Illustratrice Floor Rieder: “Volwassenen zijn gewoon oude kinderen”

Illustratrice Floor Rieder is vooral bekend vanwege haar debuut, Het raadsel van alles wat leeft - waar ze een Gouden Penseel voor heeft gekregen - en de getekende interviews voor Het Parool. Dit jaar mag Floor het prentenboek voor de Kinderboekenweek 2016 maken.

Authenticiteit en vakmanschap

Vind je dat er door de computer een stukje authenticiteit en vakmanschap verloren gaat?

Ja, wel een beetje, want het is jammer dat ik niet meer het origineel heb precies zoals in het boek. Maar aan de andere kant heb ik wel mooie zwart-wit originelen en glasplaatjes, dus daar zou ik niks aan willen veranderen. Ik zal altijd een echte techniek willen blijven gebruiken om zo mooi mogelijke originelen te maken. Maar met kleur is het gewoon een te groot risico. Het is wel een doel dat ik voor ogen heb, misschien voor het volgende boek, om in één keer in kleur te gaan werken. Maar dat vind ik heel spannend.

Wilde je altijd al illustratrice worden?

Ik denk heel vroeger wel. Toen ik heel klein was, tekende ik al. Mijn moeder heeft al mijn tekeningen van vroeger bewaard. Ik tekende vroeger veel huizen van binnen, met kamertjes en doorkijkjes, dus de cirkel is weer rond. Ik ben eindelijk gefascineerd door het interieur van mensen. Daar zit zoveel karakter in. Als ik bij iemand thuis ben, moet ik altijd eerst een rondje maken van wat voor spulletjes iemand heeft staan. Vroeger als ik oppaste bij mensen, ging ik ook in kastjes kijken. Niet om geheimen te ontdekken, maar om te kijken wat iemand voor boeken had staan, of wat er in de koelkast ligt. Dat vond ik interessant.

Wat vind je zo leuk aan kinderboeken?

Ten eerste dat er veel meer dat er veel meer tekeningen in zitten. Kinderboeken zijn veel meer gefocust op tekeningen, kinderen zijn veel meer van beeld.

Een beetje kind

Anderzijds zijn het vaak de moeders die het kopen.

Ja, dus ik maak niet veel onderscheid in of ik iets maak voor kinderen of voor oudere mensen, want de klant is volwassen. Dat is misschien een commerciële gedachten, maar kinderen zijn ook maar jonge volwassenen en volwassenen zijn ook maar oude kinderen. Eigenlijk is er niet zoveel onderscheid. Ik heb zelf ook heel veel kinderboeken.

Moet je een beetje kind zijn om kinderboeken te maken?

Ik denk wel dat je je moet kunnen inleven. Het is wel belangrijk dat je je nog heel levendig kunt herinneren hoe jij vroeger naar de bibliotheek ging en een boek ging pakken en hoe je daar naar keek en hoe je ervan genoot.. Zo begin je met een boek maken. Nu ook, ik wil dat huis van binnen bekijken, dat maakt mij nieuwsgierig. Ik wil zien wat er hangt en hoe verschillend die mensen allemaal zijn. En ik hoop dat die kinderen dat ook nog steeds hebben, net zoals ik dat vroeger had. Je moet wel objectief kunnen blijven kijken naar dingen, alsof je het voor het eerst ziet.

Zou je ook een grotemensenboek willen illustreren?

Zeker. Ik weet niet welke. Een klassieker of zo, dat lijkt me fantastisch. Alice in Wonderland heb ik ook wel gemaakt met het oog op volwassenen. Dit is echt voor het eerst een boek dat echt voor kinderen is gemaakt. Het raadsel en Het wonder is ook wel voor een heel groot deel voor volwassenen.

Extreem enthousiast

Wie laat jij als eerste jouw tekeningen zien?

Aan mijn ouders. Ze zijn wel kritisch, maar ik laat het nog niet zien als het pas half af is. Als ik het laat zien aan ze, heb ik dat nodig om het aan de uitgeverij te laten zien. Ik kan heel goed bij ze peilen of ze extreem enthousiast zijn of dat het nog een beetje mwah is. En als ze niet zo lovend zijn als dat ik hoopte, weet ik dat het nog niet klaar is.

En wat zeggen ze dan specifiek?

Als ik het al laat zien, dan gaat het over kleine dingen, bijvoorbeeld over kleur. Het is echt advies, niet zo van: het is helemaal niks. Want ik weet heus wel of het wat is of niet. Het is echt heel illustrator eigen om jezelf helemaal weg te cijferen. Dat zie ik veel op academies. Heel veel mensen die in onzekerheid blijven hangen omdat je je eigen redacteur bent. Maar op een gegeven moment weet je wel, dit is goed, dit is niet goed. Het is ook handig om iets op social media te zetten om te kijken hoeveel likes je kijkt. Zo test ik weleens dingen. Als ik zie dat het heel goed scoort, weet ik dat ik niet de enige ben die het leuk vindt. Dat scheelt, want als je heel erg diep in een boek zit, zie je niet meer of je goed bezig bent of niet, dan ben je zo in de werkmodus. Je moet het echt even een week laten liggen.