Karen Connelly (1969) is een succesvolle Canadese auteur die met De meisjeskleedkamer een taboedoorbrekende roman over liefde en lust neerzet.
De sleur van het alledaagse
Het leven van de 42-jarige Eliza zal in eerste instantie voor veel lezers herkenbaar zijn. Ze heeft een leuke baan, is getrouwd en heeft 2 zoontjes. Connelly zet het gezinsleven realistisch neer, met aandacht voor zowel gespannen als liefdevolle momenten. Een van de eerste taboes die de auteur onder de loep neemt, is het twijfelen aan gemaakte keuzes wanneer je een gelukkig leven leidt. “Ze had het recht niet om te klagen, aangezien ze aan het topje van de piramide stond: blanke huid, warm huis, gezonde kinderen, liefhebbende man.”
Eliza heeft het te druk om zich te vervelen, maar voelt desondanks de sleur. Om daaruit los te breken, gaat ze elke dinsdag en donderdag zwemmen. Dat zijn de enige momenten die ze helemaal voor zichzelf heeft. Onder water kan ze haar huidige leven ontvluchten en herbeleeft ze in gedachten de perfecte tijd die ze als kok op het Griekse eiland Lesbos doorbracht. Eliza weet dat ze alles heeft om gelukkig te zijn, en ze is ook best tevreden, maar ergens knaagt een gevoel dat er meer moet zijn. Dat gevoel krijgt de boventoon wanneer ze in het zwembad oog in oog staat met Shar, ‘de amazone’; een jonge vrouw die ongekende gevoelens van lust in Eliza opwekt.
Wanneer fantasie werkelijkheid wordt
Wat begint als een onschuldige fantasie, gaat over in een complex spel wanneer Shar haar gevoelens beantwoordt. De spanning tussen haar huwelijk met Andrew en affaire met Shar, maar ook tussen haar hetero- en homoseksuele gevoelens heeft een grote impact op Eliza. De alledaagse taferelen – kibbelende kinderen, een eindeloze to-dolijst, een plakkerige keukenvloer – worden afgewisseld met expliciete seksscènes. De toon verandert op een ongedwongen manier van speels over ernstig naar erotisch, wat het verhaal geloofwaardig maakt. De vraag of echte vrijheid bestaat wordt meermaals gesteld, maar nooit beantwoord.
Eliza wordt steeds onrustiger en raakt verstrikt in jaloezie en zelfmedelijden. Het is niet duidelijk wie de touwtjes van het spel in handen houdt. De ontwikkelingen in de verhouding tussen Eliza, Andrew en Shar maken van de roman lange tijd een pageturner. De onderlinge spanning vond ik echter niet voldoende om de roman de diepgang te geven die mogelijk was geweest. Connelly werpt immers wel thema’s als zelfontplooiing, racisme en homofobie op, maar werkt ze niet uit tot volwaardige verhaallijnen. Hierdoor blijft het algemene verhaal wat oppervlakkig.
Verfrissend en prikkelend
De meisjeskleedkamer doorbreekt een groot aantal taboes op een verfrissende manier. Connelly prikkelt de lezer en geeft voer tot nadenken. Dat ze zelf geen standpunt inneemt en problemen niet grondig aanpakt, kan bij lezers die meer willen dan een feelgood boek frustratie opwekken. Door de heldere schrijfstijl leest het boek echter erg vlot en zal het lezers die niet bang zijn van expliciet taalgebruik, een grote portie leesplezier bezorgen.
