Carlien over Baden in blauw: de behoefte gezien te worden

Literatuur-recensent Carlien kon eerder lezen dan praten en stond als een groupie voor de boekwinkel in afwachting van het nieuwste juweeltje. Deze keer een recensie over Baden in Blauw van Mary Waters-Sayer.

Schilderij

Soms heb je wel eens dat je naar een schilderij kijkt en denkt: 'mooi gemaakt, maar wat bedoelt de schilder er nu mee?' Dat is het gevoel dat bij mij overblijft na het lezen van dit boek. Alsof je net niet de essentie weergeeft, een ongemakkelijk gevoel, want in eerste instantie ga je - ik in ieder geval wel - dan aan jezelf twijfelen. 'Het ligt aan mij dat ik het niet begrijp, ik ben gewoon niet kunstminnend/slim… genoeg'. Dus is deze review niet meer dan een heel persoonlijk oordeel, wat volledig discutabel is. Net als kunst: het pakt je of het pakt je net niet. Uiteraard geldt dit voor elke recensie, maar nu heb ik geen harde feiten waarom ik zo twijfel over dit boek, dus zie hier mijn relaas.

Keuzes

Desolaat gevoel
Het verhaal beschrijft het leven van Kat Lind, een Amerikaanse vrouw die weer terugkeert naar Londen. Haar moeder is onlangs overleden, haar man zit in het buitenland en haar zoon logeert elders. Alleen in een nagenoeg leeg huis maakt een desolaat gevoel zich van haar meester. Als ze bij een expositie zichzelf herkent in de schilderijen, ontdekt ze dat de schilder Daniel Blake haar is blijven schilderen. Ook na het beëindigen van hun relatie 20 jaar geleden.

Onafwendbare gang van zaken
Wat volgt is een onafwendbare gang van zaken, je weet als lezer wat er volgt - simpelweg omdat je kunt begrijpen hoe sterk het gevoel van een allesomvattende eerste/beëindigde liefde kan zijn. De gevolgen zijn navenant: de angst voor herkenning door anderen wie ze is, wat hun relatie was en is en de consequenties voor haar huidige leven. Uiteindelijk komt het neer op de keuzes die Kat gemaakt heeft en weer maakt en waar ze verder mee moet in haar leven.

Meerwaarde en aandacht

Beeldend
De manier waarop Mary Waters-Sayer schrijft is zeer beeldend. De beschrijvingen van zowel Londen als Parijs zijn gedetailleerd, de (her)ontmoeting tussen Kat en Daniel pakt je direct en er ontstaat een ‘page turner’-effect waarbij je wilt weten hoe het verder gaat tussen hen. De tijdswisselingen halen de vaart echter uit het verhaal, dan ben je in Parijs waar Kat is als Amerikaanse student, samen met haar kamergenote, dan weer in het nu in Londen, vervolgens ga je naar de relatie met Daniel toen, en nu. Het maakt het verhaal onnodig gecompliceerd, althans ik zie de meerwaarde er niet van in.

Verlies van liefde
De kern van het verhaal, de behoefte gezien te worden, wordt op meerdere manieren uitgewerkt in dit verhaal. De manier waarop Daniel daaraan uiting geeft, door delen van haar te blijven schilderen , na het verlies van zijn liefde, verdient een oprecht compliment. Het is zowel een ultieme als wanhopige uiting van liefde en zeer geloofwaardig beschreven. De verdieping in Kat’s eigen keuzes zijn minder sterk: daar blijft de vraag wat ze nu eigenlijk wil, dat is jammer want dáár zou het om moeten gaan. Naarmate je verder leest verliest Waters-Sayer haar geloofwaardigheid en boet het verhaal in kracht in. Het is alsof de schilder net even te veel penseelstreken heeft aangebracht. Talent is er zeker, de dosering verdient nog aandacht.

Wil je meer boeken lezen over romans die zich afspelen in Parijs?