Ingrid Oonincx over Medicijn, herkenbaarheid en kritiek

Ingrid Oonincx vertelt over haar nieuwe boek Medicijn, over antidepressiva, hoe ze zichzelf herkent in haar hoofdpersonage en haar volgende project.

Inspiratie en een nieuw boek

Dit is je vierde boek alweer, word je het schrijven nog niet beu?
Nee, nog lang niet. Ik denk dat ik altijd blijf schrijven. Ik heb vier boeken in zeven jaar tijd geschreven. Dat was best doorwerken. Misschien ga ik in de toekomst wat meer tijd nemen voor een boek, het verhaal iets langer laten rijpen. Aan de andere kant: als het idee goed is en de inspiratie aanwezig is, waarom zou ik dan wachten?

Wanneer ontstond het idee voor dit boek?
Het idee voor Medicijn ontstond in 2013. Er was toen ook al veel aandacht in de media voor gezond ouder worden. Blijkbaar zijn heel veel mensen bang voor de aftakeling en de dood. Wetenschappers zoeken daarom al lang naar middelen tegen veroudering. Ze maken vorderingen, maar worden gehinderd door ethische bezwaren, subsidieaanvragen en beroepscodes. Wat als er een wetenschapper is, die zich daardoor helemaal niet laat tegenhouden? Wat als die persoon al jaren geleden een werkend antiverouderingsmiddel heeft uitgevonden? Wie gebruiken het dan? Hoe wordt het geproduceerd? Wat betekent dat voor de samenleving? Die vragen prikkelden mijn fantasie. Het verhaal schreef zich d

Je hart volgen, herkenbaarheid en antidepressiva

Is het verhaal gebaseerd op je eigen leven of herken je jezelf in een van de personages?
Omdat er in het echt natuurlijk nog geen middel bestaat om de veroudering stop te zetten, had ik in dit verhaal veel vrijheid. Ik heb een soort van toekomstscenario geschreven. Het verhaal is dus niet op mijn eigen leven gebaseerd, maar er zit wel iets van mij in de hoofdpersoon Ella Vreeland. Vooral in de actiescenes. Vaak bedacht ik wat ik zelf zou doen als ik in haar schoenen stond. Daarnaast ken ik de creatieve wereld waarin Ella werkt en weet ik wat een depressie met je kan doen. In het verhaal is Ella net gestopt met antidepressiva en moet ze proberen te functioneren in een wereld die op hol slaat.

Ondertussen is Medicijn je vierde boek, hou je rekening met de kritiek die eerder op je boeken is gegeven?
Ik denk dat je als schrijver vooral je eigen hart moet volgen. Goede feedback kan ik zeker waarderen, maar als ik me zou moeten laten leiden door de mening van anderen dan zou ik voor de lezers gaan schrijven in plaats van voor mezelf. Volgens mij wordt een boek daar op den duur niet origineler of beter van. Bovendien is kritiek meestal niet eenduidig. De een vindt dit, de ander dat. Soms heb je zelfs te maken met compleet tegenovergestelde meningen. Daarom kan ik maar beter doen wat ik zelf leuk vind. In de hoop dat de lezers er ook van houden.

Een volgende klus

Denk je dat er nog een vijfde boek zit aan te komen?
Zeker weten. Maar mijn eerstvolgende klus is een kort verhaal voor de jubileumbundel van het Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs. Daarvoor worden thrillerschrijvers gekoppeld aan strafrechtadvocaten en ik ben gekoppeld aan een echte topper. Daar heb ik veel zin in.

Voor wie is Medicijn bedoeld?
Voor iedereen die zich wil overgeven aan mijn fantasiewereld. Er zit persoonlijk drama in, actie, spanning en het heeft een actueel onderwerp dat je aan het denken zet. Ik denk dat zowel vrouwen, als mannen van dit boek kunnen genieten.

Medicijn blijft spannend tot eind toe, hoe heb je die spanning weten vast te houden?

Ik weet niet precies hoe ik dat doe. Natuurlijk gebruik ik regelmatig cliffhangers aan het einde van de hoofdstukken, maar daarnaast zat er vanzelf vaart in het verhaal. Daar vroeg het verhaal gewoon om. De eerste versie vloog uit mijn pen. Daarna ben ik flink gaan schaven, maar het feit dat die eerste versie zo soepel kwam, geeft mij genoeg vertrouwen om te geloven in de kracht van dit verhaal.