Met In genade schreef Rye Curtis een bijzonder debuut over overleven in de wildernis, over keuzes maken en tegen de stroom in durven te zwemmen. Toch is het allerminst een typische survival-roman, daarvoor is de toon te humoristisch en zijn de situaties te absurd. Dit boek is een aanrader voor wie houdt van de stijl van Jonas Jonasson (De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween) en Fredrik Backman (Een man die Ove heet).
In genade speelt zich af in de nazomer van 1986. De 72-jarige Cloris gaat samen met haar man op vakantie naar de bergen van Montana. Het gebeurt niet vaak dat ze zo’n verre reis maken en de vlucht in een sportvliegtuigje is al een belevenis op zich. De droge humor waarmee Cloris beschrijft hoe dat vliegtuig crasht, is typerend voor de rest van de roman. In plaats van samen te komen met de dames van de ontbijtclub, zit ze plots op een berg in een verwoest vliegtuig. Haar echtgenoot hangt roerloos in de top van een boom, terwijl de piloot door dieren wordt aangevreten.
Cloris is een fantastisch personage dat je nooit meer vergeet. Ze vertelt haar verhaal twintig jaar na de crash, waardoor je al vanaf het begin weet dat ze haar avontuur zal overleven. Haar woordenschat en gedachtegang zijn typerend voor een oudere dame. De gêne die ze voelt wanneer ze de etiquetteregels stuk voor stuk overboord gooit, verdwijnt gaandeweg en ze ontpopt zich tot een meester in zelfrelativering.
Onvergetelijke personages
De vastberaden, optimistische stijl van Cloris staat in scherp contrast met die van parkranger Debra Lewis. Steeds gewapend met haar thermoskan vol wijn, start Lewis de zoektocht naar Cloris. Ze wordt bijgestaan door een bonte groep die sterk doet denken aan personages uit films van de Coen Brothers; een reddingswerker met bepoederde handen, een ranger met een blauwe neus en twee assistenten met eigen zorgen. Het is al snel duidelijk dat Cloris vooral op zichzelf aangewezen zal zijn. Al blijkt dat ook niet helemaal te kloppen, want behalve deze onvermoeibare bejaarde vrouw dwaalt ook een gemaskerde man in het berglandschap rond.
De verhaallijnen van beide vrouwen wisselen elkaar af, waardoor je vanop de eerste rij kan zien hoe ze elkaar steeds opnieuw net mislopen. Met een ongebreidelde fantasie en in geheel eigen stijl reflecteert Rye Curtis over de veerkracht van de menselijke geest en dat verplicht de lezer om af en toe uit de comfortzone te komen. Ontroerend, platvloers, grappig, gevoelig, duister, wansmakelijk: de meest uiteenlopende beschrijvingen zijn van toepassing op dit boek.
Verlaat je comfortzone
De verontrustende tirades van Lewis slepen soms wat te lang aan en de tocht van Cloris vordert traag, maar dan tovert Curtis opnieuw een onverwachte plotwending uit zijn mouw en zit je weer op het puntje van je stoel. De sterkte van het boek zit in deze verrassingen. Noch de plotlijn noch de personages zijn wat je in het begin verwacht. Niets is realistisch, maar als je bereid bent om mee te gaan in het verhaal, staan je uren plezier te wachten!
