Layla Alizadah over Kleermakerszit

Naast haar studie, bijbaan, rijlessen en vele afspraken, heeft Layla Alizadah haar eerste boek ‘Kleermakerszit’ uitgebracht. Ze is geboren in Kabul, de hoofdstad van Afghanistan. Samen met zes zussen, twee broers en haar ouders is ze gevlucht uit Kabul, wegens politieke omstandigheden. In een interview vertelt ze over het publiceren van een boek en haar drukke studentenleven.

Schrijven als uitlaatklep

Wanneer kwam je op het idee om een boek te schrijven?
Ik wist altijd al dat ik ooit een boek zou willen schrijven, maar dat was niet mijn intentie bij Kleermakerszit. Altijd wanneer ik me rot voelde, of juist ontzettend blij, wanneer ik mijn (positieve of juist negatieve) energie kwijt moest, ging ik schrijven. Voordat ik het wist, was het verhaal ‘Kleermakerszit’ compleet.

Wat vond je leuk en wat vond je moeilijk aan het schrijfproces?
Er zijn een aantal dingen die ik heel leuk vond aan het schrijfproces; ik kan mijn gevoel er in kwijt. Voor sommigen mensen is sporten bijvoorbeeld een uitlaatklep, en voor mij is dat schrijven. Ik voel me opgelucht wanneer ik schrijf! Er zijn niet veel dingen geweest die ik moeilijk heb gevonden aan het schrijfproces. Maar als ik er dan toch een moet noemen is het dat ik het druk heb gekregen toen mijn boek uitkwam.

Motiverend

Welke reacties heb je op Kleermakerszit gekregen?
Ik heb veel reacties op Kleermakerszit gekregen. Ontzettend veel positieve, maar ook zeker een aantal negatieve. Wanneer ik op een website lees dat iemand mijn boek heel mooi, aangrijpend of spannend vindt dan motiveert dat mij om door te gaan met waar ik mee bezig ben. Wanneer ik een mindere reactie krijg, dan motiveert dat mij ook. Momenteel ben ik bezig met mijn tweede boek, en alle puntjes van advies op mijn eerste boek probeer ik mee te nemen in mijn tweede boek.

Lucy maakt heftige dingen mee, hoe kwam je op die onderwerpen?
De gebeurtenissen die Lucy meemaakt zijn geheel verzonnen. Ik heb heel veel fantasie en ik vind het heerlijk om die los te kunnen laten tijdens het schrijven. Lucy verliest bijvoorbeeld haar vader, en ik kan vertellen dat ik (gelukkig) nog nooit iemand om me heen heb verloren. Wel ben ik van mening dat het gevoel van verlies bijvoorbeeld niet alleen voorkomt wanneer iemand overlijdt.

Heb je tips voor jongeren die ook een boek willen schrijven en uitgeven?
Jazeker! Mocht je opzoek zijn naar een uitgeverij, kijk dan even terug naar de boeken die je zelf heel mooi vond en bij welke uitgeverij deze boeken zijn uitgeven. Zo heb ik het zelf ook gedaan. Een boek (vooral je eerste) voelt als je kindje, dus geef deze niet zomaar ergens af. Vanaf het moment dat ik Clavis uitgeverij ben binnengestapt voelde het goed om daar mijn boek uit te geven.

Drukke planning

Je bent al bezig met een volgend boek, wat kunnen we daarvan verwachten?
Mijn tweede boek is een triller! Ikzelf ben er heel enthousiast over en ben ook benieuwd wat de lezers ervan zullen vinden. Het verhaal is in mijn ogen heel sterk. Ik zal verklappen dat het over een jonge dame gaat die mentaal niet helemaal in orde is.

Je hebt vast een drukke planning, je studeert, je schrijft blogs en je hebt een boek uitgebracht. Hoe ziet jouw week eruit?
Maandag tot en met vrijdag zit ik overdag aan school en volg ik rijlessen. Ik ben iemand die moeilijk leert en daarom heb ik meer energie en tijd nodig dan mijn studiegenootjes. Naast school werk ik vaak twee á drie avonden in de week in onze familierestaurant. Dit is een Afghaans restaurant in Tilburg. Ik vind het heerlijk om gasten iets van de Afghaanse cultuur mee te mogen geven. Naast vrienden en familie heb ik gelukkig de liefde van mijn leven op een jonge leeftijd gevonden en zo ga ik binnenkort samenwonen met mijn verloofde! Elk moment die we samen kunnen spenderen, plannen we dan ook samen in. Schrijven plan ik nooit in, dit doe ik enkel op momenten dat ik een uitlaatklep opzoek.

Pingpongtafel

Toen jij vier was is jouw gezin uit Afghanistan gevlucht wegens politieke omstandigheden. Kun je je daar nog iets van herinneren?
Ik herinner me van Afghanistan vrijwel niks. Wel kan ik van de vlucht herinneren dat er een spannende en paniekerige sfeer hing. Mijn echte herinneringen zijn pas van dat we in het asielzoekerscentrum zaten. Je zult je verbazen dat je op zo’n jongen leeftijd nog dingen kan herinneren. Misschien kwam het doordat het hele indrukwekkende tijden waren.

Wat is jouw eerste herinnering aan Nederland?
Een pingpongtafel. Ik herinner me dat er in het asielzoekerscentrum een pingpongtafel stond in een speelhal. Ik ben blij dat de eerste herinnering die ik aan Nederland heb, een ontzettend vrolijke is.

Wat zouden wij kunnen leren van jouw cultuur?
Er zijn een aantal culturele aspecten die ik in de Afghaanse cultuur heel mooi vind. Ten eerste, het oneindige gevoel voor gastvrijheid. In de Afghaanse cultuur staat gastvrijheid heel hoog, dit vind ik heel mooi. Ten tweede vind ik het collectivisme uit de Afghaanse cultuur ook heel mooi. Je denkt veel aan je medemens.