Chris Burkard: Fotoboek High Tide

Adembenemende landschappen, ruige en afgelegen plekken, de hoogste golven, de meest spectaculaire sprongen en enorm afzien. Chris Burkard, internationale surf-topper, beleefde het allemaal met zijn team. Michael Kew interviewde hem over zijn fotoboek: High Tide, A surf Odyssey.

De ontmoeting

Ik herinner me nog goed dat ik Chris Burkard voor het eerst ontmoette in 2006. Burkard was stagiaire van Taras en pendelde voor deze stage wekelijks 420 kilometer, terwijl hij de kneepjes van surffotografie en beeldbewerking onder de knie trachtte te krijgen. Zijn eerste internationale reis (naar Oman) was nog een aantal maanden weg, maar het was duidelijk dat ik te maken had met een man wiens talent op het punt stond om naar de oppervlak te komen. Nu, bijna een decennium later, ontmoet ik Burkard thuis. Een gesprek met een kunstenaar wiens kwaliteiten inmiddels volledig tot wasdom zijn gekomen. Michael Kew, februari 2015

Je oeuvre is indrukwekkend, en je bent nog niet eens 30 jaar oud. Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?
Reizen is alles wat ik ooit wilde doen. Een fotografie-business runnen is nooit het doel geweest. Ik wilde de wereld zien. Het enige wat er voor mij toe deed was wegkomen uit het kleine stadje waarin ik woonde en vast zat. Ik begon naar plaatsen te gaan die echt uniek waren, maar ze waren niet bevredigend. Ik voelde mij aangetrokken om de ‘off-the-beaten-path’ plaatsen te bezoeken.

Wat probeer je vast te leggen?
Jaren geleden studeerde ik een beetje over twee- en driedimensionale kunst. Eén van de dingen die ik leerde was het gebruik van kleur, als een manier om een beeld meer te laten opvallen en driedimensionaal te lijken. Door warme- en koele tinten te gebruiken in mijn voordeel, ze te duwen en trekken, voelt een beeld diep. Belichting heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn werk. Alle momenten die ik fotografeer zijn meestal iets waar ik zelf persoonlijk betrokken bij ben.

Hoe heeft de komst van twee zonen je carrière beïnvloed?
Ik ben niet meer zo roekeloos als dat ik vroeger was. Toen ik vroeger op reis ging, maakte het mij niet uit hoe lang ik weg was, maar tegenwoordig probeer ik slim te zijn met het boeken van mijn reizen. Ik heb ontdekt dat met het hebben van een gezin, communicatie het aller belangrijkste is. Het heeft voor een heleboel dure telefoonrekeningen gezorgd, maar het is de moeite waard geweest. Er is geen mogelijkheid voor mij om te stoppen met het zien van de wereld. Dat is gewoon wat ik doe, dus ik moet uitzoeken hoe ik ze veilig en ik mij comfortabel kan laten voelen om ze achter te laten voor een periode.

Een emotionele trigger

Wat in je carrière tot nu toe zou je willen dat je anders zou hebben gedaan?
Dat is een moeilijke. Ik denk dat ik eerder zou hebben gereisd naar plaatsen die me in eerste instantie hebben geïnspireerd. Ik was altijd zo bang om mijn eigen tijd en geld te investeren in plekken die ik echt wilde bezoeken. Ik koos ervoor om te reizen naar plaatsen waarvan mijn redacteuren dachten dat ze goed waren, of naar plaatsen waar ik van wist dat het blad zou kunnen gebruiken.

Wat zijn je meest prominente ups en downs geweest?
Waarschijnlijk was het laagste punt in Rusland. Ik liep weg van de douane op de luchthaven in Vladivostok en werd in de gevangenis gegooid (lacht), dat was klote. Het was een dieptepunt, maar ook een eye-opener. Zo jong zijn en je plotseling realiseren dat op 21 jaar oud je niet onoverwinnelijk bent. Naast de geboorte van mijn kinderen, is een van de hoogtepunten de kans die ik had om de golven te zien in Alaska. Die reis naar de Aleoeten was de beste van mijn leven. We waren zo ver van de bewoonde wereld, dat er niemand was om op terug te vallen.

Wat onderscheidt een goed beeld van een gemiddeld beeld? Een goede foto is iets dat mensen inspireert, iets wat hen beweegt, dat er voor zorgt dat ze willen opstaan en actie ondernemen. Dat moet het belangrijkste zijn. Het moet ook goed licht hebben, een groot contrast en een emotionele ‘trigger’.

Zijn er nog droomlocaties die je wilt bezoeken? Heel veel! Ik wil nog steeds naar zo veel plekken in Canada, Noorwegen en IJsland; deze plaatsen zijn nog net zo inspirerend als de eerste keer dat ik ze bezocht. Dat is het mooie van die plekken. Ik ben een levenslange reiziger – het is niet alleen iets wat ik heb gedaan voor een carrière, maar omdat ik er echt van hou.

Wat heb je uiteindelijk, op dit fotografische pad dat je hebt gekozen, geleerd over het leven en de wereld? In het leven zijn er geen ‘short cuts’ naar vreugde. Mijn hele leven ben ik al op zoek naar deze verre kusten. Je moet erop uit trekken en je eigen verre kust zoeken. Het is niet genoeg om alleen een teen te dippen in wat ons inspireert; we moeten onszelf onderdompelen.