Win een epische avond voor meisjes met lef in Pakhuis de Zwijger

Meisjes (én vrouwen) met lef opgelet: op vrijdag 12 mei vindt vanaf vanaf 20:00 uur een inspirerende avond vol entertainment plaats voor meisjes met lef. Wil jij hier bij zijn? Lees.bol.com geeft 8 kaarten weg.

Meisjes met lef
Het boek voor meisjes met lef stimuleert een nieuwe generatie om angsten te overwinnen, uitdagingen aan te gaan, en een leven na te streven vol zelfvertrouwen, zelfredzaamheid, vriendschap en plezier. Caroline Paul stimuleert meisjes en vrouwen om hun grenzen op te zoeken en er dan, met beleid, overheen te gaan. ‘Jezelf uitdagen is essentieel voor een leven vol opwinding, zelfvertrouwen en plezier’, stel Paul in haar voorwoord. In dit boek laat ze zien hoe je het leven stoer tegemoet kunt treden aan de hand van leuke illustraties, ervaringsavonturen en moderne heldinnen, onder wie het Nederlandse zeilmeisje Laura Dekker.

Win kaartjes voor het event
Goed nieuws! Wij mogen 8 kaartjes weggeven voor het Meisjes met lef event in Pakhuis de Zwijger! Stuur een mailtje naar schrijf@bol.com en vertel waarom jij hier graag bij wilt zijn! Wij sturen de winnaars 10 mei een bericht.

Lees hieronder het voorwoord van Het boek voor meisjes met Lef door Phaedra Werkhoven

Het meest onverschrokken leven leven

Ik weet nog dat ik als dertienjarige over de grote IJsselbrug in Zutphen fietste en ineens geschilderde voetstappen over de hele brugboog zag. Er was die nacht serieus iemand zo stoer geweest om over de enorme brug te klimmen en daar dan ook nog eens voetstapjes te schilderen. Het heeft me altijd verbaasd; iedere keer als ik eroverheen fietste, keek ik bewonderend naar de zwarte stapjes. Ik droomde er graag van dat ik het zelf was, die wankelend met rode wangen en een spuitbus samen met een vriendin, gewoon hoppa, midden in de nacht die brug over was geschuifeld. En daarna keihard lachend weer naar huis was gefietst. Helaas: ik had dan wel stoere kleding aan en altijd een grote bek, maar over die brugboog had ik nooit gedurfd.

Lef zit in veel dingen
Dat is het mooie aan Het boek voor meisjes met lef. Lef zit in heel veel verschillende dingen. Het is het meest onverschrokken leven leven. Het is niet bang zijn om te vallen, maar voorzichtig genoeg zijn om geen te grote risico’s te nemen. Het is voorbij je angst gaan, voorbij je comfortzone, jezelf uitdagen om het uiterste uit jezelf te halen. Geen genoegen nemen met minder. Doorzetten, doen, durven.
Je kunt misschien denken dat dit boek bestemd is voor dertienjarige meisjes. Niets is minder waar. Juist mij, een vrouw én moeder van 45 jaar, maakte Het boek voor meisjes met lef duidelijk hoezeer we bevooroordeeld zijn als het gaat over wat vrouwen (moeten) kunnen. En hoe weinig we eigenlijk weten over de prestaties van vrouwen. Nooit geweten dat een elfjarig meisje de beste rotsklimmer van de wereld is. Of dat drie vrouwen als eerste in 2001 op de Grand Canyon gingen riverboarden. Dat verslaggeefster Nellie Bly – al in 1889 –een reis om de wereld maakte in een recordtijd van 72 dagen, 6 uur, 11 minuten en 14 seconden. Al die rete-coole voorbeelden die ik in dit boek voorbij zag komen, prikkelden mijn fantasie onnoemelijk. Maar ook het onverschrokken leven van de schrijfster, Caroline Paul, zelf: een leven waar ik met stijgende verbazing en bewondering over las. En het is heel geruststellend om te lezen dat het eigenlijk niet uitmaakt of je nou wel of niet de Mount Everest hebt beklommen, als je maar binnen je eigen kunnen lef toont. Ook als je volwassen bent.

Nationale opvoedmethode heeft 0,0 met lef te maken
Als je weet hoe we vandaag de dag in Nederland met onze kinderen omgaan, dan wordt heel snel duidelijk dat een boek als dit hard nodig is. Onze nationale opvoedmethode heeft nul komma nul met lef te maken. Het begint al op kinderdagverblijven, waar de grond met een waterpas gelijk wordt gemaakt. Waar een grasveldje al amper meer mag, want ze zouden eens zand in hun mond kunnen steken of struikelen over een graspol. Om nog maar te zwijgen over de rubberen tegels onder de speeltoestellen, als er al speeltoestellen mogen zijn. Op de fiets moeten ze helmpjes op en bescherming over hun knieën. Behalve dat we niet willen dat ze vallen, willen we ook weten waar ze zijn. Dus staan er 24-uurs camera’s op de wiegjes van onze baby’s gericht en behangen we ze later met GPS trackers. Lekker handig, lekker veilig. Niks verstoppertje spelen, niks even verdwijnen van de radar, niks spannends. Nee hoor, we willen alles monitoren.Ze zouden eens zelf iets verzinnen of kattenkwaad uithalen. Ze zouden eens op AVONTUUR gaan!
Ons gedrag komt voort uit angst. En als er iets is wat je van dit boek opsteekt,is het dat angst een heel slechte raadgever is. Een cliché dat ik nog nooitzo helder voor waar zag als in de voorbeelden van Caroline Paul. Als ouders moet je je kind juist loslaten. Je moet ze durven laten vallen, in bomen laten klimmen, laten ravotten als ze willen, op paardrijles laten gaan ook al sterf je duizend doden. En dan gaat het alleen nog maar om de fysieke kant van dit verhaal. Want het loslaten geldt natuurlijk ook voor het mentale aspect. Waarom willen we als ouders alles voor onze kinderen bepalen? Waarom zijn we zo gefocust op hun prestaties en hun succes? En wat is het effect op de generatie kinderen waar we bovenop zitten om ze met onze veiligheid en wijsheden het perfecte leven te laten leiden? Grote groepen tieners die nu al burn-outklachten hebben, kinderen met faalangst, kinderen die niet meer weten hoe ze moeten spelen. Het lijkt wel of we vergeten dat ze zelf ook nog wensen en dromen hebben. En hoe belangrijk het is dát ze die hebben. Wat moet een mens zonder dromen? ‘Dream big,’ zegt Caroline Paul. En ik kan alleen maar uitroepen: JA!

Meisjes kunnen hetzelfde als jongens
Waarom schoot half Nederland in de stress toen ‘het zeilmeisje’ Laura Dekker als veertienjarige alleen de wereld over wilde zeilen? Waarschijnlijk was de wereld een stuk groter geweest als Laura een jongen was. Maar een méísje, dat kon toch niet. En hoe onverantwoord van die ouders; de publieke verontwaardiging was enorm. Ik moet zeggen dat ik zelf ook wel vlekken in mijn nek kreeg van de plannen van Laura. Maar dat komt vooral omdat mijn dochter niet kan zeilen (ik ook niet trouwens) en het me verschrikkelijk lijkt om met een giek te vechten midden op de oceaan. Laura kan als de beste zeilen. En haar ouders wisten dat. Dus lieten ze haar gaan. Hulde! Caroline Paul laat juist zien dat meisjes hetzelfde kunnen als jongens. En toch voeden we meisjes anders op dan jongens. Was het beter geweest als ik de kamer van mijn dochter als statement blauw had geverfd? Of als ik mijn zoons verplicht met poppen had laten spelen? Zo simpel is het natuurlijk niet; en het gekke is dat mijn jongste zoon een pop wilde en hem kreeg en mijn dochter een tomboy is die nooit een jurkje aan wilde. We moeten proberen van meisjes hetzelfde te verwachten als van jongens. Ik probeer mijn dochter bij te brengen dat ze alles kan worden wat ze wil. En ik denk ook echt dat dat zo is. Zelf heb ik me nooit door mijn vrouw-zijn laten beperken. Never. Glazen plafond? My ass. Onzin. Als je maar wilt, dan kom je er. Vrouwen kunnen premier worden, president, CEO, brandweerman, alles. Als je maar het lef hebt en ervoor durft te gaan. Maar het is wel een must dat we allemaal blijven opletten. Waarom stonden er de afgelopen verkiezingen alleen maar mannen in blauwe pakken in de debatten? Waarom waren de vrouwen allemaal op nummer twee? Verdorie, dat zeg ik: het is tijd voor meer lef!

Vrouw zijn heeft geen beperkingen in zich
De nieuwe generatie meisjes die wij nu aan het opvoeden zijn, geeft hoop. Het is ónze verantwoordelijkheid om ze mee te geven dat het vrouw-zijn geen beperkingen in zich heeft. Ik vind het heerlijk om te zien dat mijn dochter een stoere jonge vrouw is, dat ze een mening heeft die ergens op gebaseerd is, dat ze weet wat ze wil. Ik probeer haar te laten gaan zonder dat ze gevaar loopt. Al dank

ik de Heer op mijn blote knietjes dat ze geen ambities heeft op het gebied van bungeejumpen of raften in de IJssel. Wat mijn zoons betreft, heb ik erin geramd dat er geen verschil is tussen wat jongens kunnen en wat meisjes kunnen. Ik denk dat ze dat wel goed hebben begrepen met mij als voorbeeld. Het inspirerende aan Caroline Paul is dat ze je dwingt om te kijken naar een groter plaatje. Naar meer en voorbij je grenzen. Naar je niet neerleggen bij: ‘Datkun jij toch niet.’ Zij zou het gedaan hebben, over die IJsselbrug. Die voetstapjes schilderen. Dat weet ik zeker.

Phaedra Werkhoven