Verlangen naar chocolade van Care Santos

Chocolade, Barcelona en een lijvig boek
Bij het lezen van de titel alleen al kreeg ik zin om meteen het boek open te slaan, me af te zonderen en me te storten in het verhaal. De combinatie: chocolade, Barcelona en een lijvig boek. Hoe gelukkig kun je worden van het vooruitzicht alleen al? De kaft verhoogt de lust dan ook nog: een meisje voor een winkelraam gevuld met de meest verleidelijke bonbons. Dat wordt smullen! De verwachtingen waren hoog, dat snap je: het recept voor een aantal uur leesgenot.

Recept
Men neme dus:

• 1x Schaduw van de wind-Carlos Ruiz Zafon: de onmiskenbare manier om je in de nauwste straten van Barcelona te wanen, broeierig, verlangend en historisch juist;

• 1x Specht en Zoon-Willem Jan Otten – de personale verteller, dit maal geen schilderij maar een chocoladekan;

• 2x Weduwe voor 1 jaar: John Irving, vanwege de meerdere verhaallijnen en de soms absurdistische humor;

• 1x Elizabeth George - ongeacht welke titel is zij de meesteres van het ogenschijnlijk langdradige niets laten gebeuren en toch vol spanning doorlezen;

• 2x Joanne Harris - Chocolat, uiteraard vanwege het onderwerp, de vrouwelijke hoofdpersoon en het feelgood gevoel.

Chocolade
Zie hier een aantal van mijn favoriete schrijver en boeken. Elk van deze 'ingrediënten' vind je in Verlangen naar chocolade terug. De bovenstaande helden hadden daarbij voor mij de perfecte smaaksamenstelling. Care Santos blijkt soms een beetje te scheutig met de specerijen te strooien.
De drie verhaallijnen vertellen het verhaal van een chocoladekan, beginnend in het heden en teruglopend naar de achttiende eeuw, vanuit het perspectief van Sarah, Candida en Mariana. Een interessant uitgangspunt maar het blijkt te groot: eigenlijk was bij verhaal twee de smaak op sterkte en verzwakt toevoeging van het derde verhaal de sterkte: je bent al voldaan.

Het talent van Santos
Dat Santos kan schrijven laat ze vooral in het tweede verhaal zien, het wisselen van perspectief is sterk, de spanning tussen de personen mooi uitgediept en de geschiedenis van het chocolade maken is interessant. Daar waar het in het eerste verhaal ging om de interactie tussen de personen, het versterkende effect van de een op de ander (de toevoeging van citroen als versterking van het zoet), is het bij de tweede meer een ‘additieven kwestie', de onmiskenbare dwang van Candida om achter het avontuur aan te gaan en de rode peper als krachtsversterker van de maaltijd. Het geeft meerdere lagen aan in het verhaal daar waar het eerste mooi geschreven is, is het tweede diepzinniger.

Vergelijk bijvoorbeeld Chocolat met Schaduw van de wind: daarin worden de sfeertekeningen mooi beschreven en waan je je in Barcelona. Ook de verhaallijn vanuit het perspectief van de bediende van Candida, geeft het talent van Santos aan.

De derde verhaallijn voegt voor mij niets toe: ik was al voldaan en hoef geen nagerecht meer. Jammer, want daarmee blijf je achter met een te volle buik, daar waar de kok echt zijn best heeft gedaan met smaakvolle gerechten, die veelbelovend zijn en verdienen om genuttigd te worden, eet je net een bonbon te veel.