Maak kennis met Léonor, de rode reus. De Machine der Zekerheden in dit ‘epische’ verhaal dat zich afspeelt in de ruimte. Het zit namelijk zo: een particulier bedrijf heeft NASA overgekocht en stuurt zes jongens en zes meisjes naar Mars. Maar niet op een manier die je zou denken. Het is namelijk een combinatie van een ruimtereis én een datingshow. Zes jongens en zes meisjes, die hun verdere leven zullen doorbrengen op Mars. Gedurende de reis op ruimteschip Cupido worden ze gefilmd en de beelden worden overal ter wereld live uitgezonden. Als dat geen geniaal verhaal belooft…
Aparte sfeer
Het idee van een datingshow in de ruimte vind ik gaaf en was goed uitgewerkt. De juiste details waren aanwezig en je voelt op een gegeven moment wat ontstaan daar in dat ruimteschip. De aparte sfeer geeft je een bijzondere leeservaring.
Maar, het verhaal had ook vele haken en ogen. Overall vind ik alleen dat het verhaal wat compacter had kunnen zijn. Dixen had zo’n 400 pagina’s nodig om dit verhaal op papier te zetten. Het verhaal vordert wat langzaam. Veel beschrijvingen, weinig échte actie, enkele herhalingen en wat loze scènes. Als het in dat opzicht wat kritischer was opgeschreven, had het verhaal waarschijnlijk nog meer gehad. Ik vond de verhaallijn namelijk wel gaaf.
Direct mysterieus
Toch had het verhaal ook veel goede dingen. Phobos begint al direct mysterieus. Als lezer merk je al snel dat overal geheimen zitten. Geen van de kandidaten is wie hij in eerste instantie lijkt. Het perspectief wisselt tussen Léonor vanuit de ruimte en de verschillende perspectieven op aarde. Ook daar hebben mensen enorme geheim.
Dat er gelijk geheimen zijn, is slim bekeken van auteur Victor Dixen. Nu wil je namelijk direct doorlezen, want wat houdt iedereen verborgen? Langzaam maar zeker vorder je in het verhaal en krijg je steeds meer te weten. Alleen is het lastig om je nog echt in het verhaal te wanen, doordat je als lezer halverwege het verhaal al de waarheid ontdekt terwijl de personages hier nog naar op zoek zijn. Dat geeft een beetje een dubbel gevoel.
Persoonlijke klik
De personages in het verhaal zijn enigszins… apart. Alle personages hebben een geheim. Een achtergrond van geweld, misdaden of eenzaamheid. Soms voelt het aan alsof ze nog niet ontwikkeld zijn, zichzelf nog niet hebben gevonden. Dit in eerste instantie vooral te merken aan Léonor, de hoofdpersoon in de ruimte. Het is lastig hoogte van haar te krijgen, ze is wispelturig en apart in haar gedrag. Ergens is dat fijn. Het laat zien dat een hoofdpersoon absoluut niet perfect hoeft te zijn. Maar het zorgt niet bepaald voor een persoonlijke klik. Dit bemoeilijkt het een beetje om écht in het verhaal te komen. Ook met de andere personages is het lastig een klik te maken. Ze geven zich niet bloot en dat is te begrijpen, maar daardoor blijven ze gevoelsmatig ook op een enorme afstand, dat is jammer.
Verfrissende setting
Ondertussen is het vervolg op Phobos (Phobos2) ook al uitgekomen. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan met Léonor. Ik heb immers bijna 400 pagina’s en heel wat uurtjes met haar doorgebracht. Phobos had een verfrissende setting met de juiste details. Het is absoluut een interessant boek dat ik met plezier heb gelezen.
