Is dit boek een logisch vervolg op La Superba voor jou?
Ik voelde een innerlijke noodzaak om dit boek te schrijven. Tijdens het schrijven heb ik wel honderd keer gedacht dat het misschien niet het handigste boek is om te publiceren. Het is zo persoonlijk, zo eerlijk. Het was makkelijker geweest om het niet te schrijven. Maar voor mijn gevoel was het nu tijd voor de werkelijkheid.
Het verschil tussen fictie en realiteit is een belangrijk thema in jouw werk. In hoeverre is Brieven uit Genua behalve de werkelijkheid ook een fictief boek?
De grens tussen fictie en realiteit is steeds moeilijker te trekken. Niet alleen in mijn werk, maar ook in het echte leven. Dat fascineert mij. Bij het schrijven van Brieven uit Genua was er één spelregel: er is niks verzonnen. Alle brieven die in het boek staan heb ik voor zover mogelijk daadwerkelijk verstuurd. Maar uiteraard wil ik met dit boek ook een verhaal vertellen. Je maakt uiteindelijk een keuze in presentatie en in de selectie van bepaalde brieven.
Op welk punt wist je dat je de brieven die je schreef, ging publiceren?
Dit boek begon met de rubriek ‘Post uit Genua’ in het tijdschrift HP /de Tijd. Na een jaar verdween de rubriek wegens een wisseling van de wacht bij het tijdschrift. Tegen die tijd had ik al aardig wat brieven liggen en begon het een beetje op een autobiografie te lijken. Dat heeft mij aangespoord om ermee door te gaan.