De bruisende zakenvrouw, Dymphina Jooren, vertelt in dit interview over het opkrabbelen na een depressie, waarom zij op zoek ging naar gelukshormonen en waarom zij een boek heeft geschreven.
Op weg naar geluk
Je schrijft dat je altijd heel druk bezig bent geweest en dat je in een achtbaan zat. Hoe was het om weer op te krabbelen uit het dal waarin je terecht was gekomen?
Mensen zeiden weleens tegen me dat ik meer rust moest nemen. Een yogalerares stelde voor dat ik eens een uurtje op de bank ging zitten met een kopje thee, zonder er iets anders naast te doen. Ben je gek, dacht ik. Dat leek me veel te saai. Bovendien was het niet nodig, ik voelde me toch prima? Maar ondertussen kreeg ik steeds meer vage klachten. En toen… boem! Ingestort!
Tijd om op te krabbelen, hoe doe je dat? “Vastberaden om een oplossing te zoeken, ben ik stapels boeken gaan lezen over gedragspatronen, mindfulness en andere psychologische onderwerpen. Ik kwam erachter dat ik veel te weinig rust nam. Ik paste alle tips uit de boeken toe op mijn leven, ging mediteren, vaker naar buiten en meer sporten. Ook ging ik creatieve hobby’s zoeken, zoals schilderen en koken. Daarnaast bezocht ik verschillende artsen en therapeuten, die me allemaal op verschillende manieren hielpen om meer in balans te komen.
Dit is een behoorlijke zelf inzichtelijke taak geweest, die nodig was om mezelf te resetten. Maar een mens is sterk en kan veel aan. Ik heb opengestaan voor deze mogelijkheden en ze me eigen gemaakt. Mijn levensstijl omgebogen van: onbewust / onbekwaam naar onbewust / bekwaam.
Waarom heb je veel zelfstudie gedaan naar de ingrediënten die in de voorgeschreven medicijnen zitten?
Op het vlak van een andere levensstijl was mijn leven 180 graden positief de andere kant opgezet door mezelf, maar door de uitputting had ik teveel van mijn geluksstoffen verbruikt. Ik moest dus naar de psychiater. Dit was mijn grootste dieptepunt, maar op die stoel besloot ik ook op dat tijdstip nog een keer te vechten voor mezelf. Pillen slikken, was dat mijn voorland?
Ik vroeg aan de psychiater wat die pillen precies deden, vulden ze bijvoorbeeld bepaalde tekorten in mijn hersenen aan? En zo ja, kon dat niet op een andere manier? Ik slikte amper een aspirientje als ik hoofdpijn had, ik wilde helemaal niet afhankelijk worden van medicijnen. De psychiater legde me uit dat de stofjes in je hersenen die verantwoordelijk zijn voor het geluksgevoel door die pillen niet worden aangevuld, de nog aanwezige stoffen worden hergebruikt. Beter zou ik daar dus niet van worden. Misschien moest ik ze zelfs wel mijn hele leven blijven slikken! Op dat moment wist ik het zeker: ik ging zélf een oplossing zoeken.
Zoektocht:
Door veel te lezen ontdekte ik dat het met name een tekort aan de hormonen serotonine en dopamine zijn die verantwoordelijk zijn voor depressie, angsten en stress. In de buurt vond ik een orthomoleculair arts, die de aanwezigheid van die stoffen in mijn hersenen kon meten. Het apparaat sloeg meteen op tilt, bijna alle waarden stonden in het rood. Ik had inderdaad een groot tekort aan de gelukshormonen.
Ik besloot uit te zoeken wat ik moest eten om weer gelukkig te worden. Dat was ingewikkelder dan ik dacht, je kunt namelijk niet zomaar een supplement slikken of alleen wat meer kip eten. Ik moest precies nagaan welke voedingsmiddelen rijk waren aan de aminozuren die verantwoordelijk zijn voor de aanmaak van dopamine en serotonine, en op welke manier ze het beste werden opgenomen door de hersenen. Zo ontdekte ik dat de eiwitten die zorgen voor de aanmaak van dopamine worden tegengewerkt door (ook drugs!!) alcohol en roken. En serotonine wordt niet aangemaakt als je de juiste ingrediënten niet combineert met koolhydraten. Toen ik dit wist ging ik aan de slag en met succes.
