Tonja Elbers: "De Disney-versie van mijn verhaal"

Tonja Elbers leeft zelf al 17 jaar met een tumor in haar hoofd. In haar net verschenen boek, Niet voor softies! beschrijft zij de 'Disney-versie' van haar verhaal.

Een hersentumor

Hoe werd bij jou je tumor geconstateerd?
Toen ik acht was, had ik heel vaak hoofdpijn. Mijn oma vertelde me onlangs dat ik toen tegen haar heb gezegd dat ik me niet meer kon voorstellen dat ik géén hoofdpijn had. Zo erg was het. Ik ging ervoor naar de huisarts. In die tijd had ik ook een ‘lui oog’ en daarvoor moest ik naar de oogarts, die druk op mijn oogbol zag. Hij vertrouwde het niet en stuurde me door naar het Leids Universitair Medisch Centrum. Daar werd een MRI-scan gemaakt en een hersentumor werd ontdekt.

Elfen en Niet voor Softies!

Wie is professor Peul en wat is jouw relatie tot hem?
Ik ben twee keer door professor Peul geopereerd, de eerste keer toen ik negen was en een jaar later weer. Hij was toen net begonnen als neurochirurg. Ik heb hele goede herinneringen aan hoe hij met mij en met mijn ouders en zus omging in die spannende tijd. Ik weet nog goed dat ik erg onder de indruk was van de spanning. Ik moest van de ene afdeling naar de andere en allerlei artsen en andere specialisten kwamen voorbij. Professor Peul was heel aardig en rustig. Hij maakte veel tijd voor ons vrij en legde alles heel helder uit. Dat is zo belangrijk voor me geweest. Ik heb wel het gevoel dat het me snel volwassen heeft gemaakt maar op een goede manier, omdat ik overal bij werd betrokken. De professor is altijd op de hoogte gebleven van hoe het met mij ging. Hij heeft het eerste exemplaar van mijn boek gekregen op mijn boekpresentatie. Toen had hij ook een boek voor mij. Over elfen, omdat ik zijn elf ben…

Wat kunnen de lezers verwachten van Niet voor softies?
Niet voor softies is een boek over een meisje, Sanne, die iets vreselijks meemaakt; een hersenoperatie waaraan ze hersenletsel overhoudt. Ze moet daarmee leren omgaan op haar eigen creatieve manier. Ze krijgt er heel veel levenservaring door. De lezer groeit met haar mee en gaat de dingen die Sanne meemaakt, meer in perspectief zien. Dat is denk ik in het hele leven belangrijk; dat je teleurstellingen leert relativeren en creativiteit gebruikt om verder te komen.

Dromen en Disney

Je zegt zelf over je boek: ‘Het is de Disney-versie van mijn eigen verhaal’. Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?
Ik heb mijn verhaal zo willen opschrijven dat kinderen het kunnen begrijpen en er iets van kunnen leren. Dat kon alleen door er heel veel fantasie in te stoppen. In het echt duren genezing en herstel veel te lang voor een kinderboek. Daarnaast zijn de vrolijke gebeurtenissen, die ik toen meemaakte, nog vrolijker neergezet.

Waarom heb je besloten een boek te schrijven over jouw leven? Was een boek schrijven altijd al een droom?
Nee, het was absoluut geen droom. Toen ik achttien was, kreeg ik een bloeding in mijn hoofd; in de resttumor die nu nog steeds in mijn hersenstam zit. Daardoor ben ik slechthorend geworden. De toekomstdromen die ik op de middelbare school had, vielen in het water. Ik liep tegen zo veel onbegrip en confrontaties op, zodat ik voor mijn gevoel mijn levenservaring en frustraties op moest schrijven om bij anderen meer begrip te kweken voor wie ik ben. Ik had totaal geen schrijfervaring, maar haalde er veel voldoening uit. Ik wist dat ik met mijn achtergrond een goed verhaal kon maken. En al is schrijven soms ook wel saai en eenzaam, ik wil ermee doorgaan: ik kan een verhaal vertellen waar de wereld iets aan heeft.

Een tweede boek

Hoe kijk jij tegen de toekomst aan? Waar zie je jezelf over een jaar? En durf je te dromen?
Dromen heeft mijn hele leven een grote rol gespeeld. Dus daar blijf ik mee doorgaan. En ik maak mijn dromen ook werkelijkheid, want ik ben nu heel hard bezig met mijn tweede boek! Als dat verschijnt, komt er weer een nieuwe droom uit. Dat boek is ook autobiografisch en gaat over een belangrijke levensfase, maar niet de levensfase die ik in Niet voor softies! beschrijf. Verder heb ik het leukste vriendje van de wereld met wie ik ooit wil samenwonen en ik wil nog meer boeken schrijven. Andere grote dromen heb ik niet en dat komt niet omdat ik bang ben voor mijn gezondheid, trouwens. Ik zie wel wat voor verrassingen het leven nog voor me in petto heeft. Het wordt in ieder geval geweldig.