In De ontdekking van Harlan Coben vormen diverse maatschappelijke thema’s het plot

De ontdekking van Harlan Coben begint met Simon Greene die zich in het Central Park nabij Strawberry Fields bevindt. Simon is naarstig op zoek naar zijn 21-jarige dochter Paige, die al enige tijd spoorloos is. Hij ziet haar, als slecht spelende straatmuzikant die door iedereen wordt genegeerd. Hij is ervan overtuigd dat zijn sterk vermagerde dochter onder invloed is. Op het moment dat Simon aanstalten maakt om Paige te benaderen wordt hij gehinderd door Aaron, haar vriend. Paige weet in het tumult te verdwijnen. Rechercheur Isaac Fagbenle komt Simon bezoeken en hij krijgt te horen dat het vermoorde en verminkte lichaam van Aaron is gevonden op een locatie waar hij ook is gesignaleerd. Privédetective Elena Ramirez, ex FBI-agent, is in opdracht van de puissant rijke Sebastian Thorpe III op zoek naar zijn eveneens verdwenen 24-jarige zoon Henry. In haar onderzoek kruist ze het pad van Simon Greene en ze besluiten hun krachten te bundelen.

Zoektocht

Het plot van De ontdekking ontwikkelt zich razendsnel tot een wisselend emotionele en professionele zoektocht naar de mysterieuze verdwijningen. Zowel Simon als Elena komen via de donkere criminele krochten van de drugshandel te weten dat er meer jonge mensen zijn verdwenen en het alleen jongens betreft. De bedreigingen die ze terloops krijgen, hebben te maken met hun zoektocht waarin het gevaar evenredig lijkt te stijgen met het binnendringen in de kring waar zich het centrum bevindt van alle kwaad.

Indrukwekkend en spannend verhaal

Zoals ik inmiddels van Harlan Coben gewend ben kan De ontdekking weer in de imposante rij van robuuste en ingenieus opgezette thrillers opgenomen worden. Deze standalone loopt over van de sterke personages die aan beide kanten van de wet hun rol meesterlijk invullen. De auteur weet thema’s als drugs, sekten, misbruik, incest, adoptie en kinderhandel naadloos met elkaar te combineren en te integreren tot een indrukwekkend en spannend verhaal. De plotwendingen zijn talloos en zijn meedogenloze schrijfstijl dweept de angst en het gevaar tot tegen de rand van het verdraagzame. Het zij de lezers vergeven als ze tijdens sommige scenes de andere kant uitkijken omdat ze er liever geen getuige van willen zijn. Maar als ver in het plot alle ontwikkelingen en feiten samenkomen en tot de finale ontknoping leidt, is daar wederom de hand van de meester meer dan herkenbaar.