Stemmetje in ons hoofd
Waarom gaan we altijd met onszelf in discussie? Waarom hebben we geen stemmetje in ons hoofd dat ons vertelt dat we iets goed hebben gedaan?
Mijn theorie is: een deel van ons leeft nog in het stenen tijdperk. Ons primitieve brein begrijpt nog niet dat onze omgeving drastisch is veranderd. Dat is de reden waarom we zoveel conflicten hebben. Daarom willen veel vrouwen filosofie lezen, maar ook met de loodgieter naar bed. Daar zit een tegenstelling. We gaan in discussie met onszelf en zeggen dan dat het de schuld van de hele wereld is. Toen we honderdduizenden jaren geleden nog een soort van dieren waren, keken we altijd rond om te kijken waar er problemen waren, net zoals elk ander dier. We moesten het zeker weten, anders werden we opgegeten. Maar nu we taal hebben, gaat het zo: oh nee, ik ben niet goed genoeg, niemand vindt me leuk, iedereen weet dat ik het niet kan.
Is dat wat Frazzled onderscheidt van andere mindfulnessboeken?
Ik schrijf comedy, dus ik heb de waarheid wat leuker gemaakt. Met je geest moet je jezelf eigenlijk proberen voor te stellen wat er gebeurt. Dat maakt je veerkrachtiger en sterker. Niet direct, maar wel wanneer de stress komt, dan heb je een houvast zodat je niet wegwaait in de storm. Je onderdrukt het niet, je ontkent het niet, de storm gaat gewoon weer voorbij. De storm komt, alleen richt deze wat minder schade aan. Je gelooft het niet en je denkt niet: ik moet gaan winkelen, ik ben dik, of die persoon heeft een hekel