Dirk Kuyt staat synoniem voor passie, wilskracht en een grenzeloze inzet. De Katwijker oversteeg als voetballer keer op keer de verwachtingen, en schopte het van amateur tot WK-finalist. Met Dirk Kuyt – Het geloof in succes wil hij lezers inspireren om ook het maximale te bereiken.
Dromen
Terug op de plek waar alles begon gaat Dirk Kuyt (37) zitten op de reservebank. Achter hem staat de tribune die sinds 2007 zijn naam draagt. Zijn voeten leunen losjes op het gras. Twintig seizoenen geleden maakte hij daar zijn eerste droom waar. Hij kwam uit voor het eerste van Quick Boys.
Op die droom zouden er vele volgen, en bijna allemaal kwamen ze uit. Het waren dromen die bij zijn debuut zo vergezocht waren, dat ze zijn stoutste gedachten overtroffen. In zijn boek vertelt Kuyt dat zijn toenmalige baas zich afvroeg of het verstandig was om van Quick Boys naar FC Utrecht te gaan: ‘Weet je wel waar je aan begint? Bij mij heb je zekerheid. Als het over één of twee jaar niet geworden is wat je ervan verwacht had, weet ik niet of ik je nog kan aannemen als schilder.’
Maar de aanvaller waagde de stap. Bij terugkomst in 2004 was hij geen speler van Quick Boys. Hij had zich bij FC Utrecht opgewerkt tot dragende speler, en was goed op weg om bij Feyenoord hetzelfde te doen. Als beloning bewandelde hij sportpark Nieuw Zuid als speler van het Nederlands elftal.
Tien jaar lang behield hij die status. Bondscoaches, medespelers en prestaties veranderden, maar Dirk Kuyt behield zijn plek in de basis. Legendarisch werd hij bij zijn honderdste interland, gespeeld in de bloedhitte van Brazilië. Uitgerekend op de sterfdag van zijn vader bespeelde Kuyt vijf posities. Hij sleurde en werkte, maar gaf nooit op. We wonnen van Mexico en behaalden geheel in stijl met de carrière van Dirk Kuyt een eindklassering die veel hoger lag dan men durfde te hopen.
In het laatste hoofdstuk vertelt de blonde visserszoon: