Recensie Het Beste Wat We Hebben Header
Recensies

Het beste wat we hebben: “Hij zag alleen maar stilte.”

Het beste wat we hebben is het meest recente boek van Griet Op de Beeck. Door het succes van haar eerdere boeken bouwde de auteur een breed lezerspubliek op. Haar lezers zullen verheugd zijn om te weten dat deze roman het eerste deel van een trilogie is. Net als haar vorige romans kreeg ook dit boek een prachtige cover. Zodra je de blik van de jongen vangt, raak je onmiddellijk in de ban en wordt wegkijken onmogelijk. Eenzelfde effect heeft de inhoud van dit boek; eens je de eerste zinnen leest, ben je gevangen tot de laatste pagina.

Griet Op de Beeck kondigde Het beste wat we hebben aan in De Wereld Draait Door als hét boek dat zij echt geschreven wilde hebben. De thematiek ligt haar nauw aan het hart en ze windt er geen doekjes om dat ze uit haar eigen leven inspiratie heeft geput om het verhaal vorm te geven. Dat het toch geen autobiografisch werk is, maakt de auteur duidelijk door te kiezen voor een mannelijk hoofdpersonage, Lucas, die op het eerste gezicht kampt met een burn-out. Wanneer hij midden in een zitting uit zijn rol van rechter valt en de rechtbank uitvlucht, is het nog niet duidelijk in welke mate die beslissing zijn leven zal veranderen.

De druk van de verwachtingen om ons heen

In de eerste helft van het boek speelt de auteur vooral met de verwachtingen waaraan mensen moeten voldoen. Oppervlakkig gezien heeft Lucas alles om gelukkig te zijn. Wanneer hij werkelijk stil staat bij zijn leven, merkt hij hoe hol het is en hoe weinig hij echt is wie hij eigenlijk wil zijn.

Vooral door de contacten met zijn zus Suzanne, die in een psychiatrische instelling verblijft en met Riley, een kind dat bij hem vindt wat thuis ontbreekt, begint Lucas in te zien hoe de keuzes die hij tot dan toe heeft gemaakt bepaald zijn door de manier waarop hij als kind is opgevoed. De flashbacks naar zijn kindertijd helpen Lucas om eindelijk een aantal zaken onder ogen te durven zien.

"Is puur voor zichzelf kiezen een laffe vlucht, of een noodzakelijke stap waar oneindig veel moed voor nodig is?"

De allesomvattende eenzaamheid

In het tweede deel wordt duidelijk dat Lucas niet zonder meer naar zijn oude leven terug kan, al begrijpt zijn vrouw Isabelle niets van zijn vlucht: "Iedereen heeft recht op een kleine crisis rond deze leeftijd. Maar maak het niet groter dan het is. Kom nu gewoon terug, en dan zal ik het u vergeven." Op de Beeck weet op een prachtige manier de allesomvattende eenzaamheid te vatten die Lucas voelt. Voor hem ligt het grote niets, een toekomst die hij zelf opnieuw moet vormgeven. Lucas staat voor een moeilijke keuze: is puur voor zichzelf kiezen een laffe vlucht, of een noodzakelijke stap waar oneindig veel moed voor nodig is?

Randpersonages geven aan dat zorgen voor elkaar vele vormen kan aannemen. Deze personages verdiepen en nuanceren het verhaal zonder het nodeloos te verzwaren. Niet alle personages zijn echter diepgaand uitgewerkt, waardoor een aantal scenes aan kracht inboeten. Zo is Isabelle door de stereotiepe invulling niet erg geloofwaardig. Haar rol is te nadrukkelijk, zij is de harde wereld waar Lucas moeiteloos deel van uitmaakte, maar waar hij zich nu tegen verzet. Aan de andere kant van het spectrum staat zijn zus, beschadigd door het leven en toch in staat om oprecht aandacht te geven. Haar personage is wel levensecht uitgewerkt. Vooral de manier waarop haar gebroken taal consequent wordt aangehouden verdient bewondering en levert passages op die door merg en been gaan.

Herkenbare stijl en invalshoek

Het beste wat we hebben sluit naadloos aan bij het oeuvre van Op de Beeck. Het is opnieuw degelijk, gevoelig en intrigerend, maar door de grote herkenbaarheid qua invalshoek en stijl ook weinig verrassend. Misschien volgt de grote knal in een van de volgende delen. Er worden alvast voldoende thema’s opgeworpen om nieuwsgierig en ongeduldig naar de volledige trilogie uit te kijken.