Moon over De violiste: als een trein, kippenvel en vermoedens

Drie jaar geleden werd de toen 17-jarige Lena Miller, dochter van een bekende Britse politicus, vermist. Wanneer het lichaam van het meisje op 24 december 2015 door een zwerver wordt gevonden onder het perron bij Crouch End, wijzen net als drie jaar geleden al gauw de beschuldigende vingers richting haar vioolleraar Kurt Kaufmann. Kurt moet er meer van weten. Alle negatieve publiciteit heeft flinke gevolgen voor de carrière van de vrouw van Kurt, violiste Amber Kaufmann. De inmiddels in Amsterdam wonende Amber Kauffman zet alles op alles om achter de waarheid over de verdwijning van Lena te komen. Maar is haar carrière als violiste en haar relatie wel bestand tegen de waarheid?

Details en verhalen

Als een trein, kippenvel en vermoedens
Wanneer de zwerver het lichaam ontdekt is mijn nieuwsgierigheid gewekt, wat is daar gebeurd en wie laat een jong meisje achter onder het perron van een vervallen stationnetje? Het boek leest als een trein, meerdere malen krijg ik kippenvel en heb ik vermoedens waar het heen gaat. Ik vertrouw sommige personages totaal niet. Deze zijn treffend en gedetailleerd beschreven door Patricia Snel, als ik me er al aan erger terwijl het fictieve persoonlijkheden zijn, dan word ik blij en kan ik alleen maar genieten.

Extra dimensie
Het verhaal is opgedeeld in twee verhaallijnen: het ene moment bevind je je bij Amber, Kurt en Tommy de chauffeur en het volgende moment ben je terug in de tijd bij de inmiddels oud-rechercheur O`Connor: hij is nog altijd in de ban van het onderzoek naar de vermiste Lena Miller. Nadat het lichaam is gevonden herbeleeft hij alles: de teleurstelling en de onmacht dat hij de dader niet kon vinden en het meisje niet thuis kon brengen. Dit geeft het verhaal extra dimensie, je krijgt meer informatie over wat er gebeurt is jaren geleden toen de toen nog veertigjarige Kurt Kauffman Lena haar viool-leraar was. Beide verhaallijnen lezen als een trein, uitstappen is niet mogelijk: je wilt naar de eindbestemming. Ook de vastberadenheid van O’Connor en Amber, zijn treffend beschreven. Het verhaal heeft een bepaalde sfeer die ik niet vaak tegenkom in een boek, waarschijnlijk door het muziekgenre en de setting.

'Mensen vertrouwen me altijd hun geheimen toe. Maar met wie kan ik de mijne delen? Met jou. Alleen met jou. We zijn verbonden door de geheimen die we delen'

Als ik gaandeweg het verhaal denk te weten waar het hen gaat, geeft Patricia Snel het verhaal toch een kleine twist en is het niet helemaal voorspelbaar. De schrijfstijl staat me enorm aan, al had ik in het begin voor ik in het boek begon iets van 'is dit wel iets voor mij?' Nadat ik in het boek was begonnen kon ik me bijna niet inhouden om het in één keer uit te lezen.
Dat het verhaal tot het eind aan toe misschien niet geheel onvoorspelbaar is, is niet vervelend. Juist de twist die Patricia aan het verhaal toevoegt en de personages - die uitermate goed beschreven zijn - maken het verhaal enorm prettig leesbaar en houden mij geboeid tot de laatste bladzijde.