De Vietnamees-Amerikaanse Ocean Vuong won in 2017 de T.S. Eliotprijs voor zijn poëzie. Dit jaar debuteerde hij met de roman Op aarde schitteren we even. Dit boek bleef niet onopgemerkt; recensies in grote Amerikaanse kranten waren lovend. Ondanks dat het gedetailleerde verhaal soms uit je handen lijkt te glippen, stelt het zeker niet teleur.
Op aarde schitteren we even
In Op aarde schitteren we even lees je een brief die een zoon, bijnaam Hondje, aan zijn moeder schrijft. Hierin komen situaties en thema’s aan bod die een belangrijke rol in zijn leven spelen. Het boek maakt duidelijk hoe hij het heeft ervaren om als kind van een immigrantenmoeder op te groeien in een cultuur die anders was dan hij vanuit huis meekreeg, over zijn oma Lan die soms de rol van zijn moeder overnam, over liefde, over geaardheid en over een trauma door oorlog.
Autobiografisch?
Hondje lijkt in vele opzichten op de auteur: onder andere hun afkomst en geaardheid komen overeen. Dat Vuong voor dit verhaal uit eigen ervaring heeft geput, is terug te zien in het boek. De details die hij beschrijft, zowel op het gebied van gevoelens als situaties, zijn uit de kunst. Je kunt je moeiteloos inleven. Met name de relatie met oma Lan -die gekweld is door trauma’s- is bijzonder. Maar soms glipt het verhaal uit je handen. Alsof Vuong de lezer te veel en misschien ook te snel zijn verhaal wil vertellen. Het fragmentarische karakter dat het verhaal daardoor krijgt, doorbreekt helaas meermaals de flow van het verhaal.