Zondagskind beschrijft een levensperiode met ups en downs

De in Rotterdam geboren en getogen en in Rockanje woonachtige Judith Visser heeft al tien thrillers achter zich liggen. Uitgerust met een absoluut geheugen, gecombineerd met de behoefte om dit ook aan het papier toe te vertrouwen, verschijnt op dit moment haar biografische roman over de eerste twintig jaar van haar leven. Door haar moeder werd ze een zondagskind genoemd, omdat ze op 29 januari 1978 op een zondag werd geboren, en voor Judith was dat ook een meer dan toepasselijke titel voor haar nieuwe boek, Zondagskind.

Als kind ging haar schrijven vele malen beter af dan spreken, want dat laatste deed ze niet. Gedurende haar jeugd had ze weinig met groepen mensen, zowel kinderen als volwassenen, en deed ze er ook alles aan om die te ontlopen. Spijbelen van school werd een vaste routine in haar leven. Pesterijen bleven haar op dat moment bespaard. Het overlijden van haar moeder was aanleiding om die periode ook aan het papier toe te vertrouwen. Omdat haar moeders levensverwachting volgens de medici nog enkele seizoenen was, kreeg deze roman ook de titel In seizoenen. Nog maar enkele jaren geleden, inmiddels volwassen, ontving Visser de diagnose voor het syndroom van Asperger. Pas toen werd veel uit haar jeugd en latere leven verklaarbaar en kon ze, met professionele hulp, zichzelf laten helpen en ondersteunen.

Weerspiegeling

Visser heeft voor de vertolking van haarzelf het personage Jasmijn Vink gecreëerd. Alles wat Jasmijn in het boek meemaakt, heeft Visser ook meegemaakt. Echter, niet alles wat Visser heeft meegemaakt, heeft een plaats in het boek gekregen. Belangrijke dingen in het leven van Jasmijn, zoals haar grenzeloze liefde voor dieren en de Amerikaanse zanger Elvis Presley, vinden wel een plaatsje, aangezien dit volgens Visser grote delen van haar leven weerspiegelt. Ook haar niet onder controle te krijgen reacties op onverwachte gebeurtenissen zijn een onderdeel van het verhaal geworden. Door de rol van dieren heel expliciet te laten zijn, worden ze een weerspiegeling van de vreugde en het verdriet die ze ervaart en met de lezer deelt. Ze beschrijft hoe belangrijk ze zijn geweest doordat ze op hen terug kon vallen tijdens de depressieve periodes die haar overvielen en waarin ze niemand wilde zien. Zelfs haar niet altijd even handige houding en de eisen die ze als puber aan haar vriendjes oplegde, worden met veel gevoel geprojecteerd en zullen menig lezer de wenkbrauwen doen fronsen.

Respect

Respect, heel veel respect, is de eerste reactie die in mij opkomt na het lezen van Zondagskind. Met een feilloze timing en exact afgewogen en gedoseerde emoties wordt een beeld beschreven van de eerste twintig jaar van de auteur. Hierbij zijn de onwetendheid over de oorzaak van hoe ze zich voelt en dus ook eventuele tools om het te verhelpen niet aan de orde. Dat is enerzijds jammer voor de ontbeerde hulp, maar anderzijds maakt het dit het verhaal in zijn totaliteit mooi en emotievol. Soms maakte het haar omgeving ook volkomen radeloos. Een moeder die voor zichzelf, zonder enige wetenschappelijke kennis, heeft vastgesteld dat haar dochter ‘anders’ is en haar accepteert zoals ze is, maakt de lezer bijna emotioneel en geeft een mooi beeld van de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar dochter. Met veel gevoel voor stemming en sfeer heeft Visser een duidelijke inkijk gegeven in een persoonlijke en intieme fase van haar leven die grote invloed moet hebben gehad op het vervolg van haar bestaan als volwassene. De auteur is het volledig gelukt haar verdriet, vreugde, vertrouwen en wantrouwen samen te bundelen in een aaneengesloten stoet van emoties en dit te transformeren naar Jasmijn Vink.

Tijdens het interview vertelde Judith me dat ze een leeftijd bereikt heeft waarop ze zich nergens meer voor schaamt, en schamen hoeft ze zich zeker niet voor het besluit om deze belangrijke levensfase met haar lezers te delen. Daarom is respect hier zeker op zijn plaats voor haar ongecensureerde en waarheidsgetrouwe levensverhaal, en nog meer respect voor de positie die ze nu als volwassen vrouw en succesvol auteur heeft verworven. Tot slot ben ik ervan overtuigd dat dit boek voor veel mensen een goede steun in de rug kan zijn en voor sommigen veel herkenbaarheid zal opleveren, naast het leesplezier dat er natuurlijk in ruime mate ook aanwezig is.