Pax: een verhaal dat best een beetje pijn doet

Ik ben Silke Gorremans. Overdag personeelsbeheerder in de gezondheidszorg en mama van een lieve peuter. 'S avonds en in het weekend boekenwurm pure sang. Hoewel ik erg gevarieerd lees, blijft fantasy toch mijn grote liefde.

Groot dierenliefhebber

Als groot dierenliefhebber – ik ben vooral verliefd op honden – is het logisch dat ik een boek als Pax met liefde verslind. De liefde tussen een jongen en zijn tamme vos is de rode draad van het verhaal. Een rode draad die ik goed snap: van dieren kan je heel veel houden. Toch denk ik dat ook minder grote dierenliefhebbers worden opgeslokt door het boek. Het gaat namelijk niet gewoon over Peter en zijn roodstaartige dier, maar vooral over iets wat veel dieper ligt: hun vriendschap. En die vriendschap doet soms best een beetje pijn.

Meteen tranen

Dat begint al voorin het boek. Er komt een oorlog aan en Peters vader moet in het leger. Een moeder heeft Peter niet meer. Daarom wordt hij naar zijn opa gebracht, honderden kilometers verderop. Pax is Peters vos die hij heeft gevonden toen het nog een klein en kwetsbaar vosje was. Pax en Peter zijn onafscheidelijk. De allerbeste vrienden. Maar Pax mag niet mee naar Peters opa. Hij wordt achtergelaten. Het verhaal, dat meteen begint met hun verdrietige afscheid, begint al als een tranentrekker. Meteen snap je: die vos en die jongen, die houden van elkaar. En die gaan elkaar héél erg missen.

Vastberaden

En dat doen ze ook. Ze missen elkaar verschrikkelijk. Peter maakt zich vreselijke zorgen en mist zijn vriend, waarmee hij altijd spelletjes speelde en knuffelde en huilde en lachte. En Pax wacht trouw aan de kant van de weg, precies waar hij is achtergelaten, want hij weet: Peter komt terug. Mijn jongen komt me halen. Al snel is Peter vastberaden: Pax achterlaten was een slecht idee. Hij moet hem halen. Hij stopt boterhammen in zijn rugzak, neemt een thermoskan mee en begint aan een lange tocht.

Als alle andere vossen

Dat gaat niet zo makkelijk als Peter had gedacht. Hij raakt gewond. Hij ontmoet Vola, een eigenaardige mevrouw die hem vindt en meeneemt naar haar boshuisje. Hoewel Peter zo snel mogelijk naar zijn vos toe wil, houdt Vola hem tegen: eerst genezen. In de weken dat Peter zich klaarstoomt voor de tocht die hij zal maken, met de naderende dreiging van de oorlog in het land, leert Pax ondertussen voor zichzelf te zorgen. Pax had nog nooit in het wild geleefd. Als hij een groep vossen leert kennen, wordt hij langzaamaan een jager. En een overlever. Een vosje als alle andere vossen. Terwijl hij vastbesloten blijft denken: mijn jongen komt terug. Peter is anders, niet als de andere mensen. Peter laat mij niet in de steek.

Eén wens

En als Peters tocht begint, is er maar één ding dat je zult hopen. Laat de allerbeste vrienden elkaar alsjeblieft weer vinden. Zij horen bij elkaar. Je zal pagina na pagina dichter bij je doel komen, net als Peter op z’n krukken door het bos: steeds een stapje dichter bij Pax. Met steeds meer hoop dat ze eindelijk weer samen komen. Ik kan je vertellen dat als je Pax leest, zou je willen dat je ooit zo’n roodharig diertje zal hebben waarmee je zo’n sterke vriendschap hebt dat je er honderden kilometers voor zou lopen - zelfs op krukken.