Bericht van de overkant van Rudy Soetewey: "Hilarisch, wonderlijk, fantasierijk, maar spanningsloos"

De Vlaamse auteur Rudy Soetewey heeft een creatieve geest. Bekroningen van zijn werk in de vorm van het winnen van de Diamanten Kogel en de Hercule Poirotprijs gaan vergezeld met een aantal nominaties en bevestigen de waardering van zijn werk. In de voorlaatste thriller was een belangrijke rol weggelegd voor de salami. Zijn pas verschenen boek Bericht van de overkant speelt zich af in een omgeving waarvan het bestaan nog nooit is aangetoond. Het is nog maar de vraag of dat Soetewey wel gaat lukken.

Andere 'wereld'

Het hoofdpersonage, overigens zonder naam, belandt onverwachts in het ziekenhuis nadat een vrachtwagen plotseling van zijn koers afwijkt. Zijn toestand is dermate ernstig dat hij regelmatig wegzakt en nadat hij bij bewustzijn is gekomen, vraagt hij zich af of hij nu een out-of-body experience heeft gehad of uit een bijna-dood-ervaring is teruggekeerd. Na zijn definitieve overlijden blijkt hij een andere ‘wereld’ te zijn binnengegaan waar andere omgevingsregels gelden om met elkaar te kunnen communiceren. Zijn overleden hond, de labrador Feike, fungeert als gids die hem introduceert in de systeemwerking van deze wereld. Al snel lukt het hem om terug te keren naar zijn verleden en een blik te werpen in het heden.

Hilarisch en actueel

Soetewey neemt zijn lezers mee in een surrealistische omgeving waarvan niemand weet of die werkelijk bestaat. Zijn protagonist blijft anoniem en vertelt als ik-figuur zijn avonturen, aan beide kanten van de levensgrens. Het is de pen van Soetewey die het verhaal, dat uitblinkt in onwerkelijkheid, humor en absurditeit, ook soms hilarisch en actueel maakt. Zijn sarcasme wordt onmiddellijk herkend als hij aangeeft dat het een onmogelijke zaak is om een onafhankelijke onderzoeksjournalist te vinden. Soortgelijke uitspraken zijn niet zeldzaam en zeggen wellicht iets over de stemming van de auteur.

Bij de vorige boeken van Soetewey is het van belang gebleken te ontdekken wat de schrijver ‘niet’ heeft geschreven, maar wat er in de context wel had moeten staan. Het lijkt er op dat dit zich in deze roman wel heeft herhaald. Ondanks dit alles denk je als lezer niet aan voortijdig stoppen. De personages zijn, mede door de plotkeuze, vlak en doen ook geen enkele moeite om zich aan de lezer te hechten. Van een opbouwende spanningslijn die van belang is in het thrillergenre is nauwelijks iets te ontdekken.

Schrijfstijl torent boven alles uit

Samenvattend is het niet het gekozen thema, maar de schrijfstijl die met overmacht wint. Soetewey is zelfs in staat om een verhaal met weinig waarheidsgehalte toch met overtuiging en op een geloofwaardige wijze aan het papier toe te vertrouwen. Hij trekt dit door, tot zelfs op de cover om daar de inhoud toe te wijzen aan het thrillergenre. Dat zal dit keer door de gemiddelde thrillerlezer zeker niet bevestigd worden. Maar de ontmoetingen met kleurrijke bekende overleden personen, dragen bij aan de vrolijkheid en relativeren alle onwaarheden en spotten met de werkelijkheid. Soetewey speelt daarnaast in Bericht van de overkant met de tijdsprongen die teruggaan naar het verleden en af en toe ook naar het heden. Het boek is een ware aanjager voor het leesplezier, maar zeker geen thriller.