Patty: "Gefascineerd door de relatie van assertieve vijftigers en millenials"

Patty Stenger was altijd al bezig met woorden door het schrijven van toneelstukken, film- en televisiescripts. Ze debuteerde met Zuidas en heeft een tweede boek uitgebracht: Vintage, waarin de hedendaagse familie centraal staat.

Vintage

Je debuut was een psychologische thriller, dit een roman. Dat zijn twee totaal verschillende genres. Waarom heb je er voor gekozen nu een roman te schrijven?
Eigenlijk was het geen bewuste keuze. Er ontstaat een verhaal in mijn hoofd. Bij Zuidas wilde ik met hoofdpersoon Alice onderzoeken hoe integer je kunt blijven als je in een frauduleuze omgeving terecht komt. Het werd een spannend verhaal en eigenlijk vanzelf een thriller. In Vintage staat een hedendaagse familie centraal. Gefascineerd door de relatie tussen assertieve vijftigers die vast houden aan oude waarden en weigeren oud te worden en hun kinderen, de millennials zoals ze tegenwoordig heten, die door prestatiedrang en oneindige keuzes al een burn out hebben voor ze vijfentwintig zijn. De onderhuidse generatiekloof. Het onvermogen om echt contact met elkaar te maken terwijl het er van buitenaf allemaal gezellig uitziet. In Vintage volg ik steeds vanuit het perspectief van een van de hoofdpersonen hoe de situatie langzaam uit de hand loopt. Waar ze elkaar kwijtraken en toch ook weer vinden. Dat werd dus een roman.

Je hebt scenario’s geschreven voor tv-series en was producent van films, hoe was het om dan een boek te schrijven?
Een boek schrijven is eigenlijk een ander vak. Dat had ik eerlijk gezegd niet voorzien. In een scenario schrijf je het verhaal vooral in dialoog. Vervolgens gaan anderen daar vorm aan geven: De acteur, de regisseur de art director, de componist… Toen ik met Zuidas begon moest ik er heel erg aan wennen dat ik alles moest beschrijven, zelfs wat mijn hoofdpersonen denken. In een scenario schrijf je soms subtekst. Je laat de acteur iets zeggen dat hij eigenlijk niet bedoelt. Als het goed is, merk je dat op als kijker. In mijn boeken moest ik daar een vorm voor vinden.

Hoe zie jij jouw carrière als schrijfster in de toekomst?
Ik vind het heel prettig om met verschillende projecten bezig te zijn. Op dit moment werk ik aan een animatiefilm en ik heb ook een bedrijf Zee.nu waar ik films maak in opdracht van organisaties. Maar het kan zomaar zijn dat ik weer aan een serie meeschrijf of toch weer aan een roman ga ploeteren.

Communicatie en familiebanden

In je boek gaat het over onontkoombare familiebanden. Wat betekent familie voor jou?
Familie heb je. Je moet het er mee doen. Gelukkig heb ik een hele kleurrijke en lieve familie. Maar ook daar is natuurlijk wel eens strijd. Belangrijk is dat je met elkaar in gesprek blijft, en niet alleen via Whatsapp.

In Vintage heeft Cecile een moeizame relatie met haar dochter en Jord heeft moeite met de juiste studie vinden. Hoe ging dat bij jou af, je plekje vinden in de wereld vol carrièremogelijkheden?
Ik heb veel verschillende paden bewandeld. Als kind was ik altijd aan het tekenen dus ik droomde van de kunstacademie maar het werd de sociale academie waar ik in het derde jaar stage ging lopen bij een theatergroep. Ik werkte als actrice en richtte mijn eigen theatergroep op, Maccus. Het schrijven kreeg de overhand. Ik werd gevraagd om voor Sesamstraat te schrijven en werkte mee aan verschillende tv series. Omdat je van het schrijven van scenario’s in de regel geen gezin kunt onderhouden, ben ik met Zee, mijn bedrijf begonnen.

Tegenwoordig zit iedereen 24/7 met zijn telefoon. Wat vind je van de communicatie van tegenwoordig?
Daar ben ik best dubbel in. Met mijn kinderen spreek ik wel af dat er tijdens het eten niet op telefoons wordt gekeken maar ik merk ook dat ‘het ding’ een steeds groter onderdeel van het leven wordt. Ik app dagelijks met de kinderen, mijn agenda zit in mijn telefoon en ik check het nieuws in elk loos moment. Ook het even opzoeken hoe die acteur ook weer heet in de film die je net hebt gezien is verleidelijk.

Heb je nog tips voor mensen die zelf een boek willen schrijven?
Doen. En vooral blijven zitten en schrijven.

© Fotografie Patricia Börger