Geertje Paaij heeft twee dochters die allebei aan een psychische stoornis lijden. Brigit is schizofreen en drugsverslaafd, Iris heeft ADD. In Het niemandsland van een moeder beschrijft ze de moeizame relatie met haar dochters en welke invloed dit heeft op haar eigen leven. Daarnaast komt de relatie met haar vriend naar voren. Hij heeft zelf geen contact meer met zijn kinderen.
Waargebeurd verhaal
Een heftig verhaal en het is ook nog eens waargebeurd. Toen ik dit boek ter recensie kreeg, dacht ik in eerste instantie: dit is niet mijn ding. Ik houd niet van heftige verhalen. Maar toen ik er toch aan begon, greep het verhaal me zo aan. Ik heb het boek in één dag uitgelezen. Geertje weet haar gevecht met de instanties en met haar dochters zo boeiend te vertellen, dat je niet anders kunt dan verder lezen. Als lezer leef je ontzettend met haar mee.
Poeslief
Ook als je geen kinderen hebt, kun je je goed voorstellen hoe frustrerend het moet zijn als je kinderen de ene dag poeslief tegen je zijn en je de dag erna voor van alles en nog wat uitschelden. Wanneer Geertje besluit dat het beter is om geen contact meer te hebben met Brigit en Iris voel je haar pijn, want het blijven toch haar kinderen. En wanneer ze haar uit het niets bellen en haar vragen om iets voor ze te doen, is het hartverscheurend om haar twijfel te voelen. Ze is enerzijds blij om van haar dochters te horen, maar anderzijds weet ze dat het beter is om er niet op in te gaan.
