Zwart krijt: verrassende ontknoping en onbeantwoorde vragen

Tineke Luimstra is anglofiel, aspirant historicus, ploetermoeder en lezer pur sang. Ze heeft haar kleine meisjesdroom om schrijfster te worden nooit echt opgegeven. Daarnaast heeft ze meer boeken dan geld, dus is de rijkste persoon op aarde!

Geheimzinnige sociëteit

Een vriendengroep van zes eerstejaars Oxfordstudenten spelen een spel onder leiding van een geheimzinnige sociëteit. De prijs voor de eindwinnaar is maar liefst 10.000 pond, maar op het verliezen van een potje volgen opdrachten. De eerste opdrachten zijn eerst nog ludiek, grappig en onschuldig - maar worden al snel vernederender en sadistischer. De vriendschappen komen onder druk te staan en het spel escaleert in een medogenloos gevecht met een noodlottige afloop. Veertien jaar later vertelt een van hen zijn verhaal en blijkt dat het spel nog niet ten einde is...

Langzame start

Jeuk
Ik krijg altijd een beetje jeuk als een boek vergeleken wordt met De verborgen geschiedenis van Donna Tart. Naar mijn bescheiden mening een van de meest overgewaardeerde romans van de laatste jaren. Inmiddels krijgen alle thrillers die zich op een univeristeit afspelen met een machiavellistisch thema en studenten wiens relaties met elkaar hopeloos escaleren het labeltje voor-de-fans-van. Dat vind ik jammer.

Afwisseling in tijd en point of view
De Verborgen Geschiedenis vond ik niet om door te komen, terwijl Zwart krijt na een wat slome start mij keihard in zijn greep hield. Die slome start was voornamelijk te danken aan het feit dat er veel wordt afgewisseld in tijd en point of view. Aan de ene kant is dat de ik-persoon, de schrijver die in het heden in een verwarde drank- en drugsroes vertelt over hoe het spel zijn leven heeft beïnvloed en zijn herinneringen daaraan probeert te ordenen in een verhaal. Aan de andere kant is daar de alwetende verteller die verslag doet van de gebeurtenissen op de universiteit 14 jaar geleden. Als je het druk hebt met die dagelijkse afleiding genaamd 'Het Leven' dan is het even lastig om goed in het verhaal te komen, maar toen de outline van het verhaal en de stijl van vertellen mij duidelijk werden las ik het boek in één ruk uit.

Laagje voor laagje

Laagje voor laagje wordt duidelijk gemaakt wat Het Spel nu precies inhield, dat er een dode is gevallen is op de cover al verklapt, maar om wie gaat het? Het leven van de ik-persoon is verwoest. Levend als kluizenaar midden in Manhattan, geleefd door de hersensteuntjes die hij voor zichzelf heeft gemaakt om vooral nog een beetje routine te vinden in zijn bestaan. Maar wat is er met de andere spelers gebeurd? Yates doet zijn best om je op het verkeerde been te zetten en dat lukt. En ondanks de verrassende ontknoping laat hij nog vragen onbeantwoord die je aan het denken zetten. Want spelen we niet allemaal een rol in Het Grote Spel waarvan we niet weten wie de bedenkers en de leiders zijn?