In 2017 debuteerde de Britse Daniel Cole met Ragdoll, een thriller die meteen na publicatie de bestsellerlijsten besteeg. Niet lang daarna volgde Marionet, waarmee Cole de inmiddels hooggespannen verwachtingen moeiteloos inloste. De wolven is het derde een tevens het laatste deel van deze serie.
In dit boek haalt de schijnbare zelfmoord van William (Wolf) Fawkes’ goede vriend Finlay Shaw hem weer uit zijn zelfverkozen isolement. Samen met zijn collega’s Baxter en Edmunds duikt hij in Shaw’s verleden om een verklaring te vinden voor zijn dood. Het wordt een race tegen de klok, want een intern onderzoek naar Wolfs betrokkenheid bij de ragdollmoorden hindert hem behoorlijk. Zullen Wolf en Baxter hun meest complexe zaak ooit overleven?
Wist je, toen je begon met het schrijven van Ragdoll, al dat het een serie van drie boeken zou worden of kwam dat idee pas gaandeweg?
“Nee, eerlijk gezegd had ik niet eens durven dromen dat Ragdoll gepubliceerd zou worden. Dat er maar liefst een reeks van drie boeken in de pijplijn zat, daarvan had ik aanvankelijk geen idee. In de tijd dat ik mijn debuut schreef, werkte ik als ambulancebroeder, en daarnaast schreef ik al zes jaar scenario’s voor tv en film. Zonder veel succes, overigens. Steeds weer kreeg ik mijn werk teruggestuurd met de mededeling: sorry, probeer het nog maar eens. Ik raakte daar zo gefrustreerd van dat ik op een dag besloot het Ragdoll-scenario te herschrijven tot een boek. Ik hield zoveel van de hoofdpersonen en van dit verhaal dat ik het nog een kans wilde geven door er al mijn tijd en energie in te steken. Ik had me overigens wel voorgenomen dat dit de allerlaatste poging zou zijn. Was het weer niks geworden, dan had ik simpelweg moeten erkennen dat ik niet goed genoeg was. Ik had totaal geen ervaring in het schrijven van een boek. Het succes van mijn debuut, waarvan de rechten nu aan meer dan 30 landen zijn verkocht, kwam werkelijk als een complete verrassing voor me.”
In hoeverre heeft jouw werk op de ambulance je inspiratie om te gaan schrijven opgeleverd? Ik bedoel in de zin van bekend zijn met het nachtleven en het geweld?
“Ik vond het super om ambulancebroeder te zijn, vooral vanwege het avontuurlijke element. Op de ambulance zit je namelijk altijd in spanning. Wat wordt het volgende telefoontje? Wie is de volgende patiënt? Is het een oud dametje dat gevallen is, of heeft het iets met drugs te maken? Met gillende sirenes door de straten scheuren, die dreiging… Oh man, ik hield zo van die baan! De sensatie van in de nachtelijke uren ‘op pad zijn’ heeft me zeker op ideeën gebracht. Niet alleen om een goede thriller te schrijven met een sterk plot, maar ook om er een heleboel onverwachte elementen aan toe te voegen. Minstens net zo belangrijk in mijn boek zijn de dialogen, veelal gebaseerd op gesprekken die ik met collega’s in de ambulance voerde, vol zwarte humor en kameraadschap. Dit alles samen heb ik gebruikt om Baxter, Edmunds en Wolf elk een heel eigen karakter en rol te geven en samen een hecht team te laten vormen. Ik denk trouwens dat humor een van de krachtigste instrumenten is om een karakter neer te zetten, en de snelste manier om je lezer van de hoofdpersoon te laten houden.”
Als je zoveel van je hoofdpersonen houdt, is het fijn dat het niet bij één boek gebleven is.
“Dat is het zeker! Het vinden van een uitgeverij is moeilijk als debutant; een goede agent misschien nog wel moeilijker. Toen uiteindelijk bleek dat er een uitgever was die wel wat in Ragdoll zag, en ik een eerste sprankje hoop kreeg in een schrijverscarrière, ben ik meteen verder gaan schrijven. Ik kan me nog goed herinneren dat ik vlakbij Waterloo Bridge liep en tijdens een ommetje van vijf minuten vier telefoontjes van mijn agent kreeg: ook andere landen bleken geïnteresseerd in mijn debuut. Ongelooflijk! Op dat moment had ik boek twee – Marionet – al grotendeels geschreven. De uitgever zag in eerste instantie meer in een stand alone, maar ik had nog zoveel te vertellen over mijn hoofdpersonen. Zo is het dus een trilogie geworden.”
