Hier moet het zijn: uit het oog verloren eerste liefde

Als uitgevers toch zouden weten wat ons, lezers, er toe verleid om een boek te kopen, dan zou elk boek aan zijn verwachtingen voldoen. Zo heeft Ambo/Anthos bij dit boek er alles aan gedaan om het boek te laten lezen. De cover is spannend, lettertype en het schaduwrijke beeld van een meisje op een schommel geeft een gevoel van onheil en maakt nieuwsgierig. De achterflap geeft een beknopte toelichting waardoor ik in ieder geval meteen dacht: dit zou wel eens heel fijn kunnen worden, hetgeen door de aanbevelingen worden versterkt. Kortom, ik laat alles vallen en begin te lezen.

Ontmoeting
De hoofdstukken beginnen met een titel, een naam (als aanduiding vanuit wiens perspectief het hoofdstuk wordt geschreven en een jaaraanduiding. Hiermee wordt al lezend de kracht en de zwakte aangegeven. Het eerst hoofdstuk voldoet volledig aan de verwachting. De schrijfstijl van Maggie O’Farrell is prachtig, gedetailleerd en verrassend. Ze schrijft alsof ze je uitdaagt te denken: klopt dit wel, waar gaat dit heen? Dit wordt bevestigd door hetgeen ze schrijft “ik hou van puzzels waar je een bladzijde voor je hebt liggen vol ogenschijnlijk willekeurig genoemde puntjes. Het leukste waren tekeningen die je op het verkeerde been zetten”(pag. 45). De ontmoeting tussen hoofpersoon Daniel en Claudette is kortom een prachtige start.

In de war
De volgende hoofstukken brengen me in de war, de wisselingen in persoon en tijd en de hoeveel personages haalden de kracht uit het verhaal. Soms moet ik stukjes terug lezen om het nog te snappen. De antwoorden die Daniel zoekt op de onbeantwoorde vragen in zijn leven worden op mijn schoot gelegd en ik snap het ook niet meer.

Uit het oog verloren eerste liefde
De zoektocht van Daniel raakt bij vlagen me in het hart, roept het gevoel op van een uit het oog verloren eerste liefde die je opeens ergens ziet, je achterlatend met de gedachte: hoe zou het zijn als…. Het maakt echter niet dat je ook alles achter je laat en er vol voor gaat. Daarvoor is er te veel ruis, als een dissonant orkest. De wijze waarop O'Farrell echter in staat is emoties te beschrijven geven wel haar kwaliteiten aan. Het is de opbouw van het verhaal wat, onnodig, de verwarring brengt. Ik denk dat de veelvoud aan informatie de spanning uit het verhaal haalt en dat laat je toch met een onbevredigd gevoel achter. Het had zoveel mooier kunnen zijn.

Carlien

Literatuur-recensent Carlien kon eerder lezen dan praten en stond als een groupie voor de boekwinkel in afwachting van het nieuwste juweeltje. Deze keer een review over Het moet het zijn.