacht: “Dit lijkt veel te veel op iets dat ik eerder schreef”?
“Ik denk dat alle schrijvers zich blijven repeteren in thema’s en personages. Vaak zijn we ons er niet eens bewust van. Bij mij komt er wel eens een personage in een boek voor en dan duurt het even voordat ik hem zelf ook herken. Ik heb vaak geschreven over de militaire staatsgreep, of over mijn familie. Ik probeer dan een andere invalshoek te vinden, maar het is hetzelfde verhaal.”
Vind jij je laatste boek altijd het beste boek?
“Ik maak me geen zorgen over welk boek het beste is. Ik schrijf zo goed als ik kan. Elk boek is anders. Elk boek heeft zijn eigen eisen en obstakels; ik kan geen formule bedenken dat werkt voor elk boek. Ik moet mijzelf confronteren om de uitdaging met bescheidenheid aan te gaan, want het feit dat ik al vijfendertig jaar schrijf, heeft mij nog geen zelfvertrouwen gegeven. Ik moet elke keer opnieuw beginnen.”
