Daniel Cole: "Ik heb alles wel gezien en meegemaakt."

De Britse Daniel Cole debuteerde vorig jaar met Ragdoll, een thriller met een vleugje zwarte humor over rechercheurs Wolf en Baxter. Het boek werd een enorm succes. Nu is Marionet uit, het vervolg op Ragdoll. Silvie van der Zee sprak voor Lees Magazine van bol.com met Cole over het succes van zijn debuut, religie en zijn werk als ambulancemedewerker.

Marionet is je tweede boek. Je eerste boek Ragdoll was een enorm succes. Wat is het grootste verschil tussen de twee boeken?
Ragdoll ging over Wolf, de focus lag op hem. Maar Marionet gaat over Baxter. Dat is een grote verandering. Maar het voelde goed. Ik wilde niet alles uit Ragdoll vergeten en op de resetknop drukken en alles weer bij het oude laten zijn. Ik wilde een logische manier om het verhaal te vervolgen, en dat lukte het beste door Baxter te volgen tijdens de nasleep van de chaos rond Ragdoll.

Het personage Emily Baxter is gebaseerd op je zusje.
Ja, een heel erg overdreven versie. Mijn zusje is eigenlijk heel leuk, echt waar. Ze maakt me aan het lachen. Ze is geweldig. Dus ja, Baxter is een heel overdreven versie, maar een paar dingen die mijn zusje heeft gezegd, heb ik letterlijk zo opgeschreven. Ze is heel grappig.

Wat vindt ze ervan dat je een personage op haar hebt gebaseerd?
Ze vindt het een eer en ook heel erg leuk.

Er komt nog een derde boek in deze serie. Ben je die al aan het schrijven?
Ja, ik ben er op dit moment mee bezig. Ik ben ongeveer halverwege de eerste versie. Ik kan niet echt verder kijken dan dat. Ik richt me hier nu op en probeer het boek zo goed mogelijk te maken. Ik heb deze boeken gepland als een trilogie. Ze verwijzen allemaal naar elkaar en ze overlappen elkaar. Daarna weet ik het nog niet. Waarschijnlijk wordt het een heel ander verhaal.

Hoe kom je aan ideeën voor je boeken?
Ik weet dat veel schrijvers een groot bord hebben of ze plannen alles en schrijven dingen op Post-its die ze overal op plakken. Ik begin gewoon met een intrigerend begin en een schokkend einde. Ik heb alleen die twee punten en dan moet ik van begin tot eind zien te komen, op welke manier dan ook. Vervolgens schrijf ik hoofdstuk voor hoofdstuk en zie ik vanzelf waar het verhaal naartoe gaat. Ik heb wel een vaag idee in mijn hoofd, maar soms, als ik de woorden dan op papier zet, blijkt het ineens een heel andere kant uit te gaan. Daarom plan ik dus niet. Ik doe gewoon maar wat.

Heeft jouw achtergrond als ambulancemedewerker geholpen bij het schrijven van je boeken?
Zeker weten. De boeken gaan natuurlijk over de politie, maar er zijn wel wat overeenkomsten tussen de politie en de ambulance. Je hebt dienst op de gekste tijden en je ziet alleen je collega’s nog maar. Dat heeft wel invloed op je sociale leven. En dan heb je nog de zwarte humor die je gebruikt om te kunnen omgaan met alles wat je meemaakt. Dat bleek uiteindelijk de sfeer in het hele boek te bepalen. Niet alleen in de manier waarop de personages met elkaar praten, maar ook de manier waarop ik het verhaal vertel in de tekst. Het heeft allemaal een sarcastisch randje en dat heeft te maken met mijn werk op de ambulance. Het is die houding van: ik heb alles al wel gezien en meegemaakt.

Denk je dat iedereen in staat is om iemand te vermoorden?
Dat was een thema in Ragdoll. Er zijn geen goede en slechte mensen. Er zijn alleen mensen die verder dan hun breekpunt worden gedreven en mensen die niet tot hun breekpunt worden gedreven. Dus als je het zo bekijkt dan denk ik wel dat iedereen in staat is om iemand te vermoorden, afhankelijk van hoe en tot hoe ver ze over hun breekpunt worden gedreven.

Zijn er onderwerpen waar je nooit over zou schrijven?
Ik wil vooral dat mijn boeken vermakelijk zijn. Ze zijn niet bedoeld om mensen te deprimeren en het is ook niet de bedoeling dat je er met pijn en moeite doorheen komt. Ze zijn gewoon bedoeld als escapisme, ze moeten leuk en vermakelijk zijn, ook al komen er nogal gruwelijke dingen in voor. Voor mij zijn de boeken een soort The walking dead, het is niet echt. Dus ik denk dat ik niet zou schrijven over de deprimerende dingen die in de wereld gebeuren. In Marionet komen er wel een aantal lastige onderwerpen voorbij, maar ik probeer daar niet te lang bij stil te staan. Je weet dat die dingen gebeuren in de wereld, maar uiteindelijk probeer ik er gewoon een leuk boek van te maken.

Religie is een van die onderwerpen. Ben je zelf gelovig?
Nee, dat niet, maar ik ben waarschijnlijk ook niet zo extreem atheïstisch als Baxter is in het boek. Ze heeft zo haar redenen om er zo in te staan. En dan heb je nog een ander personage, de CIA-agent Rouche, die heel gelovig is, voor de balans eigenlijk. Ik probeer het van beide kanten te bekijken. Waarom gelooft hij wat hij gelooft en waarom vindt Baxter wat ze vindt? Ik vind religie een heel interessant onderwerp. Ik heb geprobeerd het te verbinden aan het plot. In het hele boek sluimert het ergens op de achtergrond.

Er zijn plannen om je boeken te bewerken tot een tv-serie. Mocht het zover komen, welke acteurs zou je dan in de hoofdrollen willen zien?
Voor Baxter vind ik het lastig, want zij begon als een versie van mijn zusje en dat beeld heb ik nog steeds in mijn hoofd. Maar voor Wolf heb ik altijd al Mark Ruffalo in gedachten gehad. Hij zou perfect zijn om Wolf te spelen. Hij moet eigenlijk iets groter en Brits zijn, maar hij is echt goed. Hij is knap, maar toch ziet hij er altijd moe uit, net als een politieagent. En hij is heel grappig, maar er hoeft maar iets te gebeuren of hij wordt kwaad. Dus ik zie hem zeker voor me als Wolf, of dat nu gaat gebeuren of niet.

Hoe heeft het succes van je eerste boek je leven veranderd?
Ik ben er nog steeds niet aan gewend. Ik schrijf niet zo snel, eerlijk gezegd. Ik wil mijn boeken zo goed mogelijk maken en daarom draait mijn leven om het schrijven. Maar de laatste jaren zijn wel gek geweest. Ik heb zelfs een appartement aan het strand gekocht, dat was het mooiste. Dat was erg fijn en ook heel goed voor het schrijven. Ik heb altijd al aan het strand willen wonen.

Voel je druk bij het schrijven?
Niet echt. Toen ik Ragdoll schreef, had ik geen idee wat ik aan het doen was. Dat was mijn eerste poging om een boek te schrijven. Ik wist niet wat de regels waren en ik wist ook nog maar weinig over crime fictie. Ik heb gewoon mijn perfecte boek geschreven en gelukkig vonden de mensen het geweldig. Dus ik hoop dat als ik dat gewoon blijf doen en weer het perfecte boek schrijf, dat mensen het anders en origineel vinden en ervan genieten. Ik denk dat het fout gaat als je probeert te raden wat mensen willen lezen. Verschillende mensen hebben verschillende meningen, dus dan kun je net zo goed gewoon doen wat je zelf leuk vindt.

Er worden veel mensen vermoord in Marionet Heb je een favoriete moord?
Nee, dat denk ik niet. Ik probeer ze wel allemaal anders te maken, met een andere methode en een ander resultaat. Elke moord vindt ook weer ergens anders plaats. Ze hebben allemaal hun eigen plekje in het verhaal. Ik wilde het bij Marionet anders aanpakken. Ik wilde Ragdoll niet herhalen. In Marionet komt de politie soms al voordat de moord heeft plaatsgevonden en in Ragdoll gebeurt dat niet, daar hebben de moorden al plaatsgevonden. Maar het is spannender als je erbij bent als het gebeurt.

Ragdoll speelde zich af in Londen, Marionet in Londen en New York. Gaat het derde boek zich ergens anders afspelen?
Londen zal altijd een rol spelen, want dat is de thuisbasis van Ragdoll en de personages. Ik heb gekozen voor New York omdat ik Marionet heel anders wilde laten zijn dan Ragdoll, met een andere sfeer. Ragdoll speelt zich af tijdens een zeldzame hittegolf in Londen, dus voor Marionet wilde ik het tegenovergestelde: New York in de sneeuw. Een paar gedeeltes voelen bijna aan als een horrorfilm. Het vriest en het is altijd koud en donker. Zoals ik al zei heeft elke moord zijn eigen setting en sfeer, en dat geldt ook voor de boeken als geheel.

Heb je onderzoek gedaan voor de boeken?
De meeste plekken in het boek heb ik ooit weleens bezocht. Mijn zusje ging toevallig naar New York, dus ik heb haar opdracht gegeven heel veel foto’s te maken van bepaalde plekken. Ik wilde dat Baxter zich toerist zou voelen op een andere plek. Als ze in Londen zou blijven, had ze altijd Edmund en Finlay nog, ze kent daar mensen, het is haar thuis. Ik wilde dat ze zich alleen en kwetsbaar voelde. Ze wordt gedwongen om samen te werken met mensen van de FBI en CIA, die ze niet vertrouwt en die ze ook niet echt aardig vindt. En ze is helemaal alleen op een vreemde plek, ze weet niet echt waar ze is.

Wat vind je het leukste aan het schrijfproces?
Het klinkt afgezaagd, maar je begint de personages in je hoofd als echte mensen te zien. Het is leuk om voor het derde boek weer eens te kijken hoe het met ze gaat en wat ze aan het doen zijn. En het is leuk om het verhaal weer op te pakken. Het is een trilogie, dus het gaat gewoon verder. Het is net als het echte leven en de personages en hun leven in Londen zijn echt voor mij.

Vind je het moeilijk om de personages los te laten na het schrijven?
Eerlijk gezegd heb ik nog niet echt de kans gehad om ze los te laten, want toen ik een agent had gevonden voor Ragdoll, was ik al begonnen met het schrijven van Marionet. En daarna was ik veel bezig met redigeren en nu ben ik bezig met het derde boek. Dus ze zitten al drie jaar in mijn hoofd.

Wat is het hoogst haalbare voor een schrijver? Prijzen winnen, of een bewerking voor tv?
Ik denk dat het hoogst haalbare is dat je kunt blijven schrijven. Je hebt echt geluk als je je brood kunt verdienen met iets wat je leuk vindt. De rest is bijzaak. Ik vind echt dat ik geluk heb dat ik dit mag doen.

Heb je zelf weleens geweld meegemaakt?
Niet in de mate waarin het voorkomt in de boeken. Maar als je op de ambulance werkt, zie je verschrikkelijk veel. Rare dingen, vreemde mensen. Je komt soms in bizarre situaties terecht waar je eigenlijk niet in terecht had moeten komen. Maar dat hoort bij het werk, en dat heb ik tot op zekere hoogte geprobeerd vast te leggen in het boek. Echte moorden kwamen niet voor. Als wij aankwamen was de politie al ter plaatse, dus hadden wij er niet veel mee te maken.

Heb je een schrijfroutine?
Nee, zo werkt het niet bij mij. Sommige mensen gaan gewoon zitten van 09.00 tot 17.00 uur en doen alsof het een baan is. Maar ik wil niet dat het aanvoelt als werk, ik wil wel het plezier erin houden. Als ik niet in de stemming ben om te schrijven, kun je dat merken en dan moet ik toch opnieuw beginnen. Maar ik schrijf ’s nachts het beste. Als ik een goede dag heb, schrijf ik de hele nacht door als een zombie. Dat is het voordeel van fulltime schrijver zijn: je hoeft gelukkig ’s ochtends niet naar je werk. Dat zijn de echt goede nachten, als ik de hele nacht schrijf. Daar beleef ik heel veel plezier aan.

Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates.