Amélie Nothomb over inspiratie, volwassen worden, voorspelling en het lot

Amélie Nothomb (pseudoniem van Fabienne Claire) is een Franstalig Belgische schrijfster die afwisselend in Parijs en Brussel woont en werkt. Ze houdt van buiten de lijntjes kleuren en onderzoekt graag de rekbaarheid van de grenzen van de literatuur. Zelf noemt ze zich vaak, maar wel met lichte spot: ‘een erfgename van het Belgisch surrealisme’. Ze wil haar lezers schokken, vermaken en verbazen door realiteit en fantasie door elkaar te halen en te spotten met conventies. Ze is gefascineerd door schoonheid, lelijkheid, gemeenheid en voedsel. Daarnaast blinkt ze uit in het schilderen van karikaturale portretten.

Amélie vertelt...

Je boek De misdaad van Graaf van Neville is bijna een sprookje. Waar haalde je de inspiratie vandaan voor dit verhaal?

Ik wilde een omgekeerd detectiveverhaal schrijven: helemaal in het begin (in de titel!) weet iedereen al wie de moordenaar is. Je moet de laatste pagina lezen om erachter te komen wie het slachtoffer is.

Op een gegeven moment gebruik je de beroemde uitspraak van Rimbaud 'On ne pas serieux quand on a dix-sept ans.' Was dat voor jou ook zo toen je zeventien was?

Ja, maar dat was niet te merken. Ik lachte nooit op die leeftijd en ik keek altijd heel erg serieus.

Vond je het - net als de hoofdpersoon in het boek - niet leuk om op te groeien?

Ik haatte het. Vanaf dat ik twaalf en een half was totdat ik de puberteit voorbij was, wilde ik sterven.

Enorm bijgelovig

Voel je je thuis in de moderne wereld of had je liever in een ander tijdperk geleefd?

Ik houd er niet van me thuis te voelen. De huidige tijd is niet anders dan andere tijdperken. Eigenlijk voel ik me prehistorisch.

Graaf Neville zit eigenlijk vast in de achttiende eeuw. Had je het leuk gevonden om in de achttiende eeuw te leven?

Het lijkt een romantische eeuw, maar dat was het niet. Ik geef de voorkeur aan de huidige tijd, want ik heb echt een goede tandarts nodig.

Voorspellingen spelen een grote rol in het boek. Geloof je in het lot?

Ja, ik kan er niks aan doen. Ik lees nooit iets over astrologie, want ik geloof alles.

Ben je bijgelovig? Zo ja, heb je rituelen die je uitvoert tijdens het schrijven?

Ik ben enorm bijgelovig. Maar het schrijven heeft er niks mee te maken. Schrijven is mijn enige echte vrijheid.

Sociale status en prestige

Op welke ouder in het boek lijk je het meeste, de melancholieke Henri of de dappere en optimistische Alexandra?

Ik ben Henri! Net als mijn vader.

Sociale status en prestige worden belangrijk gevonden in het boek. Speelt dat ook een grote rol in jouw leven?

In mijn leven niet. Maar ik kom uit een familie waarin sociale prestige wel heel erg belangrijk is.

Je bent opgegroeid in een gezin van diplomaten. Hoe heeft dat de manier gevormd waarop je de wereld ziet?

Ik zie mijn vader nog heel beleefd praten tegen criminele dictators. Hierdoor heb ik diverse monsters ontmoet.

Wanneer schreef je je eerste verhaal?

Toen ik zeventien was.

Wanneer voelde je je zelfverzekerd genoeg om jezelf schrijver te noemen?

Dat is nooit gebeurd.

Manuscripten zijn echte monsters

Je bent bijzonder productief. Ik las ergens dat je wel drie of vier boeken per jaar schrijft, maar alleen de boeken publiceert die je het waard vindt om te publiceren. Blader je de manuscripten nog weleens door van de boeken die je niet hebt gepubliceerd?

Nee, al mijn manuscripten zijn echte monsters. Ik zou er niet doorheen kunnen bladeren.

Hoe komt een boek van Nothomb tot stand? Plan je je verhalen vooraf of ontwikkelen ze zich tijdens het schrijven?
Eerst word ik zwanger. Dat duurt vier minuten (nadat ik een gek gesprek heb gehoord in de metro ofzo). Dat is alles. Ik heb geen ander plan nodig. Het verhaal ontwikkelt zich vanzelf binnenin mij.

Wat is je missie als schrijver?

Om mensen verliefd te laten worden op literatuur.