Vrouwen zijn natuurlijk ontzettend leuk, en lief, en lekker, en zacht, en slim, en multifunctioneel, en soms kun je smerige dingen met ze doen, en heel soms kun je zelfs met ze lachen, maar vrouwen hebben ook één minpuntje: ze kunnen niet flirten. Of misschien kunnen ze het wel, maar doen ze het veel te weinig. Geen idee waarom vrouwen amper flirten, misschien durven ze het niet. Misschien zijn ze bang voor de reacties van de mannen, denken ze dat mannen meteen hun broek laten zakken en op ze duiken – géén idee. Maar feit is dat de meeste vrouwen hopeloze flirters zijn. En dat vind ik verrekte jammer, want van een goeie flirt krijg je een supergoed humeur. Het overkwam mij van de week in de supermarkt.
Mijn bananen waren op. Dat zag ik toen ik ’s ochtends na mijn drie koppen koffie een banaan wilde eten. Lichte paniek in casa Arisman, want zonder drie koffie én een banaan in mijn mik kom ik niet op gang. (Geen idee of het zo is, maar dat heb ik me zelf wijsgemaakt. Niet verder vertellen, maar ik ben nogal een dwangneuroot. Komt doordat ik al zo lang alleen woon; dan ontwikkel je allerlei dwangmatige tics. Bepaalde dingen die altijd op dezelfde plek moeten liggen, de wc-rol zo ophangen dat het velletje niet over de rol maar tegen de muur hangt, dat werk. Compleet gestoord. Maar gelukkig heeft niemand er last van. Behalve ik.) Ik schoot dus in mijn kleren en ging naar de supermarkt. Die is vlakbij, dus gezicht wassen en tanden poetsen kwam later wel. Volgende week ofzo.
In mijn supermarkt ligt het fruit en de groente op een plateau: aan de ene kant het fruit, aan de andere de groente. Aan de groentekant kom ik nooit, want dat vind ik een enge plek. Die bloemkolen die me aanstaren, man, ik word er doodnerveus van. Geen idee ook wat ik met een bloemkool aan moet. Ik bedoel, hoe maak je zoiets klaar? Thank god voor magnetronhappen en maaltijdsalades.
Goed, ik zoek dus een mooi trosje bananen uit en per ongeluk kijk ik naar de groentekant. Ik kijk recht in het gezicht van een prachtige vrouw. Ze lacht naar me. Daarna kijkt ze naar het paarse groenteding (een soort dikke dildo) dat ze in haar hand heeft en vervolgens weer naar mij. Opnieuw lacht ze. Maar het is geen beleefd lachje, het is een uitdagend lachje. Ik krijg het er warm van. Even wendt ze haar hoofd af, maar meteen daarna kijkt ze weer naar me. Opnieuw die lach. Het is een flirtlach, zeker weten. Héérlijk. Ik lach terug. Even, dan draai ik me om en loop naar de chocolade. Dat wordt mijn lunch. Heb ik verdiend. Een groot stuk.
Terwijl ik bij de chocolade sta en pieker welke ik zal nemen, zie ik de flirtvrouw een eindje verderop staan. Weer lacht ze naar me. Ik voel aan mijn water dat als ik op haar af zou stappen en haar zou vragen of ze een keer wat met me gaat drinken, ze ja zegt. Ik weet dat gewoon. Maar ik doe het niet. Want dat is de essentie van flirten. Het is niet serieus, het is een spel. Ik pak drie stukken chocolade, loop naar de kassa en reken af. Buiten is het nat, maar dat interesseert me geen reet: mijn dag kan niet meer stuk. Zelfs nu, een paar dagen later, terwijl ik dit schrijf, geniet ik nog na van die schaamteloze flirt. En oké, heb ik toch wel een beetje spijt dat ik haar niet heb aangesproken. Een beetje veel. Een beetje ontzettend veel. Gemiste kans. Story of my life.
(Deze flirt kreeg een onverwacht, zeer verrassend vervolg. Je leest het in Sex & the Single 2, dat begin juni verschijnt. Doe maar, want dit wil je echt niet missen.)
Thom Arisman
Thom Arisman is journalist, schrijver, columnist, mens, en single. Hij is schrijver van de boeken 'Thom.Single.Man.', 'Mr. Single' en 'Single van beroep'' en speciaal voor lees.bol.com heeft hij een column geschreven over boeken.
