Zes jaar lang was Marcel van de Ven in dienst bij een specialistische eenheid van de politie. Hij besloot een boek over zijn ervaringen over deze tijd te schrijven. Nog nooit eerder vertelde een undercoveragent zijn verhaal over deze specialistische eenheid. Het best bewaarde geheim van Nederland.
Vanuit De Kooi, een streng beveiligde basis, hielp Marcel van de Ven de zwaarste criminaliteit te bestrijden. Dag en nacht stond hij samen met zijn team paraat. De geheimhouding en het gevaarlijke werk bepaalde hun hele leven. Al deze ervaringen, gevoelens en gedachtes zette Marcel van de Ven op papier en hij bracht hiermee zijn allereerste boek uit: De Kooi.
Hoe ontstond het idee om een boek te schrijven?
“Doordat ik jarenlang bij de specialistische eenheid heb gewerkt, moest ik mij enorm aanpassen toen ik een meer normale baan kreeg. Ik was onrustig, gewend aan adrenaline, stress en werken onder druk. Als mens was ik helemaal vervormd. Na een gesprek met een coach kwam ik op het idee om al mijn gedachtes en gebeurtenissen op te schrijven, in de hoop dat ik rustiger zou worden. Nadat ik dit liet lezen zeiden mensen: ‘hier moet je wat mee doen, deze verhalen moeten gedeeld worden’. Zonder andere mensen of de politieorganisatie in gevaar te brengen heb ik het verhaal geschreven, gericht op mijn ervaringen.”
Hoe begin je dan met het schrijven van zo’n verhaal?
“Dit ging niet meteen soepel. Ik ben natuurlijk helemaal geen schrijver en een boek schrijven heb je niet binnen een avond gedaan. Het beste advies wat ik van iemand heb gekregen was: ‘Marcel, je moet gewoon een pen pakken en gaan schrijven’. Avondenlang heb ik alleen maar geschreven, daarna volgde nog een lang proces in nauwe samenwerking met mijn uitgever totdat daar een boek uitkwam.”
Wanneer kwam je bij de speciale eenheid terecht?
“Ik heb jaren op straat als politieagent gewerkt. Dat is voor mij een fantastische tijd geweest, maar tegelijkertijd heb ik ook veel te maken gehad met geweld en de dood. Vroeger had je vaste dienstgroepen en wij hadden een hele hechte dienstgroep. Iemand uit deze groep verongelukte op een gegeven moment en hierdoor viel het groepsverband uit elkaar. Ik wilde wat anders en stond op het punt om naar het arrestatieteam te gaan en op dat moment werd ik benaderd of ik bij een geheime, specialistische eenheid wilde solliciteren.”
Vervolgens heb je 6 jaar in de Kooi gezeten, hoe heeft dat jouw kijk op het leven veranderd?
“Het heeft vooral mijn vertrouwen in mensen veranderd. Bij de specialistische eenheid kwamen heel veel mensen voorbij die er uitzien als gewone burgers, maar drugshandelaars of moordenaars blijken te zijn. Dit komt in alle lagen van de samenleving voor. Mensen uit de achterstandswijken, maar ook mensen die wonen in een grote villa en het super goed voor elkaar hebben.”
“Wat mij positief veranderd heeft, is het vertrouwen dat alles haalbaar is in het leven. Ik heb geleerd dat je altijd moet kijken naar de mogelijkheden, dan kom je echt heel ver. Binnen de specialistische eenheid is dit echt een kernwaarde.”
Ben je ooit bang geweest?
“Echt bang was ik nooit, maar gezonde angst is zeker wel aanwezig geweest. Er waren best wel wat momenten waarbij ik dacht: als het nu fout gaat, dan gaat het ook echt fout. Maar ik vertrouwde dan op mijn team en op hetgeen ik heb geleerd.”
“Er waren ook echt wel momenten waarop ik schrok van de wreedheid van de mens. Hoe makkelijk ze geweld gebruiken, ook naar de politie toe. Er zijn genoeg kwade mensen in de wereld en met dank aan de specialistische eenheid of andere instanties kunnen we dit zoveel mogelijk bestrijden.”
Je bent vrij open in je boek, over je gevoel, maar ook over relaties met naasten. Is dit een bewuste keuze geweest? Was dit moeilijk om op papier te zetten?
“Mijn situatie zal voor sommige mensen heel herkenbaar zijn en dat is ook een van de redenen geweest waarom ik mijn verhaal naar buiten heb gebracht. Natuurlijk heb ik wel goed overlegd met mijn kinderen en mijn ex-vouw. Maar ik wilde zo open en transparant mogelijk zijn. In mijn geval ging het verhaal over een politie-specialist, maar er zijn natuurlijk heel veel andere beroepen zoals artsen, militairen en zakenmensen die totaal de balans kwijtraken tussen privé en werk. Dat neemt niet weg dat je ook erg dankbaar bent met het werk dat je mag uitvoeren. De prijs betaal je pas achteraf. Ik merk zelf ook dat ik nu bij de rekening ben. Dan zie ik foto’s van mijn kinderen voorbij komen en dan weet ik het niet, ben ik er niet bij geweest. Dat is een hoge prijs die je achteraf moet betalen.”
“Als we ook even kijken naar de situatie van nu, dan zijn we met het corona-virus heel dankbaar voor de mensen in de zorg. Zodra er een druk op de knop wordt gegeven dan laten die mensen alles vallen en dan staan ze klaar voor anderen. Dat zit in de politie, brandweer, zorg, maar ook in zakenmensen. Zij voelen de loyaliteit naar een bedrijf toe en kunnen hierdoor zichzelf kwijt raken.”
Zijn er dingen die je mist van de Kooi?
“Het werk mis ik niet, maar wel de cultuur en zeker ook de humor. Je mist een bepaalde samenhorigheid. Iedereen was altijd positief, open en eerlijk. Alles werd tegen elkaar gezegd waardoor je echt een psychologische veiligheid voelde. Je kon alles benoemen en er werd ook altijd professioneel mee omgegaan.”
Zoals je zelf in het boek beschrijft: vijftien jaar geleden was ik nog een van de pioniers, nu behoor ik tot de oude garde. Hoe ziet jouw toekomst op werkgebied eruit?
“Momenteel heb ik een trainingsbureau en een recherchebureau samen met een compagnon. Met het recherchebureau werken we voor gemeentes en verzekeringsmaatschappijen om te kijken op welke manieren we de misdaad kunnen tegengaan. Met het trainingsbureau coach ik onder andere topsporters en mensen uit alle lagen in het bedrijfsleven. Wat mij vooral interesseert is het mentale aspect van mensen, het onder druk blijven presteren kun je tot een bepaalde hoogte ontwikkelen en trainen.”
“Recent heb ik ook een kinderboek uitgebracht genaamd: Onder de radar. Dit is een fictief verhaal met een aantal hoofdpersonen die met verschillende problemen in aanraking komen. In het boek komen groepsdruk, wapens, huiselijk geweld en andere actuele maatschappelijke problemen naar voren. Hiermee zal ik mij ook nog wel lange tijd bezighouden.”
© Fotograaf: Nico Kroon
