Hilary Mantel & geschiedenis als gids naar verhalen

Hilary Mantel (Glossop, 6 juli 1952) won reeds twee keer de Man Booker Prize, allebei voor de Cromwell-trilogie. Mantel is de eerste Brit en vrouw die de prijs twee keer kreeg. De verwachtingen zijn dat ze voor het derde en laatste deel, de prijs nogmaals in ontvangst mag nemen.

Hoe zou dat voelen, zoveel erkenning? Ze vertelt het me in haar huis aan de westkust van Engeland, terwijl ze haar handen over haar buik gevouwen houdt. Bescheiden, klein, als een klein meisje. Ze gloeit als ze over haar schrijven praat. Ze heeft al talloze interviews gegeven, maar in niets oogt ze verveeld of vermoeid.

‘Buiten mijn bereik’

Hilary Mantel, ervaart u veel druk nu de eerste twee boeken zo goed zijn ontvangen?
Dat heb ik heb zelf in de hand. Ik probeer alle druk bij me vandaan te houden. De mensen willen het derde boek nu. Liever nog gisteren, maar dat kan niet. Ik scherm me af van die druk. Dit is mijn meesterwerk. Dat mag ik niet gehaast schrijven. Daarnaast werk ik nog in het theater. Dat kost veel tijd, maar helpt me enorm als schrijver.

Waar kwam uw interesse voor Henry VIII vandaan?
We hadden hem besproken op school en ik wilde meer weten. Toen ik klein was, werd er veel gepraat over mensen die overleden waren. Dat vond ik heel frustrerend. Ik heb veel mensen gemist. Ik denk dat deze dingen fascinatie bij me opwekten voor de dingen die net buiten bereik waren. Het lijkt bij geschiedkundige verhalen alsof de deur altijd openstaat, je hoeft alleen maar iets harder te duwen. Ik heb nog steeds het gevoel dat het verleden vlakbij is.

Verschillende verhaallijnen

Wanneer dacht u met De moord op Margaret Thatcher: nu weet ik het hoe ik het moet schrijven?
Er waren twee cruciale momenten. In 2010, toen ik in het ziekenhuis lag, de avond nadat ik was geopereerd. Ik zat onder de morfine en ik ging schrijven. Ik dacht aan het verhaal en ik had een heel helder beeld van de moordenaar. Daarvoor had ik hem nog nooit gezien, ik wist alleen: we hebben een moordenaar nodig. Maar die avond kwam hij binnen in zijn gerafelde trui. Dat was dus het eerste moment. Twee jaar geleden kwam ik terug uit Dublin en ben ik niet naar buiten gegaan totdat het af was. Het moest nog wat opgeschoond worden, maar ik zag hoe de verschillende verhaallijnen moesten worden, hoe het spannend moest blijven en wanneer de lezer erachter moest komen.

Maar u geeft het al weg in de titel van het verhaal: De moord op Margaret Thatcher. De lezers weten al wat er gaat gebeuren, waarom zouden ze blijven lezen?
Precies. Zoals je weet, is het in het echt niet gebeurd, ze is niet vermoord. Mijn gedachten verveelden me, ik stond mezelf toe een deur open te laten gaan in mijn hoofd. Zoals in Alice in Wonderland. Geweldig boek, het zet je aan het denken. Dat is een perfect symbool voor het leven. Je denkt dat je het pad kent, maar toch kom je bedrogen uit. Je bedriegt jezelf als je probeert sneller te gaan, om het proces af te dwingen. Ze blijven lezen omdat ik laat afvragen wat er heeft kunnen gebeuren.

Wanneer wist u dat u schrijver wilde worden?

Ik wist dat niet totdat ik op mijn 22e mijn eerste roman over de Franse Revolutie schreef. Als kind kende ik niemand die schrijver was, dat stond ver van me af. Ik had nooit gedacht dat mijn boek in de boekhandel zou liggen. Als jong meisje ging ik nooit naar de boekwinkel, ik ging altijd naar de bibliotheek. Ik heb die fase nooit gehad. Voor mij waren er kinderboeken en daarna boeken voor volwassenen. Ik kende het begrip “young adult” niet. Dat bestond toen nog niet. Ik dook gewoon in de wereld van boeken voor volwassenen