Eindelijk is er weer een nieuwe Gillian King! Na voorgaande successen komt de Nederlandse auteur deze zomer met Ik mis je. Een roman over verlies en schuldgevoel, maar ook over het terugvinden van je weg. Ondanks het feit dat ik soms wat wisselend enthousiast ben over de boeken van Gillian, sta ik toch elke keer weer te popelen om haar nieuwe creaties te lezen. Ik mis je is daar geen uitzondering op.
Deze keer is de hoofdpersoon Charlie. Een jonge vrouw die het vroeger niet makkelijk heeft gehad. In haar jeugd heeft ze een BFF: Bo. Maar als ze achttien zijn en na een avond stappen terug naar huis rijden, komen ze samen in een auto-ongeluk. Charlie overleefd, Bo overlijdt. Een ware schok waar Charlie niet helemaal mee om weet te gaan. Ze vlucht en komt terecht van de ene, niet altijd leuke, gebeurtenis in de andere.
Tijdmachine
Ik wil deze recensie eigenlijk beginnen met een kleine minpuntje. Dit is enorm persoonlijk en voor vele lezers vast niet van toepassing. Gillian wisselt in dit boek regelmatig van tijdsperspectief. De drie tijden die door elkaar heen lopen zijn het ‘hier-en-nu’, het ‘met-Bo’ en het ‘direct-na-Bo’. Persoonlijk vind ik het fijner als de informatie uit het verleden middels gesprekken of wellicht korte flashbacks naar voren komt. Gelukkig waren de tijdszones in het verleden niet zo heel lang waardoor het me een stuk minder irriteerde dan het me meestal doet.
Een ander klein dingetje dat ik minder vond was de weinige aandacht voor wat er met Charlie gebeurde toen ze is gevlucht uit Wassenaar. Ik wil niet verklappen wat dat is, maar het is een enorm heftige gebeurtenis die veel invloed heeft gehad. In de hoofdstukken in het heden merk je dat ook, want ze praat er niet graag over. Van mij had daar nog wel een klein beetje meer aandacht voor mogen zijn qua Charlies gevoelens. Wellicht had dat ook voor een mooie balans gezorgd met de gevoelens rondom Bo’s dood.
Ontwikkeling
Wat ik wel prachtig vind aan dit boek is de ontwikkeling die Charlie mee maakt en de persoon die ze is. Wat zij meemaakt op haar 18e heeft een enorme impact op haar leven. Charlies reactie snap ik dan ook maar al te goed. Maar wat haar dan overkomt is ook zo heftig. En toch staat ze zo vrolijk in het leven. Ja, ze heeft moeite met het verleden. Maar hoe ze haar zoontje opvoedt als alleenstaande moeder en hoe ze haar nieuwe leven oppakt, dat is petje af. Wat een sterke vrouw is zij zeg! Dat maakt het extra leuk om te lezen.
Daarnaast maakt ze op persoonlijk vlak ook een ontwikkeling door. Jaren lang heeft ze rondom de dood van Bo dingen gedacht en is ze gevlucht. Maar nu ze haar angsten echt onder ogen moet komen, probeert ze er als nog het beste van te maken. Met soms wat vallen, maar toch weer opstaan, komt het goed en leert ze dat het verleden pijn mag doen, maar dat dingen in het heden daar niet altijd door getekend zijn. Tijd heelt wonden en angsten en als je ze dan onder ogen ziet, komt er een prachtige, sterke vrouw tevoorschijn: Charlie.
Juweeltje
Dit nieuwe boek van Gillian is een juweeltje. Ik heb het met enorm veel plezier gelezen. Hoewel er voor mij dus twee kleine minpuntjes in zaten in de zin van de hoofdstukken in het verleden en weinig aandacht voor een gebeurtenis uit Charlies leven, staat daar veel goed tegenover. Charlie is zo’n mooie hoofdpersoon. Een sterke vrouw die een mooie ontwikkeling doormaakt. Dat in combinatie met de fijne schrijfstijl van Gillian maakt dat je dit boek wilt lezen en eigenlijk nooit meer weg wilt leggen.
