Het tweede deel in de Red Rising trilogie kwam uit in maart 2017 en dus vond ik het tijd worden dat ik het eerste deel in deze trilogie ook eens ging lezen. Ik had namelijk al veel positieve berichten gehoord over dit boek. Dit had mijn nieuwsgierigheid al gewekt, maar gelezen had ik Rood nog steeds niet. Tot deze maand. Eindelijk kan ik vertellen of ik de mening van die vele anderen deel.
Vergelijking met andere boeken
Op de achterflap wordt Rood vergeleken met boeken als The Hunger Games en Game of Thrones. Waar ik dat in het begin van het boek totaal niet zag, kan ik mij nu na het lezen wel voorstellen waarom deze vergelijking gemaakt wordt. De specifieke stijlen en de veranderingen van dingen aan je lichaam zoals bij district 1 en 2 in The Hunger Games is iets dat op een bepaalde manier terugkomt. Evenals het overleven in een soort arena.
De vergelijking met Game of Thrones snap ik ook als het aankomt op bloederige gevechten en de strijd tussen diverse stammen/machten.
Je zou Percy Jackson er ook nog bij kunnen betrekken door de manier waarop goden verwerkt worden in het verhaal; in dit geval wordt gekeken naar de Romeinen. Daarnaast speelt het zich ook in de ruimte af. Lekker gevarieerd boek dus.
Even inkomen
Maar dit alles komt pas na het begin, waarover je ook al leest op de achterflap. De Roden, waaronder Darrow, worden misleid. En het gehele stuk waarin dit besef aan de orde komt pakte mij niet zo. Ik las een verhaal over een volk, maar ik voelde mij er niet mee verbonden. Dit kwam omdat ik nog geen band had met de personages.
Daarnaast worden er veel woorden gebruikt waar middenin het woord een hoofdletter staat, bijvoorbeeld sikkelMes en gravLaarzen. Het hoort bij het verhaal, maar dit zorgde ervoor dat ik uit het verhaal werd gehaald.
Er gebeurde iets bijzonders
Ik bereidde mij tijdens plusminus de eerste negentig bladzijden voor op het schrijven van een negatieve recensie om bovenstaande redenen. Maar er gebeurde er iets bijzonders. Ik kwam namelijk aan bij het deel van het boek waardoor iedereen denk ik zo lovend is over Rood. Het verhaal werd interessant. Het werd spannend. En er waren toch ook best wat onverwachte wendingen, waarvoor ik de auteur wil prijzen.
Binding met de personages
Uiteindelijk kreeg ik – gelukkig – wel binding met de personages. Maar ik ben niet extreem van hen gaan houden zoals bijvoorbeeld wel bij The Hunger Games het geval was. Als iemand bijvoorbeeld dood ging, dan zat ik niet te snikken. En dat is een gemiste kans.
Interessant strijdveld
Rood was een boek waar ik moeilijk in kwam door de hoeveelheid informatie, het feit dat ik pas laat binding had met de personages en de woorden met een random hoofdletter. Gelukkig werd het verhaal beter na deze introductie van alles in de wereld die Pierce Brown heeft geschapen. Je komt dan terecht op een interessant strijdveld waar gelukkig ook redelijk wat onverwachte wendingen op je staan te wachten. Hoewel Rood mij dus duidelijk niet 100% heeft overtuigd ben ik wel nieuwsgierig hoe het verder zal gaan. Niet per direct, maar ergens in de toekomst pak ik deel twee een keer op.
