Onderwijsvernieuwer Ad de Jong schreef een boek over zijn belevenissen. Had hij dat gedaan zonder ruiterlijke verbazing en soms schurende eerlijkheid, dan was het een niet te pruimen egodocument geweest. Maar Woef woef en nu je bek houden boeit van kaft tot kaft. Het gaat bovendien niet echt over De Jong en zelfs niet over de huidige generatie jongeren die hij als geen ander goed aanvoelt. Dit boek gaat over ons allen. Want iedereen probeert een eigen vorm te geven aan de oerangst om niet te mogen zijn wie die is.
Pijn
De Jong rolde als muzikant het onderwijs in. Hij zette nieuwe onderwijsconcepten op, want hij is behalve onderwijsman vooral ook erg ondernemend. Ondernemerschap is dan ook niet helemaal toevallig een belangrijke pijler onder wat hij vindt dat jonge mensen moeten leren. Zeker wanneer ze als artiest succesvol in het leven willen gaan staan. Je moet weten wie je bent en wat je de wereld te bieden hebt. De Jong wil daarom ook dat zijn studenten veerkracht ontwikkelen. Dat vraagt dat je bij tegenstand of tegenslag jouw pijn en teleurstelling vertaalt naar wat jij te doen hebt. Want zo komt het zwaartepunt van de situatie weer bij jou te liggen en ben jij weer aan zet.
Boos
De Jongs carrière ging niet bepaald zonder slag of stoot. Zijn eigenwijsheid ondervond behalve veel weerklank, ook nog al wat weerstand. Het maakte hem vaak boos, zeker als hij bewezen had dat zijn aanpak succesvol was. Vaak pakte zijn emotionele reactie niet productief uit, en werd hij door de situatie gepakt en op zichzelf teruggeworpen. Wijsheid kwam dan meestal uit onverwachte hoek. Zo leerde hij onder andere veel van zijn geadopteerde hond. Vandaar ook de titel. De Spaanse windhond had waarschijnlijk iets traumatisch opgelopen, maar is authentiek in hoe die met zijn angsten omgaat. Die onomwonden eerlijkheid is voor ons mensen niet makkelijk te begrijpen, maar precies wat ook ons helpt te dealen met krassen op onze ziel. Eerlijkheid is wat ons terugbrengt bij onszelf. Veroordelen houdt ons gevangen in de anderen.
