Laure Eve: “Ik ben opgegroeid met hekserij”

Het nieuwste boek van de half-Engelse, half-Franse Young Adult-schrijfster Laure Eve, “De Graces”, is net uit. Het gaat over de familie Grace, waarvan wordt gezegd dat ze heksen zijn. Is dat waar? River wil het per se weten en sluit vriendschap met Summer Grace. Vervolgens verliest ze zichzelf volledig in de wereld van de familie Grace. In Amsterdam vertelt Laure waarom ze zo gefascineerd is door hekserij en magie en waarom het niet goed is om jezelf te vergelijken met beroemdheden.

Je bent Engels en Frans. In welke taal denk, droom en schrijf je?

Vooral in het Engels, hoewel ik in Parijs geboren ben. Maar we zijn naar Londen verhuisd toen ik drie was. Ik heb daar nog wel familie en ik zie ze regelmatig, maar ik ben in Engeland opgegroeid, dus ik spreek voornamelijk Engels. Ik spreek vloeiend Frans, maar toch… Engels. Als ik een tijdje in Frankrijk ben, dan begin ik tegen het einde van mijn verblijf wel in het Frans te denken. Dus als ik daar een tijdje zou verblijven, dan zou ik denk ik wel in het Frans denken en dromen. Het is best moeilijk om tussen twee talen te wisselen. Dat duurt een paar dagen. Maar als dat is gebeurt, dan concentreer ik me op die taal. Ik kan niet multitasken.

Je schrijft over heksen en magie. Waarom ben je zo geïnteresseerd in die onderwerpen?

Ik ben opgegroeid in Cornwall, een deel van het Verenigd Koninkrijk dat nogal alternatief is, met paganistische roots. Het landschap is wild en woest, er is veel mythologie, de geboorteplaats van Koning Arthur is daar… Het is zo’n plek die heel geschikt is voor legendes. En hoewel in het Verenigd Koninkrijk vooral de Church of England dominant is, en ik zelf katholiek was, is er in Cornwall een grote stroming paganisme. Zelf ging ik naar een katholieke school waar nonnen lesgaven. Ze waren weleens eng, maar ook geweldig. Ik had me geen beter onderwijs kunnen wensen. En hoewel ze katholiek waren en dat echt de overhand had op school, deden ze wel mee met lokale tradities uit het paganisme. Ik werd een keer verkozen tot May Queen voor een optocht door de straten, en dan sta je vooraan met je lange, maagdelijk witte jurk, terwijl je een May Queen-liedje zingt. Dat is een paganistische traditie die er nog steeds is. En de school is daar heel erg bij betrokken. Ze kiezen de koningin en maken de jurk, dat waren allemaal schoolactiviteiten. Het was dus een rare mix van het katholicisme en het paganisme. Het was dus overal, het maakte deel uit van de sfeer en de omgeving, en alles deed je eraan denken. Daardoor heeft het me altijd al geïnteresseerd. Ik kan me voorstellen dat het in andere delen van het Verenigd Koninkrijk niet goed is als je daarin geïnteresseerd bent, maar in Cornwall was het overal. Heksen, tarotkaartlezeressen, winkels waar je wichelroedes en kristallen kan kopen, etc. Dus zo raar was het niet om daar interesse in te hebben.

Er komt ook nog een vervolg op De Graces aan. Ben je daar nu aan het werken?

Jazeker. Ik heb net de geredigeerde versie teruggekregen van mijn redacteur met opmerkingen over de eerste versie. Het vervolg wordt verteld vanuit Summer, niet vanuit River. Ik vond altijd dat als er nog een boek zou komen, al wist ik nog niet of dat überhaupt zo was, dat het dan anders moet zijn. Want ik ben er niet zo goed in om steeds hetzelfde te doen. Dus ik zei: zullen we het vanuit Summer doen? Het verhaal gaat verder waar het vorige eindigde, maar dan vanuit de familie Grace, zodat je zie hoe het daar echt is. Want ik vind ze zelf heel interessant en veel andere mensen zijn ook door ze gefascineerd. Dus ik dacht: het lijkt me leuk om daar verder op door te gaan.

Denk je dat een film of tv-serie het hoogst haalbare is voor een schrijver?

Vrienden van me van wie hun werk is bewerkt tot film of tv-serie zeggen dat het met ups en downs komt, net als het leven. Het lijkt van buitenaf fantastisch, en dat is ook zo, maar er zijn ook minder leuke aspecten. De meeste schrijvers hebben geen inspraak in hoe hun boek wordt bewerkt, tenzij je een grote naam bent. Maar dat is zeldzaam. De meeste schrijvers krijgen gewoon geld en de titel “adviseur”, wat betekent dat je op de set mag gaan kijken. Maar eigenlijk vind ik dat wel prima. Ik vind dat een bewerking slechts een bewerking is. Het is gewoon anders dan het boek. Ik ben zo’n gekke boekenliefhebber die het helemaal niet erg vindt als de film heel anders is dan het boek. Want het is een ander medium. En ik geniet van hoe een ander het werk ziet. Het is fijn dat mensen op een andere manier kunnen kennismaken met je werk. Maar of het het hoogst haalbare is, weet ik niet. Er zijn steeds nieuwe mijlpalen. De eerste is als je boek wordt gepubliceerd. Dan denk je: Yes, ik ben gepubliceerd! En de volgende mijlpaal is dan dat je in veel winkels ligt, een aantal verkopen, film en tv, etc. Het gaat in fases, net als het leven. Dus ik denk niet dat er één ding is dat je kunt bereiken en dan klaar kunt zijn. Want als je stopt, is het net alsof je geen interesse meer hebt in het leven.

Je schrijft Young Adult. Zou je ook nog een keer een boek voor volwassenen willen schrijven?

Grappig genoeg hebben mijn literair agent en ik met mijn eerste boek diverse uitgevers benaderd, ook voor boeken voor volwassenen. Ik denk dat die grens steeds verder vervaagt. Iedereen weet dat de helft van de YA-lezers volwassenen zijn. En dat is prima, maar het betekent dat er een soort dunne scheidslijn is tussen wat YA is en wat literatuur voor volwassen is. Dus ik zou zeker schrijven voor volwassenen. Het zou misschien wat meer expliciet zijn, en wat duisterder. En er zou meer in gescholden worden. Ik scheld zoveel, echt niet normaal. Dus in een volwassenenboek van mij zou veel meer gescholden worden. Dat is het enige verschil.

Wat kunnen we leren van de hoofdpersonages in De Graces?

Ik heb het vooral geschreven omdat ik geïnteresseerd ben in onze fascinatie voor glamour en idolen. We denken graag dat het leven van beroemdheden perfect is en dat als we net zoals zij konden zijn, dat we dan alles zouden hebben wat we wilden. Maar als je op dat punt bent beland, realiseer je je dat dat niet waar is en dat je dan nog steeds dezelfde problemen hebt als iedereen. En ik ben geïnteresseerd in hoe we ons eigen leven willen bepalen en wat andere mensen van ons vinden. We willen dat mensen op ons een bepaalde manier zien, en veel mensen werken er hard aan om een bepaald beeld van zichzelf neer te zetten. Die twee dingen vind ik heel interessant en die boodschap zit in het boek. Ten eerste: idolen, glamour en beroemdheden zijn best gevaarlijk. We vinden het allemaal interessant, dat is gewoon de menselijke aard. Maar je moet je realiseren dat het niet mogelijk is om iemand anders te zijn en het leven van een ander te leiden. Je moet weten dat iedereen hetzelfde is en als je voorbij de glamour kijkt, die mensen ook gewoon fouten maken, zich voor dingen schamen en net zo zijn zoals wij.

Wie is jouw idool?

Als tiener hield ik van schrijvers, maar ik heb nooit echt een idool gehad. Ik heb gelukkig veel mensen ontmoet die ik bewonder, bijvoorbeeld Terry Pratchett. Ik ben op mijn elfde verliefd geworden op zijn werk en gelukkig is hij heel productief. Elke kerst en elke verjaardag vroeg en kreeg ik zijn nieuwste boek. Dus ik las alles van hem. Hij is fantastisch. Hij kan een hele fantasywereld en een heel boek maken rondom één boodschap. Hij is echt grappig, maar daaronder had hij altijd iets interessants te melden over de mensheid. Hij heeft veel invloed gehad op de manier waarop ik naar de wereld keek. Toen ik was afgestudeerd, werd ik boekenverkoopster bij Waterstone’s en toen heb ik hem meerdere keren ontmoet.

Heb je een bepaalde schrijfroutine?

Het korte antwoord is nee. Het lange antwoord is dat ik een fulltime baan heb bij een uitgeverij en dat ik dus wel gedwongen wordt om een routine te hebben, omdat ik maar weinig tijd heb om te schrijven. Ik schrijf in de trein, ’s avonds en in het weekend. Dat is mijn routine. Als ik fulltime zou schrijven, weet ik niet hoe dat zou gaan. Maar deze structuur past wel bij me. Het klinkt gek omdat ik fulltime baan heb en daarnaast nog schrijf, maar ik ben ontzettend lui. Als je me gewoon mijn gang zou laten gaan zonder structuur, zou ik alleen nog maar de hele dag tv kijken en dan zou ik niks uit mijn handen krijgen. Dus dat ik beperkt de tijd heb en een deadline heb, vind ik heel fijn. Dan heb ik iets om naartoe te werken.

Vind je het moeilijk om je personages los te laten als je klaar bent met schrijven?

Ja, ik denk het wel. Tot nu toe heb ik nog geen langlopende serie met dezelfde personages geschreven, hoewel ik nu aan het vervolg van De Graces werk. Dat vind ik interessant, maar ik heb ook nog drie heel andere boeken in mijn hoofd met heel andere personages die mijn tijd in beslag nemen. Dus ik heb niet echt ruimte om na te denken over deze personages en de personages uit mijn vorige boeken. Soms proberen ze me weleens terug te krijgen naar hun wereld. Maar omdat ik weinig tijd heb, kan ik me alleen focussen op waar ik op dat moment aan werk en waar ik daarna aan ga werken, want dat zit nog in mijn achterhoofd.

Hoe werkt het schrijven bij jou, heb je een idee en ga je dan schrijven of maak je eerst een plan?

Dat verschilt per boek. Voor het vervolg op De Graces moest ik een samenvatting van het plot schrijven, zodat ze het konden beoordelen. Dus daar moest ik van tevoren over nadenken, meer dan ik normaal zou doen. Maar zo gaat dat bij vervolgen. Dat was bij het vervolg op mijn eerste boek ook zo. Helaas ben ik niet zo goed in plannen. Ik weet wel waar het over gaat, wat ik wil zeggen en bepaalde scenes die erin zitten. Het einde weet ik niet altijd, maar tijdens het schrijven verandert het heel erg. Dat is ook het leuke van schrijven. Als je alles al weet voordat je gaat schrijven, voelt het net alsof je een werkstuk aan het schrijven bent. Ik zou wel willen dat ik wat gestructureerder was, maar daar ben ik niet zo goed in. Dus ik heb een paar ideeën en scènes en de rest verzin ik ter plekke. En met elk boek ontdek je weer een andere manier om te schrijven. Een serie schrijven is heel anders dan een stand-alone. Vooral bij stand-alones die zich in een andere tijd of wereld afspelen, moet je steeds weer vanaf nul beginnen, met een nieuwe wereld en nieuwe personages. Bij een serie is dat anders. Dat moet je steeds op dezelfde manier aanpakken, ook al is het verhaal anders, want je hebt een bepaalde wereld gecreëerd.