Recensie over IJskoud: Dit smaakt naar meer.

Suzanne Vermeer, was het pseudoniem van schrijver Paul Goeken. Toen hij in juni 2011 overleed is de naam overgenomen door een – door A.W. Bruna Uitgevers onbekend gehouden – andere auteur. De boeken van Suzanne Vermeer zijn kenmerkend door hun verschijning in de zomer- en wintertijd en hebben vaak een vakantiethema. De vlotlezend, spannende verhalen staan bij vele lezers hoog in hun vakantie top tien.

Verdwijning

Het is vijfentwintig jaar geleden dat Johanna van Vliet verdween; inspecteur Ben de Groot is altijd aan de zaak blijven denken. Wat is gebeurde er in de nieuwjaarsnacht van 1993 met het toen zestienjarige meisje? Wanneer haar zaak wordt opgenomen op de cold case-kalender, wordt de Groot weer gegrepen door deze verdwijning. Kan hij ditmaal de zaak wel oplossen? Het nichtje van Johanna, Olivia, zit met vragen rondom de verdwijning van haar tante. Aangezien haar familie de antwoorden niet geeft gaat zij zelf op onderzoek uit.

Indringende toon

In IJskoud laat Suzanne Vermeer zichzelf van een heel andere kant zien! Er hangt niet de bekende Vermeer-sfeer in het boek; het is mysterieuzer dan ooit te voren. Je wordt langer in het ongewisse gehouden en de vakantiesfeer is ver te zoeken. Vermeer weet je het verhaal in te zuigen, de geheimen in de familie van Vliet hebben zijn uitwerking bij de lezer. Het heeft een trekkende kracht en je thrillerbrein maakt overuren. Het verhaal is in drie overzichtelijke delen opgebouwd, en door de vlotlezende, ontspannende schrijfstijl raakt de lezer al snel betrokken bij de zoektocht van de standvastige Olivia. Een sterk karakter welke door Vermeer helder en geloofwaardig wordt beschreven, geen oppervlakkige hoofdpersonage. Nee, Olivia staat haar ‘mannetje’ wel. Hierdoor krijgt het verhaal een indringende toon en raak je echt betrokken bij het verhaal.

Psychologisch tintje

Vermeer geeft het boek dit keer een psychologisch tintje. Het heeft inhoud en het gaat ergens over. Natuurlijk, is dit een heerlijke vakantiethriller, maar Vermeer heeft mij meer gegrepen met dit verhaal. Waarschijnlijk heeft dit te maken met de onderlinge relaties, waarbij het ene geheim nog groter lijkt dan de ander; het maakt het ongrijpbaar. Maar het zou ook kunnen doordat Vermeer de lezer langer laat gissen, je maakt je eigen plaatje en je fantasie gaat op de loop waardoor het verhaal je meer boeit. Juist het psychologische gehalte in dit verhaal maakt de karakters stuk voor stuk interessant en aantrekkelijk maar vooral verdacht, en met die verdachte karakters heeft Vermeer de lezer helemaal in haar macht. Inspecteur Ben de Groot speelt een aantrekkelijke tweede hoofdrol, dit zou een ideaal karakter voor een serie kunnen zijn. De Groot wordt geschetst als een intrigerende man en brengt het verhaal meer diepgang en maakt je nieuwsgierig.

Ijskoude greep

Vermeer weet in IJskoud, de lezer te boeien van het begin tot het einde. Het is een psychologische thriller waarbij de karakters goed uit de verf komen. Vermeer wist me vanaf het begin tot de plot te boeien, die ijskoude greep verloor ik pas toen ik het boek sloot. Dit smaakt naar meer.