Recensente Carlien over Ze zal weer vliegen: ik ben een gelukkig mens en laat ik daar ook naar leven

Volgens mij kon ik eerder lezen dan praten en ook nu maak ik nog vrijwel elke dag tijd voor een boek. Ik kan als een groupie voor de boekwinkel staan in afwachting van het nieuwste juweeltje van mijn lievelingsauteurs en dan dagenlang man en kinderen verwaarlozen om nog één bladzijde te lezen. Daarom zijn kookboeken geliefd : ze stillen mijn leestrek én verleiden me tot het creëren van iets lekkers. En dan is het gezin ook weer gelukkig en vergeven ze me mijn leesverslaving. Ik hoop dat ik je kan inspireren met mijn recensies. Veel leesplezier, Carlien van der Vlugt.

Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest

Twee weken geleden kreeg ik voor het eerst een oproep voor de borstenbus. Natuurlijk ga ik, omdat hiermee de kans op voortijdige ontdekken van kwaadaardigheid wordt geboden, maar het beklemt me ook een beetje met een struisvogeliggevoel: ‘nu weet ik tenminste niet wat er misschien is. Je kent het wel, men lijdt het meest van het lijden dat men vreest. En daar komt dan achter: 'en wat nimmer op komt dagen'. Twee weken later lag de brief op de mat met de - gelukkig goede - uitslag.

Ze zal weer vliegen

Tegerlijkertijd ontving ik dit recensieboek over een moeder bij wie het lijden wel 'kwam opdagen' in een allesomvattende vorm: de diagnose leukemie bij haar vijfjarige dochter Jasmijn.

''Je kan het je zo goed voorstellen, dat mij regelmatig het gevoel bekroop van: laat het ophouden.''

Carlien van der Vlugt

Je wordt meegenomen in de strijd

Dit boek van Jolanda Smit is gebaseerd op ware feiten, je wordt meegenomen in de strijd die het gezin moet leveren om de leukemie te verslaan. De cover toont een gebroken musje, waar ogenschijnlijk het leven uit verdwenen is. De hoop op een goede afloop wordt je daarmee afgenomen, ondanks de hoopgevende titel.

Laat het ophouden

Lieke is veertig en het geluk lacht haar toe: ze is altijd al een geluksvogel geweest. Getrouwd met Stef, een prachtig gezonde dochter Jasmijn en beiden succesvol en rijk genoeg om alles te doen waar ze zin in hebben. De verwachtingsvolle spanning van pakjesavond is op Jasmijns gezicht af te lezen. Tot dusver komt het boek beangstigend dicht bij mijn realiteit. De beschrijving daarna - nadat de 'bom' gevallen is - is beschreven vanuit het perspectief van Lieke en daar ligt ook de kracht van het boek. Het gaat niet primair om de beschrijving van hetgeen Jasmijn moet doorstaan (hoe allesomvattend pijnlijk dit ook is), maar vooral ook om de impact ervan op de wereld om Jasmijn heen. De machteloosheid van Lieke en haar man Stef, de manier waarop zij hiermee om kunnen en moeten gaan, de bezorgdheid van de grootouders, de reacties van de klasgenootjes, het wordt zo beschreven dat het je meeneemt in het verhaal. Je kan het je zo goed voorstellen, dat mij regelmatig het gevoel bekroop van: laat het ophouden.

Te persoonlijk

De terugblikken op hoe Lieke en Stef elkaar ontmoet hebben en de interactie tussen Jasmijn en haar opa verrijken het verhaal op een manier dat ze je het gevoel geven dat je de mensen beter leert kennen: ze worden er unieker door. Maar de gedichten/liedteksten/spreuken, voorafgaand aan de hoofdstukken waren voor mij niet nodig: het maakte het eigenlijk daarmee te persoonlijk. Ze hebben vast veel betekenis voor Jolanda, voor mij als lezer leverde dit niets extra's op.

Lezenswaardig

Een beschrijving van verdriet, gebaseerd op autobiografische gebeurtenissen geeft mij vaak het gevoel alsof ik stiekem in het dagboek van iemand lees en daar achteraf alleen maar spijt van heb. Dit omdat het resultaat niet meer is dan het ontbreken van het antwoord op de vraag: wat moet ik nu met deze kennis? Omdat Jolanda Smit in staat is om in ieder geval je te laten nadenken over het antwoord, is het boek daardoor leeswaardig. Ik weet in ieder geval weer: ik ben een gelukkig mens en laat ik daar ook naar leven!

Meer literaire romans