Doodsangst: "Verhaal mist juiste toon en kleur"

Soms meer een krantenverslag dan een spannend verhaal

Overeenkomsten tussen hoofdpersoon en auteur
Soms duwt een auteur bij toeval, omdat het past in het verhaal, meer van zichzelf in zijn protagonist dan dat hij in het begin van plan is geweest. Met het verschijnen van zijn eerste ‘echte’ thriller is dat bij George Knottnerus ook het geval. De geïnteresseerde lezer kan een paar concrete overeenkomsten ontdekken bij zowel de auteur als hoofdpersonage Tjerk de Vries. Dat zijn geen karaktereigenschappen, maar meer levensgebeurtenissen die zijn meegemaakt en gemaakte keuzes.

Postbode en ontvoering
Tjerk de Vries is 62 jaar en bedrijfsjurist. Door allerlei reorganisaties, wisselingen van eigenaarschap en teruglopen van clientèle, komt hij ongewild zonder werk te staan. Gelijktijdig is hij onderdeel van een medisch vervolgonderzoek waarvan de uitslag een prognose en behandelvoorstel moet geven, want er is kanker bij hem geconstateerd. Een bijbaantje als postbezorger verschaft hem niet alleen een nuttige tijdbesteding en een mogelijkheid zijn gedachten te verplaatsen, maar ook een snelgroeiende kennissenkring. Zo kan het zijn dat collega, Cor, meer vriend wordt dan collega en Tjerk via zijn maatje, een frequente bezoeker is bij een kaartclubje in het buurthuis.
Wanneer zijn kleinkind, de vijfjarige Donna spoorloos verdwijnt, ontstaat er grote ongerustheid in de familie.
Als Evert tijdens de postbezorging bij een huis een kind hoort huilen, informeert hij daar Tjerk over die direct een zoektocht naar de verdwenen Donna begint…

Een doel voor ogen
Doodsangst is een verhaal waarin de verdwijning van de jonge Donna centraal staat. Omringt door persoonlijke problemen waar een aantal mensen mee rondlopen, blijken die direct of indirect de ontvoeringszaak wel te raken. Het terugvinden van Donna is voor Tjerk zo belangrijk dat daardoor alle lopende zaken degraderen naar een lagere rangorde en zullen moeten wachten tot hij zijn missie succesvol heeft afgesloten.

Hij komt er wel
Knottnerus heeft een vaardige pen waarmee hij verslag doet van alle situaties en het voor de lezer makkelijk maakt, soms zelfs te gemakkelijk. Om duidelijk te maken wat daarmee wordt bedoeld, lijkt het lezen ervan bij bepaalde passages meer het lezen van een krantenverslag dan van een spannend verhaal. Misschien ook wel te makkelijk gemaakt, want bij deze spannende en gevaarlijke situaties ontbreekt de sfeer en kleur in het geschreven woord. Dat is jammer, want de eerste opzet van het verhaal biedt potentie genoeg om dit verder uit te breiden en daarmee een verrijking te geven aan het totaal. De staccato schrijfstijl die zo belangrijk is om de juiste sfeer bij ontstane spannende, vaak ook gevaarlijke situaties te kleuren wordt hierin node gemist. Hierdoor zet de auteur een aantal scènes te zwak aan en maakt hij te weinig gebruik van de middelen die woorden en letters kunnen bieden. Daardoor krijgen gevaar en spanning dat wel degelijk in voldoende mate aanwezig is, te weinig aandacht. Daarmee is Doodsangst zeker geen slecht verhaal, maar is er te weinig gedaan met de mogelijkheden die het biedt. Geen man overboord voor deze auteur, want zijn plannen voor de toekomst bieden nog meer dan voldoende mogelijkheden dit verder te ontwikkelen en te perfectioneren.