Ook in Het spel van de engel, horen we de bekende woorden, wanneer we binnentreden in het fabelachtige Kerkhof der Vergeten Boeken:
"'Wat je vanavond zult zien mag je aan niemand vertellen.'
'Zelfs niet aan Semper junior?'
Ik zuchtte.
‘Natuurlijk wel. Hem kun je alles vertellen. Voor hem hebben we bijna geen geheimen.'"
Het is David Martín die deze woorden uitspreekt na zo’n vijfhonderd bladzijden in de beste gothic novel-traditie. Martín is ons hoofdpersonage in het tweede deel in het vierluik rond het Kerkhof der Vergeten Boeken dat eerder speelt dan zijn voorganger, De schaduw van wind, namelijk in de roerige jaren twintig.
Martín verliest al vroeg zijn ouders, en net als Daniel Sempere vindt hij troost in boeken, boeken die hij vaak krijgt van de oude Sempere in de bekende boekhandel Sempere en Zoon. Vooralsnog werkt-ie bij een krant aan kleine ongeïnspireerde artikelen, maar na aandringen van zijn peetvader, de rijke Pedro Vidal, mag hij een feuilleton schrijven voor die krant. En komt-ie nog later onder wurgcontract bij twee louche uitgevers voor een pulp-boekenreeks. Maar alles verandert na een ontmoeting met de Parijse uitgever Andreas Correlli.
Correlli is de gevallen engel in persoon, de duivel die net als Faust de jonge Martín zijn ziel laat verkopen. Martín moet voor hem een nieuwe religie schrijven; een verhaal waar men voor zal leven, sterven en doden. Een oude opdracht, want het boek dat Martín uit het Kerkhof adopteert –zoals de gewoonte is– is de "Lux Aeterna" van D.M. wat wel erg lijkt op wat onze D.M. ook moet schrijven: en zie, het plot ontwaakt. Zafón zet erg veel plotlijnen uit en de intriges zijn zo ingewikkeld met elkaar verweven dat de geloofwaardigheid soms wankelt; als dat onthullende hoofdstuk dramatisch natuurlijk fantastisch.
Kortom: Het spel van de engel is een heerlijke gothic novel van weleer met duistere intriges. Een duistere sfeer ook die oprijst uit het rauwe Barcelona van de jaren twintig. Misschien nog wel beter dan in het eerste deel De schaduw van de wind komt hier de mix van jaren twintig werkelijkheid en een magisch realistische intrige over. Is er dan niets op aan te merken? Ja, toch wel, soms vraagt de roman wel erg veel van de verbeelding; ik noem een tumor die als een spin uit een hoofd komt kruipen, en naar het einde toe wordt het allemaal wel erg veel actiegeweld waardoor de diepte uit de roman gaat.
Tot slot de beginzinnen, want die waren in dat eerste deel zo prachtig. En ook nu weer, want het is een inzicht dat zeker ná lezing van de roman echt binnenkomt: de prijs van je naam gedrukt op een boek kan onmogelijk en ongelooflijk hoog zijn:
“Een schrijver vergeet nooit de eerste keer dat hij een paar munten of een loftuiting accepteert in ruil voor een verhaal. Nooit vergeet hij de eerste keer dat het zoete gif van ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat, als hij er maar in slaagt zijn gebrek aan talent voor iedereen verborgen te houden, de droom van de literatuur in staat zal zijn hem een dak boven het hoofd te verschaffen een warme maaltijd aan het einde van de dagen, waar hij het meest naar hunkert: zijn naam gedrukt op een miezerig stuk papier dat ongetwijfeld langer zal leven dan hij.”
