Carlien over Weerstand: vechten tegen demonen

Volgens mij kon ik eerder lezen dan praten en ook nu maak ik nog vrijwel elke dag tijd voor een boek. Ik kan als een groupie voor de boekwinkel staan in afwachting van het nieuwste juweeltje van mijn lievelingsauteurs en dan dagenlang man en kinderen verwaarlozen om " nog één bladzijde te lezen. Daarom zijn kookboeken geliefd : ze stillen mijn leestrek én verleiden me tot het creëren van iets lekkers. En dan is het gezin ook weer gelukkig en vergeven ze me mijn leesverslaving. Ik hoop dat ik je kan inspireren met mijn reviews. Veel leesplezier, Carlien van der Vlugt. 

Een nieuwe liefde

Hoe een leven beïnvloed wordt door de ervaringen uit jouw jeugd én de manier waarop je met deze ervaringen wilt leven, daarover schrijft Fernanda in de autobiografische roman Weerstand. Daar waar het in haar eerdere boek, Weerloos, ging over haar gewelddadige jeugd, vertelt ze nu over haar volwassen leven. Dat Fernanda niet ongeschonden uit haar jeugd is gekomen blijkt snel; ze vecht tegen haar demonen met behulp van drank en seks en heeft moeite zich staande te houden in het leven. Het is ook vechten om de voogdij, na haar vertrek uit haar liefdeloze huwelijk haalt haar ex-man haar telkens onderuit. Hier zijn hun kinderen de dupe van. Een nieuwe liefde, de liefde voor haar schilderkunst en de hoop op hereniging met haar kinderen, geven haar de benodigde weerstand om het leven houvast te bieden.

Kleurrijke beschrijvingen

Elk hoofdstuk begint met eenzelfde opbouw: een beschrijving van een kleur uit Fernanda's schilderspalet en de emotie die dit oproept, een korte flashback en de voortgang in het heden. De schrijfstijl is kleurrijk; ze schildert aan de hand van de belevenissen met een veelvuldig gebruik van kleur. Soms is het verhaal heel gedetailleerd beschreven: 'dikke, dunne en beaderde kuiten met regenjassen van wit tot zwart met grijze schakeringen ertussen' en dan weer bijna bevreemdend van veraf: 'kleine druppels vallen als helderrode tranen tussen het blauw'.

Buitenbeentje 

De centrale vraag is: waarin onderscheiden we ons, terwijl iedereen zoveel mogelijk op elkaar wilt lijken? Fernanda verwijst regelmatig naar zichzelf als buitenbeentje, er niet bijhorend of er niet bij kunnen/willen horen: een onvermogen bijna. Dit geldt ook voor de zorg van haar dochters: ze moet eerst voor zichzelf zorgen 'net als in een vliegtuig, je moet eerst je eigen zuurstofmasker opzetten'. Het geweld heeft haar zodanig beschadigd, zodat haar gevoel is aangetast; ondanks de kleurrijkheid van haar werk begrijpt slechts een enkeling haar verdriet, zo schrijft ze.

Originele schrijfstijl
Dit is een boek dat me wisselend heeft geraakt. Aanvankelijk was de schrijfstijl origineel. Als dochter van een schilder geniet ik van de beschrijvingen van de kleuren, echter gaandeweg wordt het verhaal vlakker en lijkt de essentie ervan te vervagen. Het wordt dan meer een egodocument waarbij je meekijkt in haar leven, maar eindigt met het gevoel: 'wat doet mij dit nou?'. Hierdoor krijg je het gevoel iemands dagboek te lezen, mededogen te voelen, maar de persoon toch niet echt te leren kennen. Dit neemt niet weg dat ik respect heb voor haar levenskracht.